Ξυπνώντας τη μνήμη του σώματος

Ανά τον κόσμο οι θρησκείες και οι κάθε λογής εξουσίες καλλιέργησαν επιμελώς στον άνθρωπο την ενοχή και τη ντροπή για το σώμα του… Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος που δεν είναι σε επαφή με το σώμα του, δεν είναι σε επαφή με τη δύναμή του κι έτσι παραμένει ακίνδυνος και παθητικός. Το σώμα διαχωρίστηκε από τη ψυχή και το συναίσθημα, ενώ αποτελεί αδιαίρετη ενότητα. Είναι ο ναός της ψυχής και η Πύλη για το θεϊκό.

Kάθε σώμα έχει ένα μοναδικό κύτταρο. Η βιολογία του είναι μοναδική. Το σώμα έχει μεγάλες και πολλές αντοχές σε πολλές καταστάσεις. Έτσι συχνά κάνει υπομονή σε πολλούς τομείς. Όταν όμως παρατραβήξουμε το σκοινί έρχεται να μας ειδοποιήσει με ένα σύμπτωμα ή με έναν πόνο ή μια αρρώστια. Στην πραγματικότητα θέλει να μας προστατέψει από το να φτάσουμε στο τέλμα. Τα συμπτώματα συνήθως τα αγνοούμε ή τα καταπολεμούμε με παυσίπονα ή φάρμακα τα οποία ωστόσο πολεμούν το σύμπτωμα και όχι την αιτία του πόνου και κατ’ επέκταση απλώς “κουκουλώνουν” το πρόβλημα. Ωστόσο, το σύμπτωμα και ο σωματικός πόνος είναι βασικός αρωγός για να ακολουθήσουμε το δρόμο της αυτογνωσίας. Το να ψάξουμε να βρούμε την αιτία αυτού του πόνου – η οποία βρίσκεται σε βιώματα παρελθόντος χρόνου – όχι μόνο μας βοηθά να απαλλαγούμε από το σύμπτωμα και τον πόνο – αλλά και να έρθουμε σε επαφή με το εσωτερικό μας παιδί και να το θεραπεύσουμε κερδίζοντας σε υγεία, ζωτικότητα, επίγνωση και χαρά ζωής!

Το σώμα έχει Μνήμη! Τόσο γενετική όσο και επίκτητη. Φέρουμε στο DNA μας μνήμες βιωμάτων γενεών και γενεών πριν από εμάς αλλά και μνήμες από βιώματά μας μέσα στη μήτρα, μνήμες από τη διαδικασία της γέννας, μνήμες από ευχάριστα ή τραυματικά γεγονότα της βρεφικής και παιδικής μας ηλικίας. Στο σώμα βρίσκονται αποθηκευμένες συναισθηματικές αναμνήσεις που, αν και δεν είναι δυνατόν να ανακληθούν από τη μνήμη της επίκτητης προσωπικότητας – επειδή αυτή άρχισε να δομείται στα ύστερα χρόνια της παιδικής ηλικίας – συνεχίζουν ωστόσο να ζουν ενσωματωμένες και ατόφιες στην μνήμη του σώματος.

Όταν το σώμα πάρει το μήνυμα της αποδοχής, της αγάπης και της παρουσίας σταδιακά χαλαρώνει. Το νευρικό του σύστημα ηρεμεί και το σώμα παίρνει θάρρος και ανοίγεται. Αργά και σταθερά το σώμα ανασύρει στην επιφάνεια τραύματα από το υποσυνείδητο. Γνωρίζει καλύτερα από το μυαλό μας πόσο υποφέρει από το βάρος ενός τραύματος από ένα παλιό ατύχημα ή από μία οδυνηρή εμπειρία του παρελθόντος. Τις περισσότερες φορές δείχνει τον τρόπο που θέλει να απαλλαγεί από το τραύμα αυτό. Γνωρίζει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανασυρθεί προς την επιφάνεια ένα τραύμα. Πότε ο Ταξιδιώτης έχει την εσωτερική δύναμη να το δει και να το ξαναβιώσει. Γι’ αυτό και οι σωματικές θεραπείες δεν είναι παρεμβατικές και προστατεύουν το θεραπευόμενο από ερμηνείες, προβολές ή εκτιμήσεις. Η σοφία του σώματος προστατεύει τον ταξιδιώτη και φέρνει στην επιφάνεια κάθε φορά μόνο όσα ο ίδιος έχει τη δύναμη να δει και να επεξεργαστεί η να αντέξει. Βιώνοντας για μια ακόμη φορά τον πόνο που έχει εγκλωβιστεί μέσα στο σώμα του, το άτομο έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει και να “δουλέψει” το “θέμα” που κρύβεται κάτω από τον πόνο, ώστε να απαλλαγεί μια για πάντα απ’ αυτό. Το σώμα και η ψυχή σταδιακά καθαρίζουν και γίνονται και τα δύο πιο ζωντανά και πιο ανάλαφρα.

Η επανασύνδεση λοιπόν με την σωματικότητα ανοίγει τον δρόμο για να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό. Μας βοηθά να απελευθερωθούμε από σωματικά και συναισθηματικά μπλοκαρίσματα και να ζήσουμε πιο συνειδητά τα απωθημένα συναισθήματα που για χρόνια μας κρατούσαν φυλακισμένους, ερχόμενοι σε επαφή σταδιακά με την πηγή της φυσικής μας ζωτικότητας, αυθεντικότητας και χαράς.