Για να περιγράψουμε ορθά την Πραγματικότητα και για να γίνεται κατανοητό αυτό που πραγματικά συμβαίνει (καθώς «παρατηρούμε» συνεχώς) θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ μονάχα για την Ουσία, για την Πραγματικότητα, για την Πλήρως Αφυπνισμένη και «Λειτουργική» Συνείδηση κι όχι για άλλες μορφές Συνείδησης. Οι άλλες μορφές Συνείδησης που εμφανίζονται στην Ύπαρξη είναι Δραστηριότητες (Λειτουργίες) της Μοναδικής Ουσιαστικής Συνείδησης και σαν τέτοιες θα πρέπει να συνειδητοποιούνται, να γίνονται κατανοητές και να περιγράφονται. Θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν λειτουργικά περιγραφικά ονόματα. Είναι λάθος να ουσιαστικοποιούνται αυτές οι άλλες μορφές Συνείδησης γιατί τότε νομίζουμε πως είτε ότι είναι μετασχηματισμοί της Συνειδητής Ουσίας είτε ότι είναι αυτόνομες οντότητες. Έτσι όμως δεν έχουμε πλήρη αντίληψη της Πραγματικότητας κι αυτού που συμβαίνει πραγματικά αλλά έχουμε μια μερική «εικόνα» και σύγχυση για το τι συμβαίνει. Θα δούμε πιο κάτω με ένα παράδειγμα την σοβαρότητα του θέματος και γιατί το λέμε αυτό.
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, η Μία Μοναδική Ουσιαστική Συνείδηση (η Μόνη Συνείδηση που Υπάρχει Πραγματικά) Δραστηριοποιείται ΕΔΩ και Δημιουργεί Διάφορες Μορφές Αντίληψης, την Κοσμική Αντίληψη του Ενός και των Πολλών, την Παγκόσμια Συνείδηση-Αντίληψη του Άχρονου Απέραντου Χώρου Εδώ, που Περιορίζεται εδώ (μέσα στον Χώρο) σε Ατομική Συνείδηση-Αντίληψη (που αποτελεί την Βάση της Δυαδικής Συνείδησης-Αντίληψης) που εκδηλώνεται μέσα σε κατώτερους πιο «πυκνούς» φορείς (μέχρι τον υλικό φορέα). Αυτές οι Δραστηριότητες-Συνειδήσεις-Αντιλήψεις σαφώς διακρίνονται από την Αρχική Φυσική Συνείδηση (που είναι η Πηγή τους), από την Αρχική Φυσική Κατάσταση της Συνείδησης κι εμφανίζονται σαν Άλλα Πεδία Εκδήλωσης, Ύπαρξης, σαν Άλλοι Κόσμοι. Όλα αυτά Υπάρχουν μέσα στον Ίδιο Αρχικό Αιώνιο Χώρο της Δραστηριότητας (που ονομάζεται Δημιουργία, Κόσμος, Κόσμοι, κλπ.), ενώ στα κατώτερα πεδία όπου εκδηλώνεται η Ατομική Συνείδηση-Αντίληψη προστίθεται το χαρακτηριστικό της Σύνθετης Ύπαρξης, της Εξέλιξης των Μορφών και του Χρόνου, της Αλλαγής και της Φθοράς. Αλλά μολονότι όλα αυτά βρίσκονται στον Ίδιο Κοσμικό Χώρο ταυτόχρονα είναι διακριτά Πεδία Ύπαρξης γιατί λειτουργούν σε διαφορετικές «συχνότητες». Μάλιστα, κάθε φορά, σε μια δεδομένη «στιγμή» είναι Εμφανές μόνο ένα, το Κατώτερο Πεδίο Δραστηριότητας. Οι Ανώτερες Δραστηριότητες Εκδηλώνονται σαν Δυνάμεις-Λειτουργίες μέσα στο Κατώτερο Πεδίο που λειτουργεί σαν φορέας ύπαρξης. Αυτό συμβαίνει επειδή η Συνείδηση επικεντρώνεται απόλυτα σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο ύπαρξης. Έτσι λοιπόν η Μία Μοναδική Ουσιαστική Συνείδηση, η Μόνη Συνείδηση που πρέπει να ονομάζεται ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, Δραστηριοποιείται κι Εκδηλώνεται σαν Κοσμική Πραγματικότητα (το Πεδίο του Ενός που Είναι Πολλά), σαν Παγκόσμιος Αντιληπτικός Χώρος (της Παγκόσμιας Συνείδησης-Αντίληψης που διαφοροποιείται από την Αντίληψη της Ενότητας στην Αντίληψη της Ατομικότητας και της Πολλαπλότητας μέσα στον Παγκόσμιο Χώρο), σαν Ατομική Μη Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη, που γίνεται δυαδική συνείδηση-αντίληψη όταν εκδηλώνεται στους κατώτερους κόσμους, τον νοητικό κόσμο, τον αστρικό-ενεργειακό-αισθησιακό κόσμο και τον ενεργειακό-υλικό κόσμο των υλικών μορφών.
Αν θέλουμε λοιπόν να περιγράψουμε ορθά τον Ενσαρκωμένο Άνθρωπο θα πρέπει να τον ορίσουμε σαν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (που Είναι ΕΔΩ και) που από την Παγκόσμια Αντίληψη (του Αιώνιου Ανοιχτού Χώρου, το Εδώ) Περιορίζεται σε μια Ατομική Αντίληψη στον Μη-Δυαδικό Χώρο, εδώ, κι εκδηλώνεται σαν δυαδική οντότητα σε ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες στον νοητικό κόσμο, στον αστρικό κόσμο και στον υλικό κόσμο. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Ταυτόχρονα Εδώ, Εδώ, εδώ, και σε κάποιον από τους κατώτερους κόσμους. Το Ουσιαστικό Υπόβαθρο της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, η Έμφυτη Δυνατότητα της Αντίληψης του Αιώνιου Χώρου, η Ατομική Μη-Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη, η Δυαδική Νοητική Ικανότητα, η Αισθησιακή Ικανότητα υφίστανται-εκδηλώνονται σαν ο Ανώτερος Ψυχισμός, οι Ανώτερες Δυνάμεις-Λειτουργίες μέσα στον υλικό φορέα, στο σώμα. Σε αυτή την Ορθή Περιγραφή του Ανθρώπου είναι όλοι οι Όροι της Πραγματικότητας παρόντες. Αν κάνουμε το λάθος να δούμε τον άνθρωπο σαν περιορισμένη συνείδηση σε σώμα, αυτόματα ουσιαστικοποιούμε την ατομική συνείδηση-αντίληψη (που είναι απλά μια δραστηριότητα-λειτουργία της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ) και την θεωρούμε εξορισμού και εκ των πραγμάτων αυτόνομη οντότητα, ενώ την διαχωρίζουμε από την Ουσιαστική Βάση της, την Θεϊκή Ουσία (που θεωρείται σαν Κάτι Άλλο, Τελείως Διαφορετικό και «Ξένο»), την απομακρύνουμε από την Παγκόσμια Αντίληψη (που θεωρείται σαν Πνευματικός Ουράνιος Χώρος), την «απομονώνουμε» από τις εσωτερικές διαστάσεις της Μη-Δυαδικής Συνείδησης (των Ηλυσίων Πεδίων των Αρχαίων, το Ντεβαχάν της Θεοσοφίας), της νοητικής διάστασης και της αστρικής διάστασης, θεωρώντας την σκέψη και την αίσθηση απλές λειτουργίες της δυαδικής συνείδησής μας. Είναι σωστά όλα αυτά; Είναι απλά το σενάριο της φαντασίας μας, όχι αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Πιστεύουμε πως με αυτό το παράδειγμα γίνεται κατανοητή η σύγχυση που προκαλείται όταν δεν συνειδητοποιούμε και δεν κατανοούμε ορθά αυτό που συμβαίνει και δεν ορίζουμε σωστά τον Άνθρωπο, περιλαμβάνοντας στην περιγραφή μας όλους τους Οντολογικούς-Φιλοσοφικούς Όρους της Πραγματικότητας.
Ας επαναλάβουμε λοιπόν ότι η ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Εκδηλώνεται πραγματικά σε Ένα Κοσμικό Πεδίο (όπου το Ένα Είναι Πολλά, θα το εξηγήσουμε αυτό πιο κάτω), σε Ένα Παγκόσμιο Πεδίο (με Τρεις «Διαβαθμίσεις») και σε Ένα Ατομικό Πεδίο μη Δυαδικής Συνείδησης-Αντίληψης και περαιτέρω στα τρία κατώτερα πεδία όπου η Ατομική Συνείδηση-Αντίληψη λειτουργεί σαν Δυαδική Νοητική Αντίληψη, σαν Αστρική Ενεργειακή Οντότητα και σαν Υλικό Σώμα. Όλα Αυτά Υπάρχουν στον Ίδιο Χώρο αλλά για μια «Συνείδηση» Εμφανίζεται αυτό στο Οποίο είναι Επικεντρωμένη αυτή η «Συνείδηση». Όλες οι Ανώτερες Δυνάμεις εκδηλώνονται σαν Λειτουργίες μέσα στον φορέα με τον οποίο βιώνει την ύπαρξη η «Συνείδηση» σε αυτό το συγκεκριμένο πεδίο. Έτσι τα Πεδία, ανάλογα με το σε τι αναφερόμαστε είναι Εννέα, Οκτώ, Επτά, Πέντε, εξαρτάται πως το περιγράφουμε, αν αναφερόμαστε σε όλα, ή αν βλέπουμε κάποια πεδία σαν ένα, κλπ. Στις περιγραφές όλα είναι σχετικά αλλά όχι τελείως αυθαίρετα γιατί υπάρχει κι ο αντικειμενικός περιορισμός. Αφήνοντας την Πρώτη Αληθινή Αρχή, την Πραγματικότητα που Είναι η Πηγή και το Υποστήριγμα της Ύπαρξης και της Ζωής, μπορούμε να μιλάμε για τα Τρία Βασικά Πεδία Ύπαρξης ή για την Ύπαρξη σε Αυτά τα Πεδία, το Κοσμικό, το Παγκόσμιο και το Ατομικό. Η Ύπαρξη της Ατομικότητας στους Κατώτερους Κόσμους του Χρόνου είναι έτσι κι αλλιώς παροδική κι επαναλαμβάνεται μέχρι την Τελική Απελευθέρωση. Οι Κατώτεροι Κόσμοι είναι το Αντικαθρέφτισμα της Ύπαρξης μέσα στον Χρόνο και χαρακτηρίζονται σαν Κόσμοι της Σκιάς. Αν όμως λάβουμε υπόψιν τον Τριπλό Χαρακτήρα του Παγκόσμιου Πεδίου και τους Τρεις Κατώτερους Κόσμους της Σκιάς τότε τα Πεδία, οι Κόσμοι είναι Οκτώ. Συχνά στην Εσωτερική Παράδοση το Κοσμικό Πεδίο όπου τοποθετείται η Νύχτα της Ορφικής Θεολογίας, η Σάκτι της Ινδοϊστικής Παράδοσης ή ο Ισβάρα του Φιλοσοφικού Ινδοισμού (όχι το Τριμούρτι), ή Μη Εκδηλωμένη Αλάγια Βιτζνάνα του Ύστερου Βουδισμού, οι Μονάδες της Θεοσοφίας, κλπ., δεν μετριέται για αυτό συχνά μιλάμε για Επτά Πεδία Ύπαρξης, το Τριπλό Παγκόσμιο, το Μη Δυαδικό, τα τρία κατώτερα (νοητικό, αστρικό υλικό).
Είναι φανερό ότι για τον Άνθρωπο, στην Παρούσα Κατάσταση Ύπαρξης που βιώνει, μέσα στον Χρόνο, στους Κατώτερους Κόσμους και μάλιστα στον Υλικό Κόσμο, το πιο σημαντικό είναι το Ατομικό Μη Δυαδικό Πεδίο και η Ατομική Μη-Δυαδική Συνείδηση που Στηρίζει την δυαδική αντίληψη και ύπαρξη στους κατώτερους κόσμους. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κι η Παγκόσμια Διάσταση της Ύπαρξης παραμένουν για τον άνθρωπο Βαθιά στον Ασυνείδητο Χώρο, ενώ η Ατομική Μη Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη που Αποτελεί την Ουσία της Ανθρώπινης Οντότητας είναι Συσκοτισμένη και σε Σύγχυση, αφού βιώνουμε την ύπαρξη και την ζωή μέσα από μια δυαδική αντίληψη στους κατώτερους κόσμους και εδώ, στον υλικό κόσμο που ζούμε. Παρόλα αυτά η Ατομική (Μη Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη) αποτελεί όχι μόνο την Ουσία της Ύπαρξής μας αλλά είναι και η Σταθερή Κατάσταση στους Κατώτερους Κόσμους (το Αιτιατό Ανώτερο Στοιχείο που συνδέει τις διάφορες ενσαρκώσεις στους κατώτερους κόσμους), ένα Κέντρο Ισορροπίας για το Ον, για τον Άνθρωπο και η Άμεση Δυνατότητα Απελευθέρωσης σε Μια Μη Δυαδική Αντίληψη της Πραγματικότητας. Επίσης η Ατομική Μη Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη, σαν Κατάσταση Ύπαρξης, βρίσκεται στο Μέσον, με τους Τρεις Ανώτερους Κόσμους του Παγκόσμιου Χώρου Άνω και τους τρεις κατώτερους κόσμους της Σκιάς κάτω. Αλλά οπωσδήποτε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ατομική Μη Δυαδική Συνείδηση-Αντίληψη είναι απλά μια Δραστηριότητα της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ που Υποκρύπτεται στο Ασυνείδητο Βάθος της Ύπαρξής μας κι όχι μια αυτόνομη κατάσταση, οντότητα, ύπαρξη ή ζωή, (πρέπει πάντα να το έχουμε υπόψιν μας αυτό).
Όπως θα εξηγήσουμε με λεπτομέρειες παρακάτω η Ατομική Συνείδηση-Αντίληψη σε Κατάσταση Φυσικής Ισορροπίας Λειτουργεί Μη Δυαδικά, απλά Αντιλαμβάνεται. Όταν όμως (στην περίπτωση που ενσαρκώνεται στους κατώτερους κόσμους) χρησιμοποιεί την σκέψη για να αντιληφθεί τότε χρωματίζει, αλλοιώνει και συχνά παραμορφώνει την πραγματικότητα που έχει μπροστά της. Αυτό συμβαίνει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό όταν χρησιμοποιεί τις αισθήσεις που επηρεάζονται από επιθυμίες ή όταν βυθίζεται στην εμπειρία της υλικής επαφής, οπότε τα υλικά πράγματα αποκτούν τεράστια σημασία. Έτσι (το ξαναλέμε) όταν μιλάμε για τον Ενσαρκωμένο Άνθρωπο πρέπει πάντα (ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε και δεν το κατανοούμε και δεν το νοιώθουμε) μιλάμε για την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που Περιορίζει την Παγκόσμια Αντίληψη σε μια Ατομική Μη Δυαδική Συνείδηση που εκδηλώνεται μέσα από μια δυαδική αντίληψη στους κατώτερους κόσμους, που σκέπτεται δυαδικά, αισθάνεται δυαδικά και βιώνει την υλική ύπαρξη και δρα δυαδικά, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου