Το όνειρο το φτιάχνεις εσύ, η πραγματικότητα φτιάχνει εσένα

Ξέρετε τι μπαίνει ανάμεσα σε ένα ζευγάρι; Ότι μπαίνει πάντα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι... Η πραγματικότητα! Η πραγματικότητα που τόσο επιθυμήσατε να μοιραστείτε όταν πρωτογνωριστήκατε! Στην αρχή μιας σχέσης, θέλουμε όλο και περισσότερο χρόνο με τον άλλο, δεν μας φτάνουν οι στιγμές, μερικές νύχτες που μοιραζόμαστε την εβδομάδα. Γεμίζουμε δεκάδες επιθυμίες μέρα με τη μέρα.

Πώς θα ήταν να ξυπνούσαμε μαζί; Να μαγειρεύουμε μαζί; Να πηγαίνουμε για ψώνια, για διακοπές; Να ξαπλώνουν τα ρούχα μας δίπλα - δίπλα στο ίδιο ράφι.

Έτσι κάπως αποφασίζουμε να συμβιώσουμε, με γάμο ή χωρίς. Μετά όμως από ένα χρονικό διάστημα, που ποικίλει για τον καθένα, έχουμε φτιάξει μια καθημερινότητα σύμφωνα με τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις, τις επιθυμίες και τις υποχωρήσεις που κάναμε. Μας επισκέπτονται τότε τα παράπονα με τον ίδιο ρυθμό που το έκαναν οι επιθυμίες όταν πρωτογνωριστήκαμε. Κατά δεκάδες.

Ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόσο μικρή σημασία έχει για μας η πραγματικότητα. -Μαρσέλ Προυστ

Συμπεριφορές που ήταν χαριτωμένες στην αρχή γίνονται αδιάφορες, στην καλύτερη περίπτωση, αν δεν γίνουν ενοχλητικές.

Έχοντας κατακτήσει όλους τους μικρούς και μεγάλους στόχους που βάλαμε για το μαζί, νιώθουμε σιγά- σιγά ένα κενό. Τώρα δεν βάζουμε στόχους, βάζουμε χαρακτηρισμούς.

Είναι πολύ εγωιστής/στρια, αδιάφορος/ρη, ψυχρός/ρη, νευρικός/κη...
Είναι πολύ γκρινιάρα/ρης, ζηλιάρα/ρης, αχάριστη/τος …

Όταν περνούν οι πρώτες επιδράσεις του έρωτα

Έχοντας περάσει οι πρώτες επιδράσεις του έρωτα, ψυχολογικά και σωματικά, όπως ο ενθουσιασμός, η αδημονία, η αύξηση συγκεκριμένων ορμονών, επιστρέφουμε στην φυσιολογικότητα. Η σκέψη και η κρίση μας επανέρχονται σε γνώριμα μονοπάτια και τρόπους, με την διαφορά ότι δεν είμαστε μόνοι μας πλέον. Μαζί μας αλλάζει και ο σύντροφος μας, ψάχνουμε συμπεριφορές και αντιδράσεις για την συμβίωση που να μας εξυπηρετούν.

Συνήθως επιστρατεύουμε κοινωνικές αντιλήψεις και οικογενειακές απόψεις για το πως πρέπει να γίνονται τα πράματα από εδώ και πέρα. Μέσα στο κεφάλι μας μιλούν στερεότυπα και παγιωμένες αντιδράσεις, εναλλάξ με τις συμβουλές των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν. Βάζουμε όρους και κανόνες, απαιτήσεις και επιβολές με την ίδια άνεση που κάποτε κάναμε όνειρα και είμασταν πεπεισμένοι πως η δική μας σχέση είναι διαφορετική από όλες τις άλλες.

Πότε γίναμε οι άλλοι

Μέρα με τη μέρα είναι η απάντηση. Φορά με την φορά που κατακτούσαμε ένα άγνωστο ''κάστρο'' του συντρόφου μας. Νύχτα με τη νύχτα που γεμίζαμε με πράξεις και λέξεις έρωτα. Τις στιγμές που η ανασφάλεια ότι κάτι θα γίνει και θα χάσουμε τον έρωτα μας, ησύχαζαν από την παρουσία και την συνέχεια της σχέσης. Την στιγμή που νιώσαμε ασφαλείς και αγαπημένοι. Και αυτό θα έπρεπε να είναι υπέροχο, γιατί το επιθυμήσαμε, το ονειρευτήκαμε και το ευχηθήκαμε πολύ καιρό πριν. Παραδόξως, όμως, οι περισσότεροι δεν το απολαμβάνουμε ιδιαίτερα. Μας διακατέχει ξαφνικά ένα άγχος να οργανώσουμε την ευτυχία μας, να την σχεδιάσουμε ξανά με κάθε λεπτομέρεια ώστε να την διασφαλίσουμε.

Παγιωμένες αντιλήψεις και πεποιθήσεις για το πως πρέπει να είναι η σχέση

Τότε είναι που ασυνείδητα ανατρέχουμε σε παγιωμένες αντιλήψεις και πεποιθήσεις για το πως πρέπει να είναι η σχέση μας, πως πρέπει να είναι η συμπεριφορά του συντρόφου μας, τι σχέδια πρέπει να κάνουμε για το μέλλον και ούτω το καθεξής. Ξαφνικά μέσα στο σπίτι δεν είμαστε μόνο οι δυό μας, έχουν έρθει οι γονείς, τα αδέλφια, οι φίλοι και μερικές από τις προηγούμενες σχέσεις μας. Με όλα όσα κουβαλούν, τα κατάλοιπα, τα απωθημένα και τις αντιλήψεις τους. Αν την ίδια στιγμή υπολογίσουμε πως αντίστοιχους καλεσμένους έχει φέρει και ο σύντροφός μας, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ασφυκτιούμε. Είναι εξίσου εύκολο να καταλάβουμε πως δύσκολα θα συνεννοηθούμε όλοι μαζί.

Η πραγματικότητα είναι εκεί και σε περιμένει, θέλει να αλλάξει, άλλαξέ την. -Μπέρτολτ Μπρεχτ

Η πραγματικότητα του ζευγαριού είναι το πρώτο παιδί που δημιούργησε. Είναι φτιαγμένο από τα δικά του υλικά, τα όνειρα και τις επιλογές. Αρκεί μόνο να την κάνουμε δική μας. Θα αφήναμε όλους τους άλλους να μεγαλώσουν το παιδί μας; Αναλογιστείτε λίγο.

Πιθανόν θα του φερόμασταν τρυφερά και θα επιθυμούσαμε το καλύτερο για αυτό. Θα παραμερίζαμε τον εγωισμό μας, θα το ακούγαμε με προσοχή, ενδιαφέρον και σίγουρα θα το συγχωρούσαμε πιο συχνά. Με γνώμονα αυτές τις συμπεριφορές πρέπει να επικοινωνούμε, να συζητάμε και να διαμορφώνουμε την πραγματικότητα. Χωρίς καλεσμένους, χωρίς αναπαραγωγές κλισέ και κανόνων. Μόνοι μας και ντυμένοι την αλήθεια μας.

Γυμνοί από προκαταλήψεις, συγκρίσεις και απωθημένα. Έτοιμοι να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Να αλλάξουμε μαζί για όσα ονειρευτήκαμε, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υπερβολές, χωρίς πρότυπα και παράλογες προσδοκίες. Με τα ίδια υλικά που ξεκινήσαμε: με ενθουσιασμό, επιθυμία και συναίσθημα. Ακόμη και αν νιώθουμε ότι είναι δύσκολο, ότι δεν έχουμε πιθανότητες να αλλάξουμε τώρα, πως ότι έγινε, έγινε με λάθος τρόπο. Ακόμη και τότε ή ειδικά τότε, μπορούμε να φτιάξουμε την καθημερινότητα μας βλέποντας τα δεδομένα με διαφορετικό τρόπο, από ότι μέχρι σήμερα για να έχουμε την πραγματικότητα που μας αξίζει.

Το όνειρο το φτιάχνεις εσύ, η πραγματικότητα φτιάχνει εσένα.

Την πραγματικότητα είναι δύσκολο να την αγνοήσεις, να την προσπεράσεις γιατί είναι εσύ. Δεν υπάρχουν μαγικές συμβουλές, ούτε άμμος να κρύψεις το κεφάλι σου. Πρέπει να την αποδεχθείς και να την αλλάξεις ώστε να σου ταιριάζει. Φυσικά μπορείς να το κάνεις, όπως και όσα έκανες μέχρι σήμερα για να την αποκτήσεις. Αγάπησε την και δώσε της τα σχήματα, τα χρώματα και τις λέξεις που σου αξίζουν. Καλώς ήρθες στην πραγματικότητα λοιπόν σε ένα νέο '' τόπο'' φτιαγμένο από τα όνειρα σου.