Η δικαιοσύνη μέσα μας

«Είναι άδικο» – Μια έκφραση που όποιος έχει τη χαρά να βρίσκεται με παιδιά, σίγουρα για εκείνον είναι κάτι καθημερινό. Ενδεχομένως να έχεις να αντιμετωπίσεις, μόνο ένα παιδί, που να απευθύνεται σε σένα, ότι το αδικείς ή να σου περιγράφει το συναίσθημα που ένιωσε από κάποιον άλλον. Η προσέγγιση είναι αρκετά δύσκολη, από την άποψη ότι πρέπει να εισχωρήσεις βαθιά σε αυτά που θέλει να σου πει, να αντιληφθείς, να κατανοήσεις και να συμβουλέψεις ή να πράξεις αναλόγως.

Σκέψου τώρα, να βρίσκεσαι απέναντι σε δύο, τρία παιδιά μπορεί και παραπάνω, που ψάχνουν να βρουν το δίκιο τους και εσύ να είσαι εκείνος που θα πρέπει να αποδώσεις δικαιοσύνη. Δεν είναι τόσο εύκολο, αν δεχτούμε πως τα παιδιά, ως εγωκεντρικά, θα απαιτούν και θα υποστηρίζουν τη θέση τους μέχρι τελικής πτώσης… δική σου.

Κι αν όλο αυτό που σου περιέγραψα σου φάνηκε αρκετά δύσκολο, γιατί σε ενδιαφέρει να πράξεις σωστά, ώστε να μην πληγωθούν και να μην αδικηθεί κανένα τους, γιατί θα ήθελες με αυτό τον τρόπο να τους μάθεις να συνεργάζονται δίκαια και αποτελεσματικά, μία είναι η απορία που γεννιέται, καθώς βλέπεις πως οι προσπάθειες σου καρποφορούν και επιστρέφουν στο παιχνίδι τους μονιασμένα, κάποια δικαιωμένα, αλλά όλα ευτυχισμένα. Γιατί τα παιδιά παρ’ όλο που επικεντρώνονται στον εαυτό τους και μόνο, και έχουν έντονο το συναίσθημα της αδικίας, τελικά το αποδέχονται ενώ εμείς οι μεγάλοι δυσκολευόμαστε;

Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο πολύ; Είμαστε όντως όλοι τόσο αδικημένοι ή τελικά λειτουργούμε κι εμείς εγωκεντρικά; Νιώθουμε ότι μας αδικούν συχνά, αλλά δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ή δεν θέλουμε να καταλάβουμε πότε εμείς γινόμαστε άδικοι. Προφανώς σε μια διαμάχη μεταξύ των παιδιών, θα υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος που θα προσπαθήσει να βοηθήσει, παίρνοντας όσο πιο αντικειμενική θέση μπορεί.

Όταν σε μας βρεθεί κάποιος τρίτος σαν από μηχανής θεός και θελήσει να λειτουργήσει ως ζυγαριά, για να ισορροπήσει την κατάσταση και να βγάλει την ετυμολογία, είμαστε έτοιμοι να τη δεχτούμε και να επιστρέψουμε ξανά εκεί που ήμασταν, ανακουφισμένες και οι δύο πλευρές; Στα παιδιά, την αξία της δικαιοσύνης θα πρέπει να την διδάξουν οι μεγάλοι, αλλά για να συμβεί αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να λειτουργούμε δίκαια.

Πολλές φορές με το να είμαστε δίκαιοι και να βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά, μπορεί να μην μας συμφέρει και να χάνουμε κάποια προνόμια που πιθανόν να έχουμε. Άλλες φορές μπορεί να επηρεαζόμαστε συναισθηματικά από μια κατάσταση και να μην θέλουμε να αντιληφθούμε το γεγονός. Όταν όμως λειτουργούμε μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων, οφείλουμε να σταματάμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ατομικά ,όσο δύσκολο και να φαντάζει αυτό και να προσπαθούμε να επικεντρωνόμαστε στο συλλογικό συμφέρον.

Για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις που να είναι βασισμένες στην υπομονή, στην αγάπη, στην κατανόηση και στην συμπόνια. Δίκαιοι γινόμαστε όταν δεν αντιδράμε αρνητικά σε κάθε κριτική που μας γίνεται, προσπαθούμε να λειτουργήσουμε την ενσυναίσθηση μας, για να καταφέρουμε να αντιληφθούμε το συναίσθημα που προκαλέσαμε και πυροδότησε τα λεγόμενα του απέναντι μας.

Τοποθετώντας το εγώ μας, στη θέση που μας επιτρέπει να μπορούμε να επικοινωνούμε χωρίς να το υπερισχύουμε, αυτό δεν μας καθιστά θύματα, αντιθέτως αν καταφέρουμε να το ελέγξουμε, να του δίνουμε λιγότερες πρωτοβουλίες και να μην μας ορίζει, θα καταφέρουμε να φτάσουμε, στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, που όλοι έχουμε αν θελήσουμε να την αναζητήσουμε.

Το να είμαστε δίκαιοι, είναι κάτι που μπορούμε να το καθορίσουμε εμείς για μας, ώστε να νιώθουμε την συνείδηση μας ήρεμη και να έχουμε ψυχική ηρεμία. Το να καταφέρουμε να είμαστε δίκαιοι, δεν σημαίνει πως οι άλλοι δεν θα μας αδικούν, αλλά από την στιγμή που θα έχουμε φέρει την δικαιοσύνη μέσα μας, σίγουρα γινόμαστε το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας!