Και έρχεται η στιγμή που πνίγεσαι… Που υπάρχουν μέσα σου τόσοι διάλογοι, υπάρχουν τόσα λόγια, υπάρχουν σκέψεις. Κάθεσαι με τις ώρες και σκέφτεσαι, τι έκανες, πώς αντέδρασες, βάζεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία διαμάχης. Αρχίζεις να μιλάς, να κάνεις διάλογο με μοναδικό ακροατή εσένα.Ρωτάς, απαντάς ξανά ρωτάς, παίρνεις τη θέση κάποιου τρίτου, καμία φορά ακόμα και περισσότερων ανθρώπων. Προσπαθείς να βρεις τις αιτίες, τις λύσεις, προσπαθείς να πάρεις απαντήσεις, να βγάλεις συμπεράσματα για συμπεριφορές και πλάθεις τα δικά σου σενάρια.
Και ύστερα, κουρασμένος πλέον, μην έχοντας άλλες ψυχικές αντοχές να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι βρήκες τη λύση. Ποια λύση; Ας μην εξαπατόμαστε, ακόμα και στα μαθηματικά για να έχεις ένα αποτέλεσμα χρειάζεσαι τουλάχιστον δύο αριθμούς. Με τους ανθρώπους πιστεύεις η μονάδα αρκεί;
Και όλο αυτό συμβαίνει γιατί απλά δείλιασες. Ναι ακριβώς. Είχες μπροστά σου όλα όσα χρειαζόσουν, ήταν η καλύτερη στιγμή, απλά εσύ διάλεξες να σωπάσεις. Και τώρα όλα γυρνούν στο μυαλό σου γιατί αυτά που δεν κατάφερες να πεις με λόγια, αυτά που δεν άφησες να φύγουν από μέσα σου, δεν βρήκαν διέξοδο και έχουν φωλιάσει. Και όσο τα κρατάς κλειστά και κλειδωμένα, εκείνα αντιδρούν. Δεν τους αρέσει να φυλακίζονται, οι λέξεις είναι ελεύθερες και έτσι ελεύθερες τριγυρνούν μέσα σου μέχρι να απελευθερωθούν.
Ξέρεις τι θα συμβεί αν δεν καταφέρουν να αποδράσουν, αν φανείς εσύ πιο επίμονος από αυτές, αν τις αγνοήσεις; θα μείνουν εκεί για λίγο ήσυχες μέχρι που θα πιστέψεις κι εσύ ίδιος ότι δεν υπάρχουν κι όταν στην παρέα τους κάνεις το λάθος και προσθέσεις και άλλες, τότε όλες μαζί θα ενωθούν, θα συμμαχήσουν, θα δυναμώσουν και το ξεσήκωμά τους θα είναι αναπόφευκτο.
Εντάξει όμως δείλιασες, δεν ήσουν έτοιμος ακόμα να μιλήσεις, ήθελες να πάρεις τον χρόνο σου, να βεβαιωθείς για τις σκέψεις σου, να μιλήσεις και να ακούσεις πρώτα εσένα. Ο χρόνος που χρειάστηκε, λίγος – πολύς, εσύ το ξέρεις καλύτερα από όλους, πέρασε, τώρα γιατί ακόμα σωπαίνεις;
Γιατί πιστεύεις ότι τα λόγια σου δεν θα έχουν καμία σημασία για τον άλλο. Γιατί οι πράξεις του, σου έδειξαν και σε έφεραν στο σημείο που βρίσκεσαι. Γιατί για σένα αυτά που θα ακουστούν έχουν αξία και θέλεις ο άλλος που θα τα πάρει, να τα προσέξει σαν θησαυρό. Γιατί θέλεις να καταλάβουν τη σιωπή σου και όσα δεν έχεις πει, να ειπωθούν μέσω αυτής.
Μόνο που η σιωπή μιλάει στους άλλους όταν οι λέξεις σου πραγματικά έχουν τελειώσει, όταν οι σκέψεις σου έχουν φύγει και όταν οι διάλογοί σου πλέον είναι πραγματικοί. Τότε μόνο η σιωπή σου θα κάνει θόρυβο, τότε μόνο εσύ θα σωπάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου