Η μυθοποίηση της Φύσης είναι αποτέλεσμα της Ολιστικής αντίληψης και του ιερού παμψυχισμού που αναγνώριζαν στην φύση οι αρχαίοι Έλληνες (και όχι μόνο)… Σε μία τέτοια συνάρτηση ο άνθρωπος ως μέλος ενός ενσυνείδητου και έμψυχου «Όλου» βρίσκεται σε μία αέναη επαφή με το σύμπαν, αλληλοεπιδρώντας, με τον κόσμο των Νυμφών, των προγόνων, των Ηρώων, των Θεών, των ορατών και των αόρατων ενεργειών. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Καζαντζάκης: «Και στο πιο μικρό πετραδάκι, και στο πιο ταπεινό λουλούδι, και στην πιο σκοτεινή ψυχή, βρίσκεται ολάκερος ο Θεός»!
Όταν η σκέψη και η τέχνη πάρει στα χέρια της τον τεράστιο αυτό πλούτο αναζήτησης, φαντασίας και ψυχής (φιλοσοφίας - μυθολογίας), με τον νού, τη σμίλη, με το χρώμα, με το στίχο, τότε αναβλύζει αβίαστα μια νέα θαυμαστή πολιτιστική και καλλιτεχνική αναγέννηση, όπως ακριβώς έγινε στον Δυτικό πολιτισμό (πλήν της Ελλάδος) κατά την αναγέννηση.
Είναι δυστύχημα εμείς οι Έλληνες οι συνεχιστές αυτής της πολιτισμικής και μυθολογικής παράδοσης, - ίσως της πλουσιότερης στον κόσμο -, να έχουμε αποκοπεί σχεδόν πλήρως από αυτήν. Από την στιγμή που η ψυχή και το πνεύμα μας θα καταφέρει να μπολιάσει αρμονικά το παρελθόν με τον παρόν με την παράδοση αυτή, τότε μπορεί υπό προϋποθέσεις να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε εκ νέου μια νέα γόνιμη πολιτισμική ταυτότητα, αξιοποιώντας και αναδεικνύοντας εκ νέου πανανθρώπινες άυλες αξίες, όπως ακριβώς δίδαξαν οι πρόγονοι μας.
Kαι μιας και βρισκόμαστε στην άνοιξη, ας μην ξεχνάμε να φυτεύουμε στην ψυχή (συμβολικά), και στο στήθος της μητέρας Γης, λουλούδια ώστε συν το χρόνω να ανθίσουμε, ομορφαίνοντας τόσο τόσο εμείς εσωτερικά, όσο και ο κόσμος ολάκερος γύρω μας …!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου