Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι το λίγο

Έμαθες να συμβιβάζεσαι στις σχέσεις σου. Τις περισσότερες φορές δεν καταλάβαινες τους συμβιβασμούς σου, γιατί έμαθες να αναλαμβάνεις εσύ την ευθύνη και να δικαιολογείς τους άλλους.

Συμβιβαζόσουν γιατί κυριαρχούσε ο φόβος σου. Ο φόβος σου για τη μοναξιά, ο φόβος σου της εγκατάλειψης, ο φόβος της απώλειας. Και οι φόβοι σου σε έκαναν να ξεχνάς τον εαυτό σου. Τον έβαζες πάντα τελευταίο. Τις ανάγκες σου, τα θέλω σου. Και κατέληγες να εξαρτάσαι από τους άλλους.

Κατέληγες όχι μόνο να ακουμπάς επάνω τους, αλλά να αγκιστρώνεσαι από πάνω τους. Κι οι άλλοι έμεναν γιατί ικανοποιούταν το Εγώ τους, άλλοι έφευγαν γιατί πνίγονταν μέσα στην υπερβολική εκδήλωση των συναισθημάτων σου.

Κι εσύ πάντα μέσα στη δυστυχία. Μέσα στη σκέψη ότι κανένας δεν σε θέλει πραγματικά. Γιατί έμαθες εσύ να μην αγαπάς τον εαυτό σου. Γιατί έμαθες να μην τον φροντίζεις. Γιατί έμαθες να αρκείσαι στα λίγα και να δικαιολογείς τους άλλους.

Μία μόνιμη δικαιολογία υπήρχε πάντα. Για όλους όσους ήρθαν, για όλους όσους έφυγαν και για όλους όσους δεν μπήκαν. Δικαιολογούσες πάντα τους άλλους, όμως πονούσες. Πονούσες γιατί ήθελες να δώσεις τόσα πολλά και έπαιρνες πάντα τόσα λίγα.

Σκέφτηκες όμως ότι εσύ δεν άφηνες ποτέ περιθώριο στον άλλον να κάνει κάτι; Σκέφτηκες άραγε ποτέ ότι κάλυπτες όλες τις ανάγκες και τα θέλω των άλλων πριν καν εκφραστούν; Ήσουν πάντα εκεί για όλους, χωρίς να διεκδικείς τίποτα για σένα. Ή όταν διεκδικούσες, το έκανες τόσο θυμωμένα, που οι άλλοι έφευγαν. Έτσι έμαθες. Και κάθε χωρισμός, κάθε φορά το έκανε πιο δύσκολο. Γιατί κινητοποιούσε όλους σου τους φόβους.

Να σου πω όμως κάτι; Δεν μπορείς να συνεχίσεις άλλο έτσι. Εσύ πρέπει να αλλάξεις, όχι οι άλλοι. Εσύ πρέπει να δώσεις αξία στον εαυτό σου. Εσύ πρέπει να μάθεις να διεκδικείς την αξία σου. Και αν δεν μπορείς μόνος σου, αν δεν μπορείς μόνη σου, μην φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια. Γιατί οι σύμμαχοι στη ζωή μας είναι πολύτιμοι. Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι το λίγο.