Όσο φοβάσαι δε θα είσαι ποτέ ελεύθερος

Τι θα ήθελες να διαβάσεις; Κάτι που να έχει να κάνει με την ελευθερία, να είσαι ο εαυτός σου και να κάνεις αυτό που πραγματικά γουστάρεις. Κάτι που δε θα συμπεριλαμβάνει όρους, ρόλους, συνθήκες και πρέπει. Θα μπορούσε να είναι και το ερώτημα αυτό από μόνο του. Τελικά πόσο ελεύθεροι είμαστε; Και πόσο λυτρωτικό να κάνουμε εν τέλει αυτό που πραγματικά θα θέλαμε; Τι είναι αυτό που περιορίζει την ατομική ελευθερία; Να το απομονώσω και να ρωτήσω τι είναι αυτό που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας, που σαν αποτέλεσμα έχει να καταλύουμε την ελευθερία μας;

Ίσως να είναι οι συμβιβασμοί που κάνουμε. Ίσως η αγωνία που έχουμε για κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Ίσως η συμμόρφωση στα πρότυπα και τα θέλω που έχει θέσει η κοινωνία μας. Ίσως το ότι καταβάθος, φοβόμαστε την ελευθερία μας. Γιατί εάν δε μας βγει, τι γίνεται μετά;

Αν δε μας βγει ή εάν δε μας ακολουθήσει κάποιος σ’ αυτή; Και ποιος θα καθορίσει αν θα μας βγει; Πώς θα το αντιληφθούμε αυτό; Πότε νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι; Μήπως στη τελική δεν ξέρουμε καν τι σημαίνει ελευθερία; Και μήπως όλοι αυτοί οι φόβοι που έχουμε είναι απλά μια δικαιολογία γιατί δεν ξέρουμε τι πραγματικά ψάχνουμε; Γιατί, αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ίσως να μην μπορούμε να πούμε ότι δε μας βγήκε.

Νομίζω, το τέλος, αν θέλουμε κάπως να το καθορίσουμε σε κάτι απτό, εμφανίζεται όταν κάτι άλλο έρχεται και κλονίζει τα πιστεύω, τα ίδια πιστεύω που καθόριζαν την ελευθερία. Αλλιώς δεν υπάρχει τέλος ή συνειδητοποίηση ότι η ελευθερία που έχουμε θέσει είναι εσφαλμένη. Και τι είναι αυτό το τόσο δυνατό, που είναι ικανό να κλονίσει ριζικά όλο μας το είναι; Ένας στίχος, μια μελωδία, ένα άρθρο, ένα βιβλίο, μια κατάσταση, μια ανακάλυψη, ένας άλλος άνθρωπος; Και όταν αυτός ο στίχος, αυτή η μελωδία, αυτό το άρθρο, το βιβλίο, εκείνη η κατάσταση, η σημαντική ανακάλυψη, αυτός ο από μηχανής άνθρωπος κλονίσουν αυτά τα πιστεύω, τι κάνεις;

Συνεχίζεις από εκεί που έμεινες. Απλά στο ίδιο μονοπάτι που έχεις χαράξει, θα πάρεις μια στροφή που θα σε οδηγήσει αλλού. Δε θα πετάξεις τον κόπο και τον δρόμο που έχεις κάνει μέχρι σήμερα. Γιατί αυτή την συνειδητοποίηση δε θα την κέρδιζες αν δεν είχες στερεώσει αυτή τη πεποίθηση που είχες στερεώσει μέσα σου. Σαν το παράδοξο με το ταξίδι χρόνου στο παρελθόν, που ό,τι και να αποφασίσεις να αλλάξεις θα μεταβάλει τόσο δραματικά τη πραγματικότητα του σήμερα, που δε θα έχει νόημα να ζεις μετά σ’ αυτή. Θα είναι ξένη. Δε θα είναι εσύ. Ναι, αλλά έγκειται το ζήτημα της ελευθερίας. Τελικά πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ακολουθήσει αυτόν τον συλλογισμό; Στο τελικό ζύγισμα, πόσο είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες της ελευθερίας μας;

Όσο κυριαρχεί ο φόβος για τα μελλούμενα, δεν υπάρχει και ελευθερία. Και για ποια ελευθερία να μιλήσουμε και να ψάξουμε όταν η αγάπη χάθηκε, κι αυτό που έμεινε είναι ένα εγωιστικό απόβρασμα μιας μπίζνας, η ειρήνη εξαφανίσθηκε, ο άνθρωπος έχει εμπλακεί σε αναρίθμητες συγκρούσεις με τον ίδιο του τον εαυτό και με τους άλλους. Δε βρίσκει να συνεννοηθεί, δεν ησυχάζει, νευριάζει, αγανακτεί, τιμωρεί, παραδίνεται ρετάλι στη καθημερινότητα.

Έπειτα βγάζουμε πλακάτ και φωνάζουμε για ελευθερία και ειρήνη. Μα αφού μόνοι μας τη διώξαμε από τον εαυτό μας, από τον εσωτερικό μας κόσμο, μόνοι μας τη φοβίσαμε. Πώς θα την επιβάλουμε, με τόσο επαναστατικό χαρακτήρα, στον εξωτερικό κόσμο; Μαλώνουμε με την οικογένειά μας, διαλύουμε θεσμούς αιωνόβιους, και θα διδάξουμε ελευθερία, ειρήνη, ομόνοια και συνεννόηση στους άλλους; Καταντήσαμε γελοίοι. Καταντήσαμε εγκλωβισμένοι στα ίδια μας τα δεσμά, για ποια ελευθερία να μιλήσουμε;