Δέσμευση: Είναι η απάντηση σε όλα;

Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν θέλει να μοιάσει σε κανέναν και ούτε ψάχνει το άλλο του μισό. Νιώθει ολόκληρος και μόνο τότε μπορεί να μοιραστεί

Δέσμευση, σχέση, συντροφική ζωή, γάμος: Θέλουμε το «μαζί». Έχουμε προσδοκίες και απαιτήσεις. Απαιτήσεις ρεαλιστικές, αλλά και μη ρεαλιστικές σε πολλές περιπτώσεις. Ευελπιστούμε πως μέσα στη σχέση με τον/την σύντροφό μας θα καλυφθούν κενά και ελλείψεις του χαρακτήρα μας, της σχέσης με την οικογένεια μας και τους γύρω μας. Θα καλύψουμε τη μοναξιά, την δυστυχία και την κενότητά μας. «Και μάνα και αδερφή μου και αγάπη εσύ», το λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα άλλωστε.

Είναι συνήθης η πεποίθηση πως ο/η σύντροφος θα εμφανιστεί και ως «δια μαγείας» θα μας σώσει και θα μας «απεγκλωβίσει» από όσα μας κρατούν «φυλακισμένους». Επενδύουμε την ευτυχία μας και την αφήνουμε να εξαρτηθεί από τον άλλο. Συχνά λοιπόν εσφαλμένα πιστεύουμε πως όντως η απάντηση σε όλα είναι ένας/μία σύντροφος. Ποια είναι όμως η αλήθεια;

Στην πλειοψηφία των ανθρώπων υπάρχει μια παγιωμένη αντίληψη η οποία μας καθιστά «μισούς», μη ολοκληρωμένους, μη δημιουργικούς και ελαττωματικούς να καταφέρουμε πράγματα. Αναζητούμε ένα/μία σύντροφο να έρθει να λύσει τα όποια προβλήματα έχουμε. Περιμένουμε από τον/την εκάστοτε σύντροφο για να ξεφορτώσουμε τα δικά μας ζητήματα, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα προβάλλοντάς τα σε εκείνον/εκείνη ως δικά του/της προβλήματα.

Η αλήθεια όμως είναι μάλλον διαφορετική. Το ότι μπορεί να βρήκαμε τον/την κατάλληλο/η για εμάς σύντροφο δεν σημαίνει αυτομάτως πως θα μπορέσει να καλύψει τις ελλείψεις και τα εσωτερικά συναισθηματικά μας κενά. Η ολοκλήρωση και η αίσθηση αυτοεκτίμησης θα πρέπει πρώτα από όλα να πηγάζει από μέσα μας. Τα επαγγελματικά προβλήματα ή οι οικογενειακές προστριβές δεν θα λυθούν με τρόπο μαγικό εφόσον έρχεται κάποιος στη ζωή μας.

Ό,τι υπήρχε πριν θα υπάρχει και μετά. Αρχικά, στον έρωτα όλα μοιάζουν ιδανικά και ενδεχομένως κάποιες στιγμές να γίνονται κιόλας. Με το πέρασμα του χρόνου όμως ό,τι συνέβαινε πριν την απόκτηση της σχέσης μας, θα συμβαίνει και μετά. Η ανασφάλεια και η έλλειψη αυτοπεποίθησης, το αίσθημα του κενού μέσα μας, δεν γεμίζει με την παρουσία ενός/μίας συντρόφου, αλλά μόνο μέσα από τη δική μας προσωπική ψυχική επεξεργασία.

Και το ερώτημα είναι ένα: «Αν ήσουν κάποιος άλλος, θα σε αγαπούσες;». Και η απάντηση έχει σαφώς να κάνει με το πώς εμείς οι ίδιοι είμαστε με τον εαυτό μας, πόσο πιστεύουμε σε εμάς και είμαστε ολοκληρωμένοι σαν προσωπικότητες ώστε να μπορέσουμε εν συνεχεία να σχετιστούμε με τους άλλους. Σημαντικό είναι να αισθανόμαστε πως είμαστε σε θέση να προσφέρουμε και όχι να απαιτούμε συναισθήματα. Χρειάζεται να μπορούμε να δώσουμε χωρίς η πρώτη σκέψη να είναι να πάρουμε πριν ακόμα δώσουμε.

Η πληρότητα έρχεται από μέσα προς τα έξω. Όταν χαιρόμαστε και εκτιμούμε την κάθε στιγμή, το τώρα, τότε χαιρόμαστε και τη ζωή στο σύνολό της. Σημαντικοί δεν είμαστε επειδή έχουμε τον τάδε σύντροφο, το τάδε χρηματικό ποσό στην τράπεζα και την τάδε εργασιακή καρέκλα. Αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, σημαντικοί είμαστε διότι τα έχουμε καταφέρει μέχρι εδώ, μέσα σε αυτό τον κόσμο.

Την ευτυχία μας μπορούμε μόνο εμείς να την δημιουργήσουμε όταν αγκαλιάσουμε εμάς τους ίδιους. Μέσα μας υπάρχουν όλα αυτά που αναζητούμε «απ’ έξω». Κάποιες φορές χάνουμε το δρόμο καθώς ενδεχομένως να περάσαμε δύσκολα ή να χάσαμε συναισθήματα και στιγμές που θα ήταν πολύτιμα και καθοριστικά. Αυτό μπορεί να μας κάνει να χάνουμε την πίστη μας σε εμάς τους ίδιους, όμως θα πρέπει πάντα να μας ωθεί στο να ψάξουμε μέσα μας και να βρούμε όσα φαινομενικά χάθηκαν, όμως στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί.