Είσαι αυτό που είπες

Διάβαζα τις προάλλες μια όμορφη ιαπωνική ιστορία. Τέτοιες ιστορίες υπάρχουν σε όλες τις λαϊκές παραδόσεις του κόσμου, με παρόμοιο περιεχόμενο. Είναι όμορφη ιστορία. Διαβάστε την.

«Ήταν κάποτε ένας άνδρας ο οποίος λάξευε πέτρες. Η δουλειά του ήταν πολύ σκληρή και δούλευε πολύ, αλλά ο μισθός του ήταν πενιχρός και δεν ήταν ευχαριστημένος.

Ποιος είναι ευχαριστημένος; Ούτε καν οι αυτοκράτορες δεν είναι ευχαριστημένοι, οπότε τι να λέμε για τους λιθοξόους: Η δουλειά ήταν σίγουρα σκληρή και η ανταμοιβή του ήταν σχεδόν τίποτε.
Αναστέναξε επειδή η δουλειά του ήταν δύσκολη και φώναξε: «Μακάρι να ήμουν πλούσιος και να αναπαυόμουν σε έναν καναπέ από μετάξι». Και τότε ήλθε ένας άγγελος από τον ουρανό και είπε: «Είσαι αυτό που είπες».

Κι αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα. Όχι μόνο στις παραβολές και στις ιστορίες αλλά και στην πραγματική ζωή. Ό,τι σκέπτεστε για τον εαυτό σας αρχίζει να συμβαίνει. Δημιουργείτε τον κόσμο σας με τη σκέψη σας· δημιουργείτε τον κόσμο σας με την επιθυμία σας. Ό,τι κι αν είναι αυτό για το οποίο επιμένετε, αρχίζει να συμβαίνει. Η πραγματικότητα συνεργάζεται μαζί σας. Περιμένει τη στιγμή, την ημέρα που θα συνεργαστείτε μαζί της. Μέχρι τότε, συνεργάζεται εκείνη μαζί σας.

Και ο άγγελος είπε: «Είσαι αυτό που είπες». Κι εκείνος ήταν πλούσιος και αναπαυόταν σε έναν καναπέ του οποίου το κάλυμμα ήταν από μετάξι, και ο βασιλιάς της χώρας πέρασε από δίπλα του με ιππείς μπροστά και πίσω από την άμαξά του και πάνω από το κεφάλι του βασιλιά κρατούσαν μια χρυσή ομπρέλα.

Όταν το είδε αυτό ο πλούσιος άνδρας, ενοχλήθηκε που κανείς δεν κρατούσε καμμιά χρυσή ομπρέλα πάνω από το κεφάλι του και δεν ήταν ευχαριστημένος. Αναστέναξε και φώναξε: «Εύχομαι να γίνω βασιλιάς». Και ο άγγελος ήλθε ξανά και του είπε: «Είσαι αυτό που είπες».

Και ήταν βασιλιάς και πολλοί ιππείς βρίσκονταν μπροστά και πίσω από την άμαξά του και κρατούσαν μια χρυσή ομπρέλα πάνω από το κεφάλι του και ο ήλιος έριχνε καυτές τις ακτίνες του και έκαιγε τόσο τη γη που το γρασίδι μαράθηκε. Και ο βασιλιάς παραπονέθηκε ότι ο ήλιος έκαιγε το πρόσωπό του και ότι τον ξεπερνούσε σε δύναμη και δεν ήταν ευχαριστημένος. Τότε αναστέναξε και φώναξε: «Εύχομαι να γίνω ήλιος». Και ο άγγελος ήλθε και του είπε: «Είσαι αυτό που είπες».

Και ήταν ο ήλιος και κατηύθυνε τις ακτίνες του προς τα πάνω και προς τα κάτω, προς τα δεξιά και προς τα αριστερά -παντού- και έκαψε το γρασίδι και τα πρόσωπα των βασιλιάδων οι οποίοι ήταν επάνω στη γη.

Ένα σύννεφο μπήκε ανάμεσα σ’ εκείνον και στη γη, και οι ακτίνες του ηλίου αναπήδησαν πάνω της και επέστρεψαν σ αυτόν, κι εκείνος εξοργίστηκε που η δύναμή του συνάντησε αντίσταση. Παραπονέθηκε ότι το σύννεφο τον ξεπερνούσε σε δύναμη και δεν ήταν ευχαριστημένος. Ευχήθηκε να γίνει σύννεφο, το οποίο ήταν τόσο ισχυρό, και ο άγγελος ήλθε και του είπε: «Είσαι αυτό που είπες».

Και έγινε σύννεφο και μπήκε ανάμεσα στον ήλιο και στη γη και εμπόδισε τις ακτίνες ώστε να παραμείνει πράσινο το γρασίδι. Το σύννεφο έριξε μεγάλες σταγόνες στη γη, κάνοντας τα ποτάμια να φουσκώσουν και τις πλημμύρες να παρασύρουν μακριά τα σπίτια και κατέστρεψε τα χωράφια με πολύ νερό. Έπεσε πάνω σε έναν βράχο, ο οποίος δεν υποχώρησε, και δημιούργησε μεγάλους χειμάρρους, αλλά ο βράχος δεν υποχωρούσε, κι εκείνος εξοργίστηκε επειδή ο βράχος δεν υποχωρούσε στη δύναμή του, και η δύναμη των χειμάρρων του ήταν άσκοπη και δεν ήταν ευχαριστημένος.

Τότε φώναξε: «Αυτός ο βράχος έχει δύναμη που ξεπερνά τη δική μου. Εύχομαι να γίνω βράχος». Και ο άγγελος ήλθε και έγινε βράχος και δεν κινείτο ούτε όταν έλαμπε ο ήλιος ούτε όταν έβρεχε.

Ύστερα, ήλθε ένας άνδρας με μια αξίνα, ένα καλέμι κι ένα βαρύ σφυρί και πελεκούσε πέτρες από τον βράχο, και ο βράχος είπε: «Πώς γίνεται αυτός ο άνδρας να έχει δύναμη που ξεπερνά τη δική μου και πελεκά πέτρες από πάνω μου;» και δεν ήταν ευχαριστημένος.

Φώναξε: «Είμαι πιο αδύναμος από εκείνον. Εύχομαι να γίνω εκείνος ο άνδρας». Και ο άγγελος ήλθε από τον ουρανό και είπε: «Είσαι αυτό που είπες».

Κι έτσι έγινε ξανά λιθοξόος. Και λάξευε πέτρες από τον βράχο με τα χέρια του και δούλευε πολύ σκληρά για πολύ μικρό μισθό και ήταν ευχαριστημένος».

Δεν συμφωνώ με την κατάληξη. Αυτή είναι η μόνη μου διαφωνία με την ιστορία. Κατά τ’ άλλα, η ιστορία είναι όμορφη. Δεν συμφωνώ με την κατάληξη, διότι ξέρω τους ανθρώπους, δεν μπορούν να ευχαριστηθούν τόσο εύκολα. Ο τροχός είναι ολοκληρωμένος. Η ιστορία κατά κάποιον τρόπο έφθασε σε ένα φυσιολογικό τέλος, αλλά οι πραγματικές ιστορίες στη ζωή δεν έχουν φυσιολογικό τέλος. Ο τροχός αρχίζει ξανά να κινείται.

Γι’ αυτό στην Ινδία ονομάζουν τη ζωή «τροχό». Συνεχίζει να κινείται, συνεχίζει να επαναλαμβάνεται. Απ’ όσο μπορώ να καταλάβω, εκτός κι αν ο λιθοξόος έγινε Βούδας, η ιστορία πρέπει να επαναλήφθηκε. Ξανά δεν θα είναι ευχαριστημένος. Ξανά θα ποθήσει έναν όμορφο καναπέ και ένα μεταξένιο κάλυμμα, και ξανά θα αρχίσουν τα ίδια πράγματα. Εάν, όμως, αυτός ο λιθοξόος ήταν πραγματικά ευχαριστημένος, τότε θα έβγαινε από τον τροχό της ζωής και του θανάτου. Θα γινόταν Βούδας.

Αυτό συμβαίνει διαρκώς σε κάθε μυαλό: ποθείτε κάτι, γίνεται, αλλά μόλις γίνεται, θα δείτε ότι είστε ακόμη δυσαρεστημένοι. Κάτι άλλο είναι αυτό που προσκαλεί τη δυστυχία τώρα.

Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό: ότι εάν δεν εκπληρωθεί η επιθυμία σας, απογοητεύεστε- εάν εκπληρωθεί, τότε και πάλι δεν αισθάνεστε ολοκληρωμένοι. Αυτή είναι η δυστυχία της επιθυμίας. Όταν εκπληρώνεται, δεν είστε ολοκληρωμένοι. Ξαφνικά, εμφανίζονται πολλά καινούρια πράγματα.

Ποτέ δεν είχατε σκεφτεί πως όταν γίνετε βασιλιάδες και ιππείς βρίσκονται μπροστά σας και πίσω σας και μια χρυσή ομπρέλα πάνω από το κεφάλι σας, ο ήλιος μπορεί να είναι τόσο ζεστός που ίσως κάψει το πρόσωπό σας. Δεν το είχατε σκεφτεί ποτέ αυτό.

Εάν δεν είστε ευτυχισμένοι, απλώς ευτυχισμένοι χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, εάν δεν είστε αρκετά τρελοί για να είστε ευτυχισμένοι χωρίς να υπάρχει λόγος, δεν πρόκειται ποτέ να είστε ευτυχισμένοι.