Τελικά τι αξίζει στη ζωή; Πως καταφέραμε να χάσουμε εκείνα τα νοήματα που μάθαμε παιδιά; Γιατί δεν ξέρουμε πια να γελάμε δυνατά, να προσφέρουμε ανιδιοτελώς, να ερωτευόμαστε αθώα;Άνθρωποι σκυφτοί, μελαγχολικοί, σχέσεις διαλυμένες που συνεχίζουν να υπάρχουν, βασισμένες στον συμβιβασμό, σε μια συμφωνία, ένα κουβάρι από ανοησίες και η κοινωνία σε μια συνεχόμενη πτώση, με καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, σε συνεχόμενη ανούσια κινητικότητα.
Που είναι η χαρά; Που είναι το χαμόγελο; Οι παρέες που μαζεύονταν στις πλατείες και με κουτάκια μπύρας διασκέδαζαν, χωρίς να χρειάζονται τον συνωστισμό σε ένα κλαμπ. Μόνο την συντροφιά, το κέφι, τα αστεία. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, η αγάπη προστατευτικό πλέγμα γύρω τους και η ψυχή γεμάτη, χορτασμένη.
Τώρα πια, πολλά πράγματα τα λέμε “ζωή”, αλλά δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή. Έπαρση σε κάθε πράξη, με περίσσιο κομπασμό. Χορταίνουμε μόνο την υπεροψία μας και αδειάζουμε τα όνειρά μας, τα θάβουμε, τα ξεχνάμε.
Κι όμως είναι τόσο απλό να είσαι καλά. Τόσο απλό να είσαι άνθρωπος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κλείσουμε τα μάτια μας και να κάνουμε ένα ταξίδι πίσω. Στα πρώτα μας βήματα. Να θυμηθούμε τις αξίες μας.
Μια βόλτα στην εξοχή, με αγαπημένους ανθρώπους. Να μυρίσεις τον αέρα, να δεις τον ουρανό καταγάλανο, να διαλέξεις ένα λουλούδι και να το ερωτευτείς. Γιατί αν δεν μπορείς να αγαπήσεις ένα λουλούδι, δεν μπορείς να αγαπήσεις τίποτα. Να χαζέψεις τους ρυθμούς της φύσης, αργούς και σταθερούς, για να γίνονται όλα όπως πρέπει. Όλα χρειάζονται χρόνο, ζύμωση και υπομονή.
Ο έρωτας. Το γλυκό εκείνο ξελόγιασμα, που μπορεί να σε φτάσει πιο ψηλά απ’ τον εαυτό σου, να σε απογειώσει, να σε μεθύσει. Δυο άνθρωποι, δάχτυλα μπλεγμένα, να βυθίζονται σε βλέμματα και στο τέλος ένα φιλί. Όχι σαν αυτά που δίνουμε τώρα, τα βιαστικά. Ένα φιλί που σου ζαλίζει το μυαλό και άξαφνα όλα γίνονται χρώμα. Και θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί, σ’ εκείνη την αγκαλιά, σε κείνη τη μυρωδιά.
Η καλοσύνη. Να προσφέρεις. Να δημιουργείς σφιχτούς δεσμούς με τους άλλους. Κόμπους που δεν λύνονται. Να δίνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου και να μη φοβάσαι πως θα χάσεις. Να είσαι σίγουρος πως ο άλλος θα το κρατήσει στα χέρια του, θα το κάνει ανεκτίμητο φυλαχτό κρεμασμένο στο λαιμό του και πάνω απ’ όλα θα το τιμήσει. Λένε πως οι άνθρωποι που αγαπάμε, πολλές φορές ακούνε τη σκέψη μας, νιώθουν την αγωνία μας και είναι πάντα κοντά μας.
Ας μάθουμε επιτέλους τα πράγματα απ’ την αρχή. Δεν είναι όλα μια αγοραπωλησία. Μια ανταλλαγή. Ας ζήσουμε με νόημα. Ας δώσουμε. Ας αγαπήσουμε. Κι αν το κάρμα λέει πως θα πληγωθούμε, ας το περάσουμε κι αυτό φυσιολογικά. Δεν γίνεται πάντα να κερδίζεις. Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Δεν την εκδικούμαστε κάθε φορά που μας αλλάζει δρόμο. Γιατί στο κάτω κάτω, τι είναι όλα; Ένα μονοπάτι που διαλέγουμε και η μαγεία κρύβεται στο ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι θα βρούμε στο τέλος του.
Δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε όλα. Την ειλικρίνεια, το σεβασμό, τον έρωτα, τη φιλία. Δεν κοστολογούνται τα πάντα. Η αξιοπρέπεια, η θλίψη, το δάκρυ, τα συναισθήματα. Τα ταμπελάκια πάνω τους γράφουν ζωή και δεν υπάρχει χώρα προέλευσης ή υλικό. Η ζωή είναι ανεκτίμητη, δώρο ενός δημιουργού και εμείς την ευτελίζουμε καθημερινά. Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως είναι μία, είναι μικρή, είναι γλυκόπικρη και απίστευτα εθιστική, όταν την ζούμε με πάθος.
Και πάνω απ’ όλα ας γίνουμε καλοί άνθρωποι. Ας μη ζητάμε μόνο. Ας αποκτήσουμε εκείνο το βλέμμα των παιδιών που ενθουσιάζονται με όλα. Ας εξερευνήσουμε το κάθε τι απ’ την αρχή. Ας αγκαλιάσουμε αυτούς που αγαπάμε με λαχτάρα. Η καλοσύνη πάντα ανταμείβεται. Αργά ή γρήγορα ότι δίνεις παίρνεις. Κι αυτό που θα πάρεις θα είναι μια θέση σε κάθε καρδιά που θα ‘χεις κάνει χαρούμενη, έστω για ένα λεπτό. Μια στιγμή ευτυχίας που προσφέρεις, ισοδυναμεί με δέκα παραδείσους. Φτιάξε λοιπόν τον δικό σου παράδεισο, απαλλάξου από τα καθημερινά κλισέ που μας ανάγκασαν να ζούμε και γέμισε με φως και λάμψη.
Ξέρεις τι λένε; Πως η πεταλούδα, αυτό το πανέμορφο πλασματάκι που ζει ελάχιστα, δεν ζυγώνει ποτέ σε κακό άνθρωπο…Λες να είναι και αυτό τυχαίο;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου