Η μοναξιά, είναι επιλογή για λίγους

Είδα στα μάτια σου κενό και κατάλαβα.. Εγώ την γνωρίζω καλά.
Και τι σημαίνει αλήθεια;
Να νιώθεις μόνος ανάμεσα σε πολλούς;
Να θέλεις να είσαι μόνος;
Να είσαι πραγματικά μόνος;
Να γουστάρεις να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου; Να ξέρεις ότι είναι ωραίο να μην εξαρτάσαι από τους άλλους;
Μπορεί όλα μαζί, μπορεί τίποτα από αυτά.
Πολλοί τη φοβούνται, άλλοι την αποφεύγουν και ψάχνουν επιβεβαίωση και παρηγοριά στους άλλους, δημιουργώντας ένα comfort zone με το μέτριο.
Μπορεί να συμβολίζει το σκοτάδι. Για άλλους μεταφράζεται ως ασφάλεια, αγάπη και σεβασμός προς τον εαυτό.
Οι μοναξιές μας όμως διαφέρουν.
Κάθε άνθρωπος τη βιώνει διαφορετικά. Άλλοι για λίγο, άλλοι για πάντα.
Μπορεί να νομίζεις ότι η μοναξιά συνδέεται με την άσχημη ψυχολογική κατάσταση ή την απελπισία.
Εγώ νομίζω ότι είναι παρεξηγημένη έννοια.
Η μοναξιά θέλει κότσια και χαρακτήρα.
Ο άνθρωπος μόνος γεννιέται, μόνος πορεύεται, μόνος φεύγει από τη ζωή. Η πραγματική μόνιμη συντροφιά μας, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Έχεις σκεφτεί γιατί ακόμα όταν βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος, εκείνο είναι τόσο απόλυτα μόνο εξ’ ίσου; Τόσο απόμακρο, τόσο βιαστικό;
Συχνά είσαι κοντά στους δικούς σου ανθρώπους, όμως πόσες φορές αισθάνεσαι ότι δεν σε ακούν;
Αλήθεια, ποιος σε καταλαβαίνει πραγματικά;
Νομίζω πως έφτασε η ώρα να αρχίσουμε να αγαπούμε το άτομο που θα είναι πάντα εκεί και να σταματήσουμε να φορτώνουμε τις αδυναμίες της καρδιάς στο μυαλό. Τις δικές μας αδυναμίες στην τύχη.
Σκέψου πως αυτή τη στιγμή είσαι μόνος και είμαι μόνη, ακριβώς επειδή ο καθένας έχει την ανάγκη να χωθεί σε τέτοιες αναζητήσεις και να αγαπήσει λίγο την ύπαρξή του.
Μήπως οφείλουμε να κοιτάξουμε- αν γίνεται και κάθε βράδυ- μπροστά μας τη ζωή που έχουμε κάνει μέχρι τώρα σαν ένα τρένο που περνά, παρατηρώντας όλους τους ανθρώπους που μπήκαν σε αυτό, πότε ανέβηκαν, που κατέβηκαν, αν άκουγαν μουσική και κοιτούσαν ανενόχλητοι απ’ έξω ή αν με ενδιαφέρον παραχώρησαν τη θέση τους σε εμάς; Αν μας χαμογέλασαν;
Μήπως δε θα έπρεπε να μας απασχολεί τόσο πολύ το πως φαινόμαστε στους άλλους, πόσοι μας μίλησαν, αλλά να βρούμε μια θέση που θα κοιτά τον ήλιο και να απολαύσουμε τη διαδρομή;
Μήπως οφείλουμε μέσα από το φόβο της μοναξιάς, να αποκτήσουμε δύναμη και να μη χρειαστούμε κανένα χέρι να μας κρατήσει, κανένα στόμα να ψιθυρίσει αυτά που θέλουμε ν’ ακούσουμε, παρά μόνο τη δική μας φωνή να μας φωνάζει πως ΜΠΟΡΕΙΣ να τα καταφέρεις;
Μήπως οι άνθρωποι σταματήσουν να είναι ψυχροί και απόμακροι αν εμείς σταματήσουμε να τους βλέπουμε έτσι; Μήπως απλώς θα πρέπει, να αφήσουμε τα πράγματα να κυλούν όπως ξέρουν αυτά;
Παρόλα αυτά, ποιος μας φταίει;
Φταίνε αυτά τα βράδια, που καταλήγουν πάντοτε τόσο μοναχικά..
Αναρωτήσου, πως είναι να μην αντέχεις τον εαυτό σου;
Απόψε θα ξημερώσει αργά.