Τα συναισθήματα που δεν μοιράστηκες, είναι σαν να μην υπήρξαν

Χαλάσαμε οι άνθρωποι. Δεν ξέρω ακριβώς τί είναι αυτό που έχει διαβρώσει τους χαρακτήρες μας, μα αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι μόνο ένα πράγμα, άλλα ένα σύνολο συνθηκών και προσωπικών βιωμάτων, που μας χάλασε. Μας έκανε ανθρώπους κατώτερης ποιότητας, ανθρώπους χωρίς συναισθήματα, ανθρώπους που κοιτάζουν μα δε βλέπουν, ανθρώπους που ξεχνάνε να νιώθουν ευγνώμονες, ανθρώπους που έχουν πάντα δίκιο, εγωιστές και παράφρονες.

Κι ενώ καθημερινά συνδιαλεγόμαστε και συναναστρεφόμαστε με πλήθος ανθρώπων, αναρωτιέμαι πόσες φορές εκφράσαμε σε αυτούς τα συναισθήματά μας, πόσες φορές ζητήσαμε “συγγνώμη” και το εννοούσαμε, πόσες φορές είπαμε “ευχαριστώ” και χαμογέλασε η ψυχή μας, πόσες φορές, εν τέλει, επιλέξαμε να μη χρωστάμε όσα δε μας ανήκουν και μας κάνουν ευτυχισμένους, όταν τα μοιραζόμαστε.

Να μην αφήνεις τις “συγγνώμες” για αύριο. Να μην αναβάλλεις επ’ αόριστον κουβέντες που θα σε οδηγήσουν στη λύτρωση. Να κοιτάζεις τους ανθρώπους σου στα μάτια και να ομολογείς τα λάθη σου, γιατί οι άνθρωποι κάνουν κι αυτό. Σφάλλουν και πληγώνουν. Μα οι αληθινοί άνθρωποι, οι γεμάτοι με ευγενικά συναισθήματα και ψυχή, έχουν τη δύναμη να το αναγνωρίσουν, να σου κάνουν μια δυνατή αγκαλιά και, χωρίς περιττά λόγια, να σου ζητήσουν κατανόηση και συγχώρεση. Και δεν υπάρχει πιο απελευθερωτικό πράγμα από το να παραδέχεσαι ότι δεν είσαι τέλειος. Όπως δεν υπάρχει τίποτα πιο καθηλωτικό από το να βλέπεις αυτούς που αγαπάς, να σου χαρίζουν μια “συγγνώμη” και να γλυκαίνουν το θυμό και τη θλίψη σου.

Να μην υπάρχουν “ευχαριστώ” ανείπωτα. Δε φτάνει μόνο να νιώθεις την ευγνωμοσύνη, πρέπει να μάθεις και να την εκφράζεις. Να ευχαριστείς τον ξένο που σε βοήθησε, το σύμπαν για όλα τα καλά που σε περιστοιχίζουν, τους φίλους σου που κάνουν τις δύσκολες μέρες λίγο πιο αστείες, τους γονείς σου για όλα όσα είσαι σήμερα, τον έρωτα της ζωής σου που σου δίνει λόγο ύπαρξης, τα παιδιά σου για όσα σου μαθαίνουν από την αρχή. Να το εκφράζεις κάθε τόσο, με αγκαλιές, με χάδια, με φιλιά, με ένα “σ’ αγαπώ”, με πράξεις, μα και με λόγια. Μπορεί οι πράξεις να αποδεικνύουν ή να απορρίπτουν τα λεγόμενα, μα, κάπου κάπου, τα χρειαζόμαστε τα ρημάδια, για να τα βάζουμε να ηχούν στην καρδιά μας σαν μελωδία, όταν όλα είναι στραβά.

Να μην ξεχνάς, άνθρωπε, πως όσα σου χρωστάνε η ζωή θα βρει τον τρόπο να σου τα ανταποδώσει, μα αν χρωστάς, δε θα μάθεις ποτέ πώς είναι να ζεις μια πλούσια συναισθηματικά ζωή, απαλλαγμένη από εγωκεντρισμούς και υπεροψίες.