Όλο αύριο και αύριο. Άστο γι’ αργότερα. Να περάσει λίγο ο καιρός. Να πατήσω πιο γερά στα πόδια σου.Όλο το αφήνω κι εκείνο μ’ έχει από κοντά. Έρχεται πολλές φορές και μου χτυπά την πόρτα.
«Μίλα, πες κάτι.» κι εγώ τσιμουδιά. Μονάχα σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να πω και διαλόγους – μονολόγους φτιάχνω μέσα στο κεφάλι μου κι όταν έρθει η ώρα τους αφήνω να ξεχαστούν.
Χάνω το θάρρος μου, χάνω τη δύναμή μου. Ντρέπομαι.
Δεν είναι εν τέλη ντροπή, φόβος είναι. Έχω κάτι προηγούμενα με τέτοιες υποθέσεις και κακά τα ψέματα φοβάμαι.
Θα ήθελα τόσα πολλά να πω, να σου πω γιατί σε σένα ποτέ αληθινά δεν έχω μιλήσει. Κάτι γενικά και αόριστα, σε μέσες άκρες και κάπου έχω πετάξει μια βόμβα που μάλλον κάτι έχω κάνει λάθος και ακόμα δεν έχει εκραγεί.
Και τώρα πάλι γενικά κι αόριστα μιλάω, ίσως χωρίς ουσία.
Όμως θα ήθελα να ξέρεις… την αλήθεια που ίσως και να σου κρύβω.
Πως αλήθεια νιώθω σου κρύβω. Έχω βάλει μπροστά έναν τοίχο. Ότι όμορφο, ότι άσχημο πίσω από τον τοίχο το κρύβω.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί να σου ανοιχτώ κι άλλες με τον τρόπο μου να σου δείξω τι είσαι για μένα κι όλο το μετανιώνω ή σου λέω δυο κουβέντες μισές κι απ’ έξω απ’ έξω.
«Δεν έχεις καταλάβει τι νιώθω μάλλον για σένα», όχι δεν έχεις καταλάβει κι εγώ ούτε έχω προσπαθήσει αρκετά γι’ αυτό. Κάτι με κάνει να πατάω φρένο κι αυτό που νιώθω να φοβάμαι να το ζήσω.
Τα ίδια κάνεις κι εσύ όμως. Δεν μιλάς, ούτε δείχνεις κι όταν κάτι φαίνεται το παίρνεις πίσω κι εγώ μετά σταματάω να προσπαθώ και χάνομαι. Από σένα, από μένα κι απ’ τους δυο μαζί.
Αμέτρητες φορές μαλώνω τις σκέψεις μου γιατί συνεχώς με κάνουν να σε σκέφτομαι. Και μου λείπεις… όταν δεν σε βλέπω μου λείπεις και πάλι σιωπώ.
Πιέζω και πιέζομαι και τις χειρότερες σκέψεις στο τέλος μπροστά βάζω και κρύβω μέσα μου θυμό κι απόγνωση, γιατί δεν ζω αυτό που λαχταρώ μαζί σου να ζήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου