Να τα νιώθεις όλα πολύ! Με πολύ θάρρος και καθόλου φόβο

Όσο περνάει ο καιρός πλέεις σ’ έναν κόσμο απατηλό, αδιαφορίας, απάθειας, υποκρισίας και σιωπής.

Σε τοξικότητα πλέει κάθε μορφής αγάπης.

Πιστεύεις πως δεν αξίζει να εκφράζεσαι με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια;
Και σε ρωτάω, εάν δεν ήξερες πόση είναι η διωρία σου στον εδώ κόσμο, τι θα επιθυμούσες ν΄ αλλάξεις;

Θα είχες την επιθυμία να χρωμάτιζες τις μέρες σου πιο φωτεινές;
Θα ήθελες να τους δώριζες περισσότερη ποιότητα και αξία;
Θα ευχόσουν να εξέφραζες τις επιθυμίες σου;
Θα άνοιγες το παράθυρο στα όνειρά σου;

Θα επέτρεπες το όραμα της ζωής σου να λιαστεί στον ήλιο του;
Θα χαλάρωνες το είναι σου να γελάει ελεύθερο με την καρδιά του;
Θα έστηνες παγίδα στο δόκανο των μικροτήτων,λυκοφιλιών κάθε ανουσιότητας;

Εσύ, μπορεί να μην έχεις έτοιμη απάντηση.
Μπορεί και ν΄αμφιβάλλεις.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, έχει όμως έτοιμη απάντηση:

Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που ανάσανα τις λέξεις, θα είχα χρόνο για ένα παρακαλώ,ευχαριστώ,συγγνώμη.
Θα βούτουσα βαθύτερα στην καρδιά από ότι στον νου μου.
Θα βυθιζόμουν βαθύτερα στην αγάπη από ότι την λογική.
Αν δεν γινόμουν δούλος των φόβων μου και καθόμουν αλυσοδεμένος στο χρυσό κλουβί του….
Εάν δεν καθόταν και εγώ τον κοίταγα κάθε φορά που μου χαμογελούσε σαρδόνια και πετούσε επιδεικτικά το κλειδί της ελευθερίας μου στο κενό.
Προτιμώ να βαπτίζομαι παθιασμένος αφελής της ανθρώπινης νοοτροπίας, μόνο και μόνο που ελεύθερα θα ξεχείλιζα με πάθος έκφρασης της άποψης μου και όχι καθενός άλλου.

Όχι επειδή είμαι ΕΓΩ, αλλά επειδή είμαι εγώ.

Θα χόρευε τότε η αγάπη για τον καθένα μέχρι την άκρη του κόσμου.
Θα γινόμουν μέρος του όλου και όσων συναντούσα.

Αν όχι τώρα, τότε πότε;
Αν μίλαγα όμως εγώ και όχι ο άλλος μέσα μου.

“To νιώθω” είναι άνθρωπος με ψυχή.
Νιώσε και εσύ μαζί μου.