Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που συναντάμε ανθρώπους που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι υπάρχουν. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν πολλά απ’ αυτά που εμείς έχουμε, που βλέπεις στα μάτια τους πόσο γεμάτοι είναι κι ας τους λείπουν όλα αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα.Είναι τόσο αφοπλιστικά ειλικρινείς, ακομπλεξάριστοι, με πολύ χιούμορ, που δε φοβούνται να σου πετάξουν την αλήθεια και να σου μιλήσουν ανοιχτά για την πραγματικότητά τους, την οποία έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν με θάρρος, ψυχραιμία και χαμόγελο.
Κι ενώ αναρωτιέσαι πώς γίνεται αυτό, πώς γίνεται κάποιος να μπορεί να κάνει πράγματα ακατόρθωτα, ενώ δεν έχει όλα όσα απαιτούνται για να τα καταφέρει, καταλαβαίνεις πως η θέληση είναι που τελικά μετρά στη ζωή μας.
Είναι, λοιπόν, άνθρωποι με τεράστια όρεξη να ζήσουν, να παλέψουν… και τα καταφέρνουν. Βάζουν τόση δύναμη που τελικά όχι μόνο ξεπερνάνε τα εμπόδια, αλλά και κάνουν πράξη τα όνειρά τους. Αυτά που εμείς ονομάζουμε εμπόδια, γι’ αυτούς δεν είναι παρά σκαλιά που πρέπει να ανεβούν και τα ανεβαίνουν, όχι αγκομαχώντας, αλλά με αγωνία , μ’ αυτή την αγωνία που προοιωνίζει τη χαρά.
Είναι άνθρωποι που δε ζητούν να τους αγκαλιάσει ο κόσμος, γιατί ο κόσμος είναι αρκετά αδύναμος για να μπορέσει να τους καταλάβει απόλυτα. Έχουν όμως μια αγκαλιά για όλους μας. Μόνο και να μιλήσεις μαζί τους, μπορεί να πάρεις εσύ δύναμη.
Και τελικά, όλοι θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε σ’ αυτό τον κόσμο πως δεν είμαστε μόνοι, πως υπάρχει και ο διπλανός μας… να προβληματιστούμε, να δούμε ότι δε γίνεται να συνεχίζουμε μόνοι, γιατί δεν είμαστε ο κόσμος μόνο εμείς, είναι και οι άλλοι, αυτοί που καμιά φορά κάνεις πως δε βλέπεις, που προσπερνάς, που δε θες να αντιμετωπίσεις.
Ο κόσμος για να γίνει καλύτερος μας χρειάζεται όλους. Και μπορεί να γίνει μόνο όταν όλοι εμείς συναντηθούμε και επικοινωνήσουμε, άσχετα απ’ τα «έχω» κι απ’ τα «μου λείπουν». Μόνο αν κοιτάξει ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Μόνο αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Μόνο έτσι…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου