Υπάρχει ένα μέρος που αγαπούν οι άνθρωποι να επιστρέφουν, εκεί που τίποτα δεν τους αγγίζει, εκεί που όλα γιατρεύονται, στο πατρικό τους σπίτι. Δεν είναι το μέρος, όχι. Είναι οι άνθρωποι, εκείνοι στους οποίους οφείλεις ό,τι είσαι, χρωστάς σε αυτούς τα σωστά σου και τα λάθη σου, ό,τι σε έφερε εδώ που ήρθες.Μπορεί να μην σου αρέσει εκεί που είσαι, το κατανοώ, γίνονται λάθη με τους ανθρώπους, δεν είναι μηχανές, δεν έχουν οδηγίες χρήσεις. Μα ίσως η ύψιστη στιγμή ανθρωπιάς που καλείσαι να δείξεις, είναι αυτή κατά την οποία η αυτοκριτική σου είναι τόσο εποικοδομητική, ώστε το να κατηγορείς ένα σωρό εξωτερικούς παράγοντες και να μεταθέτεις για ακόμα μια φορά τις ευθύνες σου, καταντά γραφικό, σχεδόν αστείο.
Όσοι αναγνωρίζουν τα λάθη τους, ως δικά τους. Όσοι έχουν εντοπίσει «την πηγή του κακού» και έχουν ζητήσει συγγνώμη από το παιδί μέσα τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έμαθαν να προσδιορίζονται από τον εαυτό τους, ανεξάρτητα από τον περίγυρό ή την οικογένειά τους.
Οι γονείς άλλωστε, δεν είναι αυθεντίες. Μέντορες είναι με μια αποστολή: να σου μάθουν πως να σκέφτεσαι, όχι τι να σκέφτεσαι. Και η αποστολή τους κάποια στιγμή τελειώνει. Εκεί που ολοκληρώνεται ο σκοπός τους, αρχίζει η πρόκληση για εσένα, το στοίχημα της ζωής: να αφήσεις ό,τι σου δίνει ασφάλεια, για να κερδίσεις ότι σε κάνει ευτυχισμένο.
Η οικογένεια είναι το πρώτο στήριγμα, θα σε πάρει από το χέρι, ώσπου να μάθεις να περπατάς, θα σου δείξει πως να σηκώνεσαι, όταν πέφτεις. Ποτέ δε θα σου πει που θα πας, μόνος θα βρεις το δρόμο σου. Οι ελευθερίες και κατ΄ επέκταση οι ευθύνες βρίσκονται πάντα στο χέρι σου.
Μα να θυμάσαι! Στο σπίτι σου, πάντα εκεί θα επιστρέφεις να τις αφήνεις, να ξαποσταίνεις, να βρίσκεις τον εαυτό σου, να θυμάσαι ξανά ποιος είσαι και τι κατάφερες, να παίρνεις δύναμη και να επιστρέφεις ανανεωμένος. Την πιο έντονη ανανέωση βιώνεις, άλλωστε, συγκρίνοντας ό,τι ήσουν με ό,τι έγινες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου