Ο σπόρος

Στον κήπο μου υπάρχει ζωή και θάνατος, το γέλιο πολλών λουλουδιών και το κλάμα απ’ τα πεσμένα πέταλα.

Ένα νεκρό δέντρο κι ένα ολοζώντανο δέντρο κοιτούν το ένα το άλλο.

Είναι μεσοκαλόκαιρο και οι σκιές χορεύουν παντού, εκτός γύρω από το νεκρό δέντρο.

Το τραγούδι των νερών δεν το κάνει να χορεύει, ούτε η βροχή θα κάνει να εμφανιστούν κρυμμένα φύλλα.

Α, είναι τόσο γυμνό, τόσο άδειο!

Ποιος θα το θρέψει, ποιος θα του δώσει το χάδι της ζωής;

Οι μακρινοί ουρανοί κοιτούν από ψηλά και το νεκρό δέντρο και το ζωντανό.

Σ’ όλη τη διάρκεια του μακριού και άγριου χειμώνα, κρύβεται ο σπόρος μιας υπέροχης υπόσχεσης. Παγωμένοι άνεμοι, καταστροφικές θύελλες, άγριες καταιγίδες, καθυστερούν την εμφάνιση της ομορφιάς που κρύβει ο σπόρος. Σκοτεινές ημέρες και ανήλιαγες ώρες αρνιούνται στο σπόρο το μεγαλείο του, που μένει κρυμμένος στο σκονισμένο πεζοδρόμιο.

Με την πρώτη απαλή αύρα απ’ το ζεστό το νότο, ο κρυμμένος σπόρος αρχίζει να ζωντανεύει.

Το τραγούδι των πουλιών απ’ τους γαλάζιους ουρανούς καλεί τον ακίνητο σπόρο να ζωντανέψει.

Τινάζοντας το φορτίο της βαριάς γης, η ζωή ανοίγει δρόμο και πανηγυρίζει.

Φύτρωσε στο σκονισμένο πεζοδρόμιο, ανάμεσα στις τεμπέλικες τις πλάκες.

Με το ένα και μοναδικό λουλούδι του, χόρευε όλη μέρα.

Ένα αγόρι, γυρίζοντας στο σπίτι του, το ξερίζωσε και το πέταξε μακριά.

Η Δημιουργία κείτεται στο δρόμο της επιπόλαιης αγάπης.