Το ουρλιαχτό της ψυχής μου αναπολεί το ψιθύρισμα της ελευθερίας σου, μα ήρθε η ώρα όλα να ειπωθούν.
Άσβεστη επιθυμία, βάσανο, μα το χάραμα έρχεται ύστερα από το σκοτάδι πάντα μου έλεγες..
Απρόβλεπτα αιώνιο το τσαλαπάτημα του χρόνου,
μα μπροστά το φάσμα του στην ζωή, φαντάζει πειραγμένο πιόνι των συναισθημάτων μας.
Πες μου, πόση αλήθεια αντέχεις; και εγώ θα στην πω.
Πόσο ψέμα επικροτείς και με πόση πραγματικότητα βολεύεσαι; και εγώ θα κάνω ένα βήμα πίσω.
Σε προκαλώ σε ένα αλλεπάλληλο παιχνίδι αντοχής,
εκεί που το ανθρώπινο μυαλό θα λυγίσει κάθε πιθανότητα ζωτικής σημασίας.
Κάποτε ήσουν το λουλούδι μου στον άγονο κήπο της ψυχής μου,
μα απόψε θα σε βαφτίσω αγκαθωτό στέμμα στα αριστερά της καρδιάς μου.
Εύθραυστο σαν γυάλινο τριαντάφυλλο σε πέτρινο πάτωμα, συνειδητά σπάω κατά επιλογήν.
Είναι εκείνη που χρειάστηκε όλη μου την δύναμη για να με απαλλάξει από το βάρος της απουσίας σου.
Συρράπτω τα τραύματα μου γοερά, μα η σβολιασμένη μου βουβή φωνή σκίζει την σάρκα μου.
Είναι που λείπεις εσύ και το μέτρημα των κλεμμένων λέξεων δημιουργεί υγρές κηλίδες στο πρόσωπο μου.
Αιμορραγώ στο φως και στο σκοτάδι αποσιωπώ, καταρρέοντας κάθε λαβωμένη μου ευχή.
Μα τώρα είσαι εδώ και έχω τόσα να σου εξομολογηθώ.
Ενδότερη η φλόγα, μα τα καίει όλα απέναντι μου σαν σε έχω σαν δεινό σχολιαστή της.
Απόψε το χάραμα θα αργήσει για εμένα να φανεί.
Κάθε αστέρι θα πάρει την μορφή σου και το δειλινό θα ντυθεί με τα χρώματα του προσώπου σου.
Θέλω μόνο ένα να ξέρεις.
Μια συλλαβή, μια δειλή αποτύπωση των χειλιών μου,
μια κοπή από την λεπίδα των φράσεων μου, μια ποιητική άρση, μια σκιά από το χάσμα των ονείρων μου.
Ρωγμές στην σιωπή ήταν όλα, απρόσκοπτες, απρόσκλητες μα όλο ιδέα, όλο συγκίνηση, όλο πάθος και ζωντάνια.
Αν ήμουν φωτιά όμως θα ήσουν η σπίθα μου,
αν ήμουν βροχή οι στάλες μου.
Αν ήμουν αγάπη ίσως να ήσουν το μίσος μου...
Μα αν ολοκληρωτικά ήσουν εγώ, ολοκληρωτικά θα ήμουν εσύ.
Το εγώ μου εσύ.
Ο πειρασμός και η ελπίδα του μαζί,
το αίμα στις φλέβες μου.
τα ίχνη της αδάμαστης αμαρτίας μου.
Απόψε έκλεισες τα βλέφαρα σου πάνω μου και ψιθύρισες,
ότι εγώ εσύ.
Άσβεστη επιθυμία, βάσανο, μα το χάραμα έρχεται ύστερα από το σκοτάδι πάντα μου έλεγες..
Απρόβλεπτα αιώνιο το τσαλαπάτημα του χρόνου,
μα μπροστά το φάσμα του στην ζωή, φαντάζει πειραγμένο πιόνι των συναισθημάτων μας.
Πες μου, πόση αλήθεια αντέχεις; και εγώ θα στην πω.
Πόσο ψέμα επικροτείς και με πόση πραγματικότητα βολεύεσαι; και εγώ θα κάνω ένα βήμα πίσω.
Σε προκαλώ σε ένα αλλεπάλληλο παιχνίδι αντοχής,
εκεί που το ανθρώπινο μυαλό θα λυγίσει κάθε πιθανότητα ζωτικής σημασίας.
Κάποτε ήσουν το λουλούδι μου στον άγονο κήπο της ψυχής μου,
μα απόψε θα σε βαφτίσω αγκαθωτό στέμμα στα αριστερά της καρδιάς μου.
Εύθραυστο σαν γυάλινο τριαντάφυλλο σε πέτρινο πάτωμα, συνειδητά σπάω κατά επιλογήν.
Είναι εκείνη που χρειάστηκε όλη μου την δύναμη για να με απαλλάξει από το βάρος της απουσίας σου.
Συρράπτω τα τραύματα μου γοερά, μα η σβολιασμένη μου βουβή φωνή σκίζει την σάρκα μου.
Είναι που λείπεις εσύ και το μέτρημα των κλεμμένων λέξεων δημιουργεί υγρές κηλίδες στο πρόσωπο μου.
Αιμορραγώ στο φως και στο σκοτάδι αποσιωπώ, καταρρέοντας κάθε λαβωμένη μου ευχή.
Μα τώρα είσαι εδώ και έχω τόσα να σου εξομολογηθώ.
Ενδότερη η φλόγα, μα τα καίει όλα απέναντι μου σαν σε έχω σαν δεινό σχολιαστή της.
Απόψε το χάραμα θα αργήσει για εμένα να φανεί.
Κάθε αστέρι θα πάρει την μορφή σου και το δειλινό θα ντυθεί με τα χρώματα του προσώπου σου.
Θέλω μόνο ένα να ξέρεις.
Μια συλλαβή, μια δειλή αποτύπωση των χειλιών μου,
μια κοπή από την λεπίδα των φράσεων μου, μια ποιητική άρση, μια σκιά από το χάσμα των ονείρων μου.
Ρωγμές στην σιωπή ήταν όλα, απρόσκοπτες, απρόσκλητες μα όλο ιδέα, όλο συγκίνηση, όλο πάθος και ζωντάνια.
Αν ήμουν φωτιά όμως θα ήσουν η σπίθα μου,
αν ήμουν βροχή οι στάλες μου.
Αν ήμουν αγάπη ίσως να ήσουν το μίσος μου...
Μα αν ολοκληρωτικά ήσουν εγώ, ολοκληρωτικά θα ήμουν εσύ.
Το εγώ μου εσύ.
Ο πειρασμός και η ελπίδα του μαζί,
το αίμα στις φλέβες μου.
τα ίχνη της αδάμαστης αμαρτίας μου.
Απόψε έκλεισες τα βλέφαρα σου πάνω μου και ψιθύρισες,
ότι εγώ εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου