Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρός και ονειρευόσουν μια μέρα να γίνεις αστροναύτης, πυροσβέστης, ηθοποιός ή οτιδήποτε άλλο από αυτό που είσαι σήμερα, αυτό που επέτρεψες στις συγκυρίες να σε κάνουν; Ούτε που κατάλαβες για πότε το όνειρο κοιμήθηκε κι εσύ ξύπνησες, ενήλικας πλέον, σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από εκείνη που φαντάστηκες όταν τα όνειρα σου αποτελούσαν λευκές επιταγές της καρδιάς σου, τις οποίες γέμιζες κι υπέγραφες πιο πολύ τη μέρα παρά τη νύχτα.Η παιδική ψυχούλα είναι εργοστάσιο παραγωγής ονείρων, με κάθε ένα τέτοιο όνειρο που βγαίνει από ‘κει μέσα να φαντάζει πραγματοποιήσιμο στα ματάκια της εν λόγω ψυχής. Πόσες φορές, όταν ήμασταν μικροί, επιβιβάσαμε τους μελλοντικούς ενήλικες εαυτούς μας σε διαστημόπλοιο και αφεθήκαμε σε περιπετειώδεις εξερευνήσεις της αχανής απεραντοσύνης του διαστήματος; Ή τρέξαμε σε φλεγόμενα σπίτια για να σώσουμε μια ολόκληρη οικογένεια από τις μαινόμενες φλόγες; Ή περπατήσαμε με περισσό καμάρι το κόκκινο χαλί των Όσκαρς, κι έπειτα παραλάβαμε το επάξια κερδισμένο χρυσό μας αγαλματίδιο και πλαντάξαμε σε δάκρυα χαράς;
Άπειρα τα παιδικά μας όνειρα, άπειρες κι οι εμπειρίες που τα συνόδευαν, όλες βιωμένες στο παιδικό μας μυαλουδάκι.
Κι έπειτα τι έγινε;
Μεγαλώσαμε.
Κι όταν μεγαλώνεις , έρχεται στο παιχνίδι η λογική. Και η λογική, να ξέρεις, είναι δολοφόνος της φαντασίας, του κύριου συστατικού των ονείρων. Λειτουργεί ύπουλα και αφαιρετικά η λογική, σχεδόν κλεπτικά – κλέβει το αέριο από τα όνειρα και τα αφήνει να ξεφουσκώσουν, σαν μπαλόνια τρυπημένα που καταλήγουν στο έδαφος, μια άμορφη θλιβερή μάζα από λάστιχο. Στην τελική, και αφού σου έχει σκοτώσει όλα σου τα ημερήσια όνειρα, η λογική σου επιτρέπει μόνο ένα είδος ονείρευσης – αυτό που ενεργοποιείται με τον ύπνο. Το λυπηρό είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι αρκούνται σε αυτού του τύπου τα όνειρα και αφήνουν κάθε προσπάθεια να ονειρευτούν τη μέρα. Δεν βλέπουν τον λόγο να το κάνουν.
Το παιδί που ήταν κάποτε ο τωρινός τους, ενήλικας εαυτός, μοιάζει να απέχει μιαν αιωνιότητα από τον τελευταίο, και τα όνειρα που αυτό έκανε, δεν υπάρχουν τώρα στον ορίζοντα, ούτε καν σαν υποψία, ούτε σαν εύθραυστος ψίθυρος που κινδυνεύει να σπάσει με ένα μικρό φύσημα του ανέμου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων που θεωρεί πως οι ονειροπόλοι σπαταλούν τον χρόνο τους σε όνειρα παρά σε “εποικοδομητικές” δραστηριότητες, όπως είναι, για παράδειγμα, η δουλειά.
Έχουν ανταλλάξει τον αέρα των ονείρων για την ύλη της εργασίας. Έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Γιατί, προδίδοντας τα όνειρά σου, το πρώτο πράγμα που χάνεις μαζί με αυτά είναι το παιδί μέσα σου που κάποτε τα ονειρεύτηκε. Και, αν φύγει αυτό το παιδί, αν το χάσεις, τότε είσαι καταδικασμένος να περάσεις μια ζωή με ξεφούσκωτη καρδιά.
Βλέπεις, ο αέρας δεν χάνεται μόνο από τα όνειρα που δέχεσαι να σου σκοτώσει η λογική.
Οι επιπτώσεις είναι πολύ πιο ευρείες.
Υπάρχει κι εκείνη η μικρή μειονότητα των αθεράπευτα ρομαντικών και αδάμαστα ονειροπόλων, η οποία σώζει κάπως την κατάσταση. Θα τους καταλάβεις αυτούς τους τελευταίους, θα δεις τη φλόγα στα μάτια τους δυνατή και όχι τρεμάμενη. Θα ηλεκτριστείς από την αύρα τους και θα υπνωτιστείς από τα λόγια τους. Θα νιώσεις πάλι παιδί στη συντροφιά τους. Το να ονειρεύεται ένα παιδί να γίνει αστροναύτης στα 5 του είναι φυσικό. Το να ονειρεύεται ακριβώς το ίδιο πράγμα ένας ενήλικας στα 55 του και να το βλέπει να συμβαίνει, κάπου, κάπως, κάποτε, μπορεί κάποιοι να το θεωρήσουν υπερφυσικό, μα εγώ θα σου το χαρακτηρίσω ως αξιοθαύμαστο. Ξέρεις τι δύναμη ψυχής απαιτείται για να κάνεις τέτοια όνειρα αφού έχεις μεγαλώσει: Δύναμη και κότσια, τα θέλεις και τα δυο, όπως θέλεις και μια τεράστια, φουσκωμένη καρδιά, που μέσα της να χωράει όλα εκείνα τα διαστημόπλοια και πυροσβεστικά οχήματα και χρυσά αγαλματίδια που τόσο πολύ λαχτάρησε η παιδική σου ψυχούλα.
Ο μεγάλος που ονειρεύεται μένει πάντα μικρός, κι ένας μεγάλος μικρός μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ακόμη και τα πιο τρελά όνειρα. Γιατί, να ξέρεις, κανένα όνειρο δεν είναι τόσο τρελό που να μην πραγματοποιείται, μα υπάρχουν άνθρωποι στ’ αλήθεια τόσο τρελοί που σταματούν να κυνηγούν τα όνειρά τους για χάρη μιας ψευδής σιγουριάς που προσφέρει η καθημερινότητά τους. Το μετανιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, κάθε φορά που γυρίζουν μπούμερανγκ τα ανεκπλήρωτα τους όνειρα και τους τρυπάνε την καρδιά, αφαιρώντας λίγο ακόμη αέρα από αυτήν. Δεν πας μακριά, να ξέρεις, με ξεφούσκωτη καρδιά, σπίτι-γραφείο, και πίσω, απλά και βαρετά. Μην επιτρέψεις ποτέ αυτή η ανιαρή καθημερινότητα να γίνει η δική σου πραγματικότητα, Κλείσε τα μάτια και σκάψε για λίγο τη ψυχή σου μέχρι να βρεις τα όνειρα που είναι θαμμένα εκεί, βαθιά μέσα της, χρόνια τώρα. Πάρε τα αγκαλιά και δώστους νέες υποσχέσεις, πες τους πως θα τα γεμίσεις πάλι με αέρα, πως θα τ’ ανεβάσεις ψηλά.
Αναζωπύρωσε τη σχέση σου με αυτά, κι έπειτα πρόσθεσε κι άλλα νέα όνειρα. Μην αφήσεις κανέναν να σου πει πως δεν μπορείς να μάθεις χορό στα 70 σου ή μια ξένη γλώσσα στα 80 σου. Αυτοί που θα σου πουν πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι το οποίο ονειρεύτηκες, είναι εκείνοι που γύρισαν την πλάτη στα δικά τους όνειρα ή που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ τους. Να τους λυπάσαι αυτούς τους ανθρώπους. Κι έπειτα να προχωράς μπροστά. Και να ονειρεύεσαι. Συχνά, και έντονα, και την ημέρα, αφού τα όνειρα δεν είναι μόνο για τη νύχτα.
Χαρούμενη ονειροπόληση, λοιπόν. Θα τα πούμε μεταξύ αστεριών και σελήνης, εσύ οδηγός στο διαστημόπλοιο σου κι εγώ επιβάτης σε γαλαξιακό λεωφορείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου