Ένα, ενιαίο όλο

Στις δικές μας ζωές, μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσο κομματιασμένοι είμαστε από αντικρουόμενες επιθυμίες, από ανταγωνιστικές πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, επιστημονικές και επαγγελματικές δραστηριότητες. Υπάρχει, όμως, κάποια δράση που να μπορεί να ανταποκριθεί ολοκληρωτικά σε κάθε απαίτηση της ζωής χωρίς να είναι η ίδια αντιφατική; Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ποτέ μια τέτοια ερώτηση.

Οι περισσότεροι από μας ζούμε μέσα στη δική μας ιδιαίτερη δραστηριότητα και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο πιο καλά μπορούμε.

Εάν είσαι πολιτικός – και ελπίζω να μην είστε – τότε η ζωή σου είναι πολύ εξαρτημένη από ψήφους και όλη την ανοησία που υπάρχει στο όνομα της πολιτικής. Εάν είσαι θρησκευόμενος θα έχεις έναν αριθμό από «πιστεύω», κι όλα αυτά θα συγκρούονται με την καθημερινή σου ζωή. Εάν είσαι καλλιτέχνης, ζεις μακριά από όλα αυτά, απορροφημένος στη δική σου ειδική φαντασία, στη δική σου αντίληψη της ομορφιάς και λοιπά. Και αν είσαι επιστήμονας, ζεις στο εργαστήριο ή στο γραφείο σου και οπουδήποτε αλλού, είσαι απλώς ένας καθημερινός άνθρωπος, χωρίς ηθικές αρχές και ανταγωνιστικός.

Βλέποντας, λοιπόν, όλο αυτό, που για τους περισσότερους από μας είναι αρκετά οικείο, τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει κανείς για να ανταποκρίνεται τελείως σε κάθε απαίτηση της ζωής κι ωστόσο να παραμένει χωρίς συγκρούσεις μέσα του, να παραμένει ψυχολογικά ένα ενιαίο όλο;

Εάν το ερώτημα είναι ξεκάθαρο, τότε πώς θα βρούμε μια τέτοια δράση; Με κάποια μέθοδο, με κάποιο σύστημα; Εάν προσπαθούμε να βρούμε μια μέθοδο, ένα τρόπο ζωής βάσει κάποιου συστήματος, σύμφωνα με κάποιο μοντέλο, αυτό το ίδιο το μοντέλο, αυτό το ίδιο το σύστημα είναι συγκρουσιακό. Σας παρακαλώ, ας το καταλάβουμε αυτό πολύ καθαρά. Εάν ακολουθώ κάποιο ιδιαίτερο σύστημα προκειμένου να φέρω μια δράση που θα είναι ένα όλο, πλήρης, ενιαία, πλούσια και ωραία, τότε η μέθοδος, το σύστημα, γίνονται μηχανικά. Οι δράσεις μου θα είναι μηχανικές κι επομένως εντελώς ελλιπείς. Οπότε πρέπει να παραμερίσω κάθε ιδέα να ακολουθήσω κάποια, μηχανικά επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα.

Επίσης θα πρέπει να βρει κανείς εάν η σκέψη μπορεί να βοηθήσει για να γίνεται μια τέτοιου είδους δράση. Ζείτε μια κομματιασμένη ζωή: είσαστε διαφορετικοί στη δουλειά και στο σπίτι· έχετε προσωπικές σκέψεις και δημόσιες σκέψεις. Μπορείτε να το δείτε αυτό το μεγάλο χάσμα, αυτή την αντίθεση, αυτό το κομμάτιασμα. Και αναρωτιέται κανείς αν η σκέψη μπορεί να γεφυρώσει όλα αυτά τα διάφορα κομμάτια, αν μπορεί να φέρει μια ένωση όλων αυτών των παραγόντων. Μπορεί; Πρέπει να βρούμε τη φύση και τη δομή της σκέψης προτού πούμε αν η σκέψη μπορεί ή δεν μπορεί· αν το να σκέφτεσαι, το να συλλογίζεσαι, η διανοητική διαδικασία αιτιολόγησης, μπορούν να φέρουν μια αρμονική ζωή. Για να το βρει κανείς αυτό πρέπει να ερευνήσει, να εξετάσει προσεκτικά τη φύση και τη δομή της σκέψης…