L.Wittgenstein: Tractatus Logico-Philosophicus

Bild: Εικόνα

2. 11 Das Bild stellt die Sachlage im logischen Raum, das
Bestehen und Nichtbestehen von Sachverhalten vor:

Η εικόνα παριστά την κατάσταση πραγμάτων στο λογικό χώρο,
την ύπαρξη και τη μη-ύπαρξη καταστάσεων πραγμάτων.

Σχόλιο:

Αυτό που παριστά η εικόνα είναι μια παράσταση της πραγματικότητας. Με μια τέτοια παράσταση σημαίνει ότι θέτουμε, δηλαδή σχεδιάζουμε κόσμο εμπρός μας. Και τούτο πάλι το θέτειν, σχεδιάζειν προ ημών κόσμο παραπέμπει στην περιγραφή της ιστορικής κατάστασης ως χρονικής σχέσης. Κατ’ αυτήν τη σχέση, το σκέπτεσθαι είναι παρόν ή περιγράφεται ιστορικά με το νόημα ότι εκ-τίθεται ενώπιόν μας ως η χαρακτηριστική αποβλεπτικότητα της μετανιτσεϊκής, ευθέως μετανιτσεϊκής φάσης του. Ετούτη η αποβλεπτικότητα αποτυπώνεται ως θεωρητικό εγχείρημα στο γεγονός ότι η εικόνα παριστά την κατάσταση πραγμάτων στο λογικό χώρο, δηλαδή ως θεωρητικό εγχείρημα σε μια λειτουργική ολότητα υπαρκτών και μη-υπαρκτών καταστάσεων πραγμάτων, ήτοι ατομικών γεγονότων. Εκείνο δε το στοιχείο που αποκαλύπτει πάντοτε την ύπαρξη ή μη-ύπαρξη αυτών των καταστάσεων πραγμάτων ή ατομικών γεγονότων είναι η πρόταση. Με τον τρόπο αυτής της αποκάλυψης, η τελευταία εκφράζει τη δυνατότητα προσδιορισμού ενός τόπου μέσα στο λογικό χώρο.

Ό,τι έγραψε και έπραξε ο Wittgenstein ήταν η φιλοσοφική σκάλα προς φιλοσοφική δράση. Ποια είναι αυτή η δράση; Αυτό τούτο το ανέβασμα της φιλοσοφικής σκάλας, την οποία ο κάθε σκεπτόμενος (φιλοσοφικο-ποιητικά) άνθρωπος, μηδέ εξαιρουμένου και του ίδιου του Wittgenstein, την ανεβαίνουν ως ένα σημείο. Και όσο την ανεβαίνουν (οι άνθρωποι), τόσο καταδεικνύεται ως πραγματική φιλοσοφική ανάβαση, ήτοι ως πραγμάτωση του Εγώ ως Είναι και αντίστροφα: ο άνθρωπος, δηλαδή, πραγματώνεται ως ενότητα Εγώ και Είναι ή ως ταυτότητα και ετερότητα συνάμα.

Με τον λόγο του Ηράκλειτου: «οδός άνω-κάτω μία» ή με τον λόγο του Μαρξ: «οι φιλόσοφοι ως τώρα ερμήνευαν τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε». Μια ρήση, την οποία οι πιο κακόγουστοι επίγονοί του και πολλοί καθεστωτικοί, που «ομνύουν» στον Μαρξ μόνο και μόνο ιδιοτελώς, την παρερμήνευαν και την παρερμηνεύουν περίπου ως εξής: είναι ανώφελη όλη η αστική κουλτούρα, σημασία έχει μόνο ο πρακτικισμός ή χυδαίος ακτιβισμός. Ο τελευταίος οδηγεί τις πιο αποκρουστικές ασημαντότητες όχι στην ανάβαση της σκάλας του Wittgenstein, αλλά στη δική τους καταθλιπτική «μεγαλοσύνη».