Όποια συμπεριφορά και να εκδηλώνει το Εγώ, η κρυμμένη παρωθητική δύναμη είναι πάντα η ίδια: η ανάγκη να ξεχωρίζει, να είναι ιδιαίτερο, να έχει τον έλεγχο, η ανάγκη για εξουσία, για προσοχή, για περισσότερα. Και φυσικά, η ανάγκη να νιώθει μια αίσθηση διαχωρισμού, δηλαδή, η ανάγκη για αντίθεση, για εχθρούς.Το Εγώ θέλει πάντα κάτι από τους άλλους ανθρώπους ή καταστάσεις. Υπάρχει πάντα μια κρυφή ατζέντα, πάντα μια αίσθηση «μη αρκετού ακόμα», ανεπάρκειας και έλλειψης που πρέπει να καλυφθεί. Χρησιμοποιεί ανθρώπους και καταστάσεις για να πάρει αυτό που θέλει και, ακόμα κι όταν το πετυχαίνει, δεν είναι ποτέ ικανοποιημένο για πολύ. Συχνά εμποδίζεται ως προς τους στόχους του και, ως επι το πλείστον, το κενό μεταξύ του "θέλω" και του "αυτού που υπάρχει" γίνεται μόνιμη πηγή ταραχής και αγωνίας. Το πασίγνωστο και κλασσικό πλέον τραγούδι "I can get no satisfaction" (Δεν μπορώ να βρω ικανοποίηση) είναι το τραγούδι του Εγώ.
Το υποκείμενο συναίσθημα που διέπει όλη τη δραστηριότητα του Εγώ είναι ο φόβος. Ο φόβος του να είσαι "κανένας", ο φόβος της ανυπαρξίας, ο φόβος του θανάτου. Όλες του οι δραστηριότητες είναι τελικά σχεδιασμένες για την εξάλειψη αυτού του φόβου, αλλά το περισσότερο που μπορεί να κάνει ποτέ το Εγώ είναι να τον καλύψει προσωρινά με μια ερωτική σχέση, ένα νέο απόκτημα ή νικώντας σε τούτο ή σε εκείνο. Η ψευδαίσθηση δε θα σε ικανοποιήσει ποτέ. Μόνο η αλήθεια του ποιος είσαι, αν συνειδητοποιηθεί, θα σε λυτρώσει.
Γιατί υπάρχει ο φόβος: Επειδή το Εγώ αναφύεται μέσω της ταύτισης με τη μορφή και, βαθιά μέσα του, γνωρίζει ότι καμία μορφή δεν είναι μόνιμη, ότι είναι όλες παροδικές. Έτσι, υπάρχει πάντα η ανασφάλεια γύρω από το Εγώ, ακόμα κι αν εξωτερικά εμφανίζεται σίγουρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου