«Όσο μεγαλώνουμε, αγαπάμε περισσότερο λιγότερους ανθρώπους». Το συνειδητοποιείς; Το επανέλαβα, γιατί σκέφτομαι πως έτσι είναι, απλά τώρα το συνειδητοποιώ.Κάποτε, βέβαια, ίσως να ήσουν κι εσύ λίγο πιο αδιάφορος. Να σε ένοιαζε μόνο να περνάς καλά, να σε ενδιέφερε περισσότερο η ποσότητα και λιγότερο η ποιότητα. Να σε γέμιζε ο όχλος, γιατί δεν είχες ανάγκη κάτι άλλο. Απόλυτα λογικό για την τότε ηλικία σου κι αρκετά διασκεδαστικό, θα έλεγα.
Μόνο που σήμερα, είναι κάπως διαφορετικά. Μερικές φορές τα καλά πράγματα καταρρέουν, έτσι ώστε καλύτερα πράγματα να μπορέσουν να οικοδομηθούν. Γιατί δε χρειάζεται να αγαπάμε περισσότερους ανθρώπους, αρκεί να αγαπάμε περισσότερο τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που κρατούν μαζί μας το φράχτη μας προκειμένου να προφυλάξουμε τον κύκλο μας.
Μπαίνοντας σε αυτόν τον κύκλο, τα λεπτά, οι ώρες ή πολλές φορές και τα τριήμερα που αφιερώνουμε ο ένας για τον άλλον, μας βοηθούν να αισθανθούμε πλήρεις. Μας πετούν τη μάσκα που φοράμε καθημερινά και ρίχνουν τα τείχη επιβίωσης που έχουμε ορίσει. Εκεί μέσα, φερόμαστε σαν δεκαπεντάχρονα, κινούμαστε σαν εικοσάχρονα και μιλάμε σαν άνθρωποι ώριμοι -αυτό παίζεται. Κυρίως όμως, ακούμε κι ακουγόμαστε.
Δεν είναι άσχημο να κατηγοριοποιούμε τους φίλους μας. Από κάποιους είναι παρεξηγήσιμο αυτό, ωστόσο το θεωρώ απόλυτα σωστό και δίκαιο. Δεν μπορούν να είναι όλοι για όλους, αλλά ούτε κι εσύ μπορείς να έχεις την ίδια θέση για όλους. Παρ’ όλα αυτά, το γεγονός ότι έχεις ορίσει για τον καθέναν μία κατηγορία, δε σημαίνει παράλληλα ότι δε σέβεσαι αυτό που έχετε ή δεν τον εκτιμάς. Ίσα-ίσα, το να θέτουμε ακριβείς αποστάσεις κι όρια σύμφωνα με τις ανάγκες μας, είναι κάτι που όλοι κάνουμε ανά διαστήματα σε διάφορα στάδια της ζωής μας. Απλά οι περισσότεροι δεν το λένε.
Καθώς μεγαλώνουμε, όμως, δημιουργούμε μια ομάδα αναφοράς. Ανθρώπους που μπορούμε να ακολουθήσουμε και με τους οποίους μπορούμε να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας και να ταυτιστούμε. Να μοιραστούμε σκέψεις, αισθήματα, ενδιαφέροντα και καλές στιγμές. Γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να φτάσουμε στην πραγματική ενηλικίωση.
Παρ’ όλα αυτά, συμβαίνει κάτι αξιοσημείωτο. Είτε λόγω της άνεσης που υπάρχει μεταξύ σας, είτε λόγω του ότι οι απαιτήσεις σας γι’ αυτά τα άτομα είναι υψηλές, οι αντιπαραθέσεις που μπορούν να προκύψουν, είναι οδυνηρές και διεισδύουν βαθύτερα μέσα σας. Κι εκεί, γινόμαστε πάλι παιδιά που μαλώνουν για ένα παιχνίδι, όμως μετά από δύο λεπτά αγκαλιάζονται κι αγαπιούνται υπέρμετρα ξανά.
Να τους αγαπάτε αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να σας πουν τα πάντα με ένα βλέμμα. Να σας καμαρώσουν με ένα χαμόγελο και να σας δώσουν την ελευθερία σας, όταν το απαιτεί η στιγμή, κάνοντας οι ίδιοι ένα βήμα πίσω για να μπείτε μπροστά. Εκείνοι, που εγκρίνουν ή απορρίπτουν κάτι σε σας με άνεση και που θα μπορούσαν να ριχτούν και στα λιοντάρια, αν το έκριναν απαραίτητο.
Πολλοί άνθρωποι αγοράζουν πράγματα που δε χρειάζονται, με χρήματα που δεν έχουν, για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν ξέρουν ή που ακόμα κι αν τους έχουν συναντήσει, δεν κατάφεραν ποτέ να ξεχωρίσουν απ’ το πλήθος. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις σχέσεις. Όμως, μεγαλώνοντας, αυτή η μαρκίζα θα μικραίνει. Γιατί δε θα σε νοιάζει πια. Γιατί ξέρεις ποιους θες να έχεις κοντά σου, αλλά κυρίως θέλεις να προσπαθήσεις εσύ να τους διατηρήσεις αγνούς όπως τους γνώρισες και παιδιά όπως όταν είστε μαζί. Κυρίως όμως, τους θες έτοιμους να κρατήσουν τον φράχτη σας σαν φρούριο απόρθητο.
Γιατί πια δεν είστε παιδιά και γιατί αισθάνεστε το ίδιο τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλον. Γιατί ξέρετε πως το να αλληλοσυμπληρώνεστε είναι σπάνιο μεν, αλλά δύσκολο να διατηρηθεί αν το θες λιγότερο απ’ τον άλλον. Γιατί δεν είστε ίδιοι και το ξέρετε, δε θέλετε όμως να γίνετε κιόλας. Και το ξέρετε κι αυτό. Ίσως αυτό να είναι τελικά. Γιατί το να κάνεις εκατό φίλους δεν είναι θαύμα. Το θαύμα είναι το να κάνεις έναν φίλο που θα σταθεί δίπλα σου ακόμα κι όταν εκατό άτομα είναι εναντίον σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου