Οι λέξεις κι εγώ

Σήμερα δεν είχα έμπνευση. Όμως να που γράφω. Οι λέξεις παραπονιούνται, δε θέλουν, λένε, να μένουν μέσα μου. Τις αφήνω ελεύθερες να ξετρυπώσουν από τις κρυψώνες τους. Δε με συμπαθούν πολύ τελευταίως. Νομίζουν ότι τις κρατάω αιχμάλωτες.

Που να ήξεραν πως οι ρόλοι είν' αντίστροφοι. Αυτές είναι που με βασανίζουν. Αυτές με κρατάνε στη δική τους φυλακή. Ξέρουν να γλιστρούν σε ανύποπτο χρόνο στα χείλη μου. Γελάνε μαζί μου όταν τις ψάχνω και δεν τις βρίσκω. Θυμώνουν με μένα όταν τις μπερδεύω. Εκμεταλλεύονται συναισθήματα και σκέψεις. Με κάνουν ρεζίλι ή με αφήνουν εκτεθειμένη. Να ξερες πόσες φορές θύμωσα μαζί τους. Πόσες φορές τις μίσησα.

Όμως έχουν μια δύναμη που με ξεπερνάει. Όσες φορές τις μίσησα, άλλες τόσες τις αγάπησα. Γιατί υπάρχει κι η άλλη τους πλευρά. Αυτή που με γεμίζει με φως σε σκοτεινές στιγμές. Τις αγάπησα γιατί με βοήθησαν να σταθώ στο ύψος μου. Πόσες φορές με έσωσαν από τον εαυτό μου. Θυμάμαι να με σηκώνουν από το πάτωμα, να με ταρακουνούν, να μου δίνουν ξανά κουράγιο. Πόσο τις ευγνωμονώ όταν με υπενθυμίζουν να εκφράζω την αγάπη μου. Και με το χιούμορ τους με βοηθούν να φέρνω γέλιο και χαμόγελα σε άλλους - και σε μένα.

Τις ζηλεύω κατά βάθος. Γιατί έχουν τη δύναμη που εγώ πολλές φορές δεν έχω. Όμως με διδάσκουν. Να γίνομαι καλύτερη. Είναι οι καλύτερες φίλες μου κι οι καλύτεροι εχθροί μου.

Στις λέξεις λοιπόν...και σε σένα που τις ακούς, τις διαβάζεις, τις νιώθεις, τις ονειρεύεσαι.