Βούτα πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό και ύστερα μίλα

Πώς θα φάνταζε ένας κόσμος αγαπημένοι μου, αν βουτούσαμε πρώτα τη γλώσσα στο μυαλό και ύστερα αρθρώναμε συνειδητά λέξεις, κουβέντες, πεποιθήσεις; Ξέρετε οι λέξεις, έχουν βαρύτητα και σημασία. Δημιουργούν δονήσεις εντός, εκτός και επί ταυτά του ψυχισμού μας και είναι ικανές να επιδράσουν με τρόπο ολοκληρωτικό είτε θετικά, είτε αρνητικά μέσα και έξω μας. Ένας κόσμος πιο συνειδητός και πιο συνειδητοποιημένος. Να ξέρει τι ζητά, πως το ζητά και τι επιδιώκει. Όχι, αυτό δε θα συνέβαινε σε έναν ιδανικό μικρόκοσμο, ή μια ιδανική κοινωνία. Αυτά τα «ιδανικά», είναι για το αλατοπίπερο της υπόθεσης και για να δημιουργούμε φανφαρώδεις εντυπώσεις. Αυτό θα συνέβαινε σε μια κοινωνία που απλά λειτουργεί σωστά. Με ανθρώπους υγιείς, λειτουργικούς και ξεκάθαρους. Με ανθρώπους που σκέφτονται πριν μιλήσουν και που φυσικά ξέρουν να ακούνε…

Λίγο παλαιότερα σας είχα γράψει πως «Χάρισμα είναι να ακούς και όχι να μιλάς» και τώρα εδώ σε αυτό πάνω, θέλω να κάνω δυο μικρές διορθώσεις μιας και μου επιτρέπεται. Χάρισμα και ταλέντο ιερό, είναι και να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό σου. Μιλάμε αυθαίρετα, τυφλωμένοι από εγωισμό, πάθη και «θέλω». Απαιτούμε ο άλλος, ο x,y άλλος να είναι πάντα εκεί στην κατάλληλη διάθεση και όρεξη να μας ακούσει λες και είναι παραπαίδι μας. Αδιαφορούμε για τη δική του ψυχολογία αρκεί να μιλήσουμε και καμιά φορά δε μπαίνουμε καν στη διαδικασία να ρωτήσουμε «Εσύ πως αισθάνεσαι για αυτό που σου λέω; Εσύ πως θα το αντιμετώπιζες;». Όχι κύριοι, εμείς θέλουμε απλά αυτό που θέλουμε, χωρίς να ξέρουμε τελικά τι θέλουμε. Εγωισμός. Φύση σκληρή και λίγο διαταραγμένη και απλά μας πνίγει. Δεν είναι άδικο, ή δίκιο αυτό. Απλά δε βλέπουμε καθαρά και δυστυχώς –για εμάς- δεν το αντιλαμβανόμαστε καν.

Σε έναν κόσμο τόσο αυτοματοποιημένο, μοιάζει να γνωρίζουμε μόνο τι ΔΕΝ θέλουμε και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο επικεντρωνόμαστε σε αρνητικά συναισθήματα «Δεν αντέχω άλλο τη ζωή μου», «Δε μου αρέσει η δουλειά μου», «Δε θέλω να συνεχίσω να ζω μέσα στα άγχη» και λοιπά. Πέρα από το γεγονός πως συνήθως αυτές οι κουβέντες πάνε πακετάκι με μιαν αέναη μίρλα η οποία δε βοηθά σε τίποτα και κανένα, επιμένουμε να έχουμε διαρκώς την απαίτηση από τους άλλους να είναι στα «χαμένα» μαζί μας και καμιά φορά ασυνείδητα –λέμε τώρα- τους εγκλωβίζουμε στο προσωπικό μας ατελείωτα αρνητικό παιχνιδάκι. Ουσιαστικά συνεχίζουμε αυτά που χρόνια τώρα συνηθίσαμε. Να έχουμε «παρτενέρ» στο βόλεμά μας. Να στηρίζουμε εμμονικά τις ελπίδες μας σε σωτήρες αγγέλους. Να προσπαθούμε διακαώς να πιαστούμε από κάποιον, από κάτι. Όμως αυτό δεν σας μοιάζει σκέτος παραλογισμός την ίδια στιγμή που απλά δε ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι ζητάμε;

Για να μιλήσεις καθαρά, είναι σημαντικό και να σκέφτεσαι καθαρά και αυτό προκύπτει μέσα από την ενσυνειδητότητα. Η ενσυνειδητότητα προκύπτει εξίσου μέσα από το απόλυτο βίωμα της στιγμής όπου εν ολίγοις «τα πολλά λόγια είναι φτώχια». Απλά να ζεις ουσιαστικά. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Κλισέ ε; Ε αυτό είναι. Και όσο περισσότερο απολαμβάνεις τις διαθέσεις, τις προθέσεις και κατ’ επέκταση τις ενέργειές σου, τόσο πιο καθαρά σκέφτεσαι. Για σένα. Και αυτό σαφώς έχει ένα μεγαλειώδη αντίκτυπο στους άλλους. Είναι δίπλα σου από επιλογή.

Στηρίζουν γιατί θαυμάζουν, γιατί εμπνέεις. Εσύ αποφασίζεις τι θες και πως το θες. Από τη ζωή σου, μέχρι το πώς θες να σε βλέπουν οι άλλοι. Και σίγουρα αυτό που θες, είναι κάτι αληθινό. Ας μάθουμε λοιπόν να φέρνουμε τα «ιδανικά» στα μέτρα μας, ή αλλιώς να τα δημιουργούμε γιατί άλλοθι θα υπάρχουν πάντα. Τώρα βέβαια, αν επιλέξουμε να πορευτούμε αγκαλιά με χίλια δυο άλλοθι και δικαιολογίες για όλους και για όλα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Είναι θέμα οπτικής και αυτή μπορεί φυσικά επίσης να αλλάξει με ισχυρά θέλω και δύναμη. Όχι με παραίτηση και επίπλαστες, ψεύτικες ανάγκες.