Η Κυβέλη ήταν μεγάλη θεά της Μικράς Ασίας. Ήταν η «Μητέρα των Θεών» ή «Μεγάλη Μητέρα». Ενσάρκωνε τη δύναμη της βλάστησης οπότε είχε «εξουσία» πάνω σε όλη τη φύση. Την τιμούσαν στα βουνά της Μικράς Ασίας και από εκεί η λατρεία της εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.Από την Ελλάδα η θεά «μεταφέρθηκε» στην Ρώμη όταν η ρωμαϊκή Σύγκλητος (που ήταν ένα από τα πιο ισχυρά όργανα στη ρωμαϊκή ιστορία και ιδρύθηκε κατά τις πρώτες ημέρες της πόλης) αποφάσισε να μεταφέρει από την Φρυγία (Μ. Ασία) στην Ρώμη, στον Παλατίνο λόφο, το "μαύρο λίθο" που συμβόλιζε τη θεότητα και να της χτίσουν εκεί ιερό.
Σύμφωνα με αρχεία του Τσατάλ Χουγιούκ, η Κυβέλη ήταν πανάρχαια θεότητα που προέρχεται από άλλη θηλυκή πανάρχαια θεότητα της 6ης χιλιετίας π.Χ. Προστάτευε την άγρια φύση (κάτι που πιστεύω πως είναι πολύ επείγον και σπουδαίο να κάνουμε και σήμερα «ρεαλιστικά») και τις δημιουργικές και παραγωγικές δυνάμεις της γης. Μεταφερόταν σε άρμα που το έσερναν λιοντάρια.
Από τους Έλληνες μυθογράφους η Κυβέλη θεωρούνταν ως απλή ενσάρκωση, ακόμα πιο απλά «επίκληση» της Ρέας, μητέρας του Δία και των άλλων θεών. Η Κυβέλη ήταν, λέγανε, «η Ρέα που λατρευόταν στο όρος Κυβέλη της Μικράς Ασίας». Ως εραστής και συνοδός της εμφανιζόταν ο Άττης, θεός της Φρυγίας ή σε μια άλλη εκδοχή όμορφος νεαρός άντρας που η Κυβέλη τον αγάπησε με αγνό πάθος. Όταν ο Άττης υπέκυψε στον έρωτα της νύμφης Σαγαρίτιδας, η Κυβέλη οργισμένη έκοψε το δέντρο με το οποίο ήταν δεμένη η ζωή της νύμφης και τον χτύπησε με αυτό. Ο Άττης έπαθε κρίση, αυτοευνουχίστηκε από τη ζήλια της και πέθανε. Οι θρήνοι όμως της θεάς τον έφεραν πίσω στη ζωή και εμφανίζονται έπειτα να διασχίζουν μαζί τα βουνά της Φρυγίας στη Μικρά Ασία.
Στην Ελλάδα πρέπει να τελούνταν Μυστήρια προς την Κυβέλη, που κάποιοι μελετητές τα θεωρούν αρχαιότερα και από τα Ελευσίνια Μυστήρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου