Να πηγαίνεις εκεί που αγαπάς

Κατακλυζόμαστε συνεχώς από διλήμματα. Ερωτήματα πάντα με δύο σκέλη που σου παιδεύουν το μυαλό, που σε κάνουν να τα σκέφτεσαι ολόκληρα μερόνυχτα ταλαντευόμενος ανάμεσα στις δύο πιθανότητες. Διλήμματα στα οποία ο καθένας από εμάς μαζεύει επιχειρήματα, τα ζυγίζει λιγάκι τα πράγματα κι ύστερα διαλέγει την πλευρά που θέλει να υποστηρίξει. Απ’ το σαιξπηρικό να ζει κανείς ή να μη ζει, μέχρι το πιο πρόσφατο να πηγαίνεις εκεί που αγαπάς ή εκεί που αγαπιέσαι.

Είναι αλήθεια πως όταν ένας άνθρωπος νιώθει να αγαπιέται, πολλά πράγματα αλλάζουν μέσα, αλλά και γύρω του. Αισθάνεται ξαφνικά ασφάλεια, ότι έχει στον πλευρό του έναν σύμμαχο, κάποιον που μπορεί να τον προστατέψει και να τον βοηθήσει όταν κι εφόσον τον χρειαστεί. Μπορεί να προχωρήσει πιο εύκολα μπροστά, να αποκτήσει θάρρος κι εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στους υπόλοιπους. Να ακουμπήσει για λίγο πάνω του, αλλά ταυτοχρόνως να ανοίξει και φτερά για να πετάξει. Η αγάπη του άλλου είναι φάρμακο στην ψυχή μας. Είναι ικανή να σε γιατρέψει, να σε κάνει να κλείσεις και να ξεχάσεις τις παλιές σου πληγές, να πας παρακάτω, να γίνεσαι καλύτερος.

 Όσο όμως ευεργετικό, όμορφο και πολύτιμο είναι να σ’ αγαπάνε, δε θα μπορέσει ποτέ να συγκριθεί με το να νιώθεις ότι εσύ ο ίδιος αγαπάς. Να έχεις μέσα στην καρδιά σου τόσο δυνατά συναισθήματα για έναν άνθρωπο. Να αισθάνεσαι ότι είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα γι’ αυτόν. Για να τον δεις να είναι καλά κι ευτυχισμένος, για ένα μονάχα χαμόγελό του. Να τον σκέφτεσαι μέρα και νύχτα ανελλιπώς, να θέλεις να είσαι παρών, στήριγμά του σε όλες τις χαρούμενες, αλλά και τις στενάχωρες στιγμές της ζωής του. Να είσαι απλά εκεί, χωρίς να ζητάς τίποτα, χωρίς να απαιτείς.

Πολλοί θα σου πουν ότι με το να αγαπάς, σπας σε χίλια κομμάτια, διαλύεσαι, αυτοκαταστρέφεσαι. Εξαντλείς κάπου όλη σου την ενεργεία δίχως να παίρνεις τίποτα για αντάλλαγμα. Μα αυτό ακριβώς είναι όμως η αγάπη, ένα ανιδιοτελές δόσιμο προς εκείνον που σε έκανε να καταλάβεις ότι η καρδιά δεν είναι απλά ένα όργανο του σώματος που βοηθάει στην επιβίωσή μας.

Όταν πας εκεί που μόνο αγαπιέσαι είναι σαν να επιλέγεις να μπεις σε μια συναισθηματική φυλακή, σε μια κατάσταση που ο ένας βάζει το εκατό τοις εκατό του κι εσύ δε δύνασαι να προσφέρεις ούτε τα μισά. Βλέπεις, όσο και να σου χαρίσει ο άλλος τον ουρανό, τα άστρα κι όλους τους πλανήτες που υπάρχουν στον γαλαξία μας, ποτέ δε θα μπορέσει να συναγωνιστεί εκείνον που σε έκανε να χάσεις κυριολεκτικά το μυαλό σου.

Μένοντας μαζί του με το καιρό υπάρχει πιθανότητα να νιώσεις, στοργή, νοιάξιμο, ευγνωμοσύνη μα αυτά δεν είναι συνώνυμα της αγάπης. Κι είναι κακό πράγμα να κοροϊδεύεις κάποιον και να μένεις μαζί του ενώ θα προτιμούσες να είσαι κάπου αλλού.

Είναι όμως ακόμα χειρότερο το να κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον αναγκάζεις να συμβιβάζεται και να βολεύεται. Να προσπαθείς με το ζόρι να τον στρέψεις προς μια κατεύθυνση ενώ ξέρεις καλά πως στο τέρμα του ο δρόμος βγάζει σε αδιέξοδο.

Εκεί που αγαπάς, εκεί είναι το μέρος που πραγματικά ανήκεις. Κι είναι αυτά ακριβώς που νιώθεις μέσα σου που κάνουν αυτό το μέρος να μοιάζει με τον παράδεισο και την κόλαση μαζί. Εκεί είναι το σπίτι σου.