Είναι βαριά κουβέντα η αγάπη;

«Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι» έγραφε ο νομπελίστας Οδυσσέας Ελύτης.

Οι θεωρίες είναι πάμπολλες και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Είναι μια αφηρημένη έννοια; Μια ιδέα; Μπορεί να καλλιεργείται, να τρέφεται, να γαλουχείται, να άγεται και να φέρεται, να διεστραβλώνεται με όποιον τρόπο καθένας επιθυμεί;

Απαντώντας, θα πω ότι στο απόγειο της καλοσύνης, στην τελειότητα του εαυτού μας, κάπου εκεί βρίσκεται ο ορισμός της αληθινής αγάπης. Πέρα και πάνω από το εγώ μας, τη βολή μας, την πάρτη μας. Και δεν μιλάμε για έρωτα. Μιλάμε για αγάπη. Εκείνη την ανιδιοτελή που ξέρει να ακουμπά, να αφουγκράζεται, να αφοσιώνεται. Εκείνο το συναίσθημα που μας εξυψώνει και μας υπενθυμίζει την ανώτερη φύση μας. Εκείνο που νιώθεις αβίαστα, που σε γεμίζει ενέργεια, που σε καθοδηγεί. Εκείνο το συναίσθημα που σε κάνει ευτυχισμένο, είναι η αγάπη. Όχι, δεν είναι βαριά κουβέντα. Δεν υπάρχει ο σωστός χρόνος να την πεις, δεν υπάρχει ο λάθος. Δεν υπάρχει το νωρίς, δεν υπάρχει το αργά. Έχει το δικό της χρονοδιάγραμμα. Εσύ μόνο υποκλίνεσαι στο συναίσθημα που σε κατακλύζει και το ακολουθείς.

Η αγάπη είναι κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Μπορούμε να την προσκαλέσουμε, όχι όμως και να της υπαγορεύσουμε πώς, πότε και που θα εκφραστεί. Θα θέλαμε να επιλέγουμε αν θα παραδοθούμε ή όχι στην αγάπη, αλλά στο τέλος αυτή θα μας χτυπήσει σαν αστραπή, απρόβλεπτα και αδιάψευστα. Είναι μια δύναμη της φύσης. Δεν μπορούμε να την προστάξουμε ούτε να την απαιτήσουμε ή να την απομακρύνουμε, περισσότερο από όσο μπορούμε να προστάξουμε το φεγγάρι, τα αστέρια, τον άνεμο ή τη βροχή.

Μπορείς να αγαπήσεις τα πάντα. Η αγάπη δεν ξεχωρίζει, δεν έχει προορισμό. Αγαπάς κόντρα στους άλλους, κόντρα στη λογική που σου επιβάλλεται. Μπορείς να αγαπήσεις μια στιγμή. Ένα δευτερόλεπτο που εύχεσαι να κρατούσε για πάντα. Μια μουσική που θα σε ταξιδέψει, θα αναμοχλεύσει θύμησες πολλές και την ύστατη στιγμή, θα σε σώσει. Μια εικόνα που ο χρόνος δεν φθείρει. Εκείνη που όταν την έζησες, έκλεισες κι άνοιξες τα μάτια σου γρήγορα για να την αποθηκεύσεις και τώρα τη φυλάς προσεκτικά ώστε να ανατρέχεις σ’ αυτήν κάθε που νιώθεις μόνος.

Μπορείς, ακόμα, να αγαπήσεις τον μικρό τετράποδο φίλο σου. Εκείνον που έκανες κομμάτι της ζωής σου, που του σήκωσες την κουβέρτα του κρεβατιού το χειμώνα για να κοιμηθεί, που περάσατε μια θλιμμένη Πρωτοχρονιά μαζί, που αγκάλιασες και έκλαψες και σε κατάλαβε και σου έδειξε ότι μερικές φορές τα πράγματα είναι απλά.

Έχεις πολλή αγάπη μέσα σου να δώσεις. Κι αυτό η ζωή το γνωρίζει κι έτσι καθώς περνά ο καιρός, η αγάπη σου βρίσκει αποδέκτη έναν άνθρωπο. Είναι η χρονική στιγμή που ξετυλίγεις ένα δώρο και νιώθεις πιο πλούσιος, πιο τυχερός, πιο σοφός, πιο… Τον αγαπάς γιατί ήρθε, είδε πέρα από το προφανές και αποφάσισε να προσπαθήσει, να ζήσει, να μη φοβηθεί, να μη χαθεί αλλά να μείνει και να ξενυχτήσει και να ταξιδέψει και να χτίσει μαζί σου όνειρα πολλά και μεγάλα με πρώτη ύλη τις ανεξήγητα κοινές σας σκέψεις.

Έτσι είναι η αγάπη. Δεν σε ρωτάει. Έρχεται, σου δείχνει και λίγο πριν φύγει και μετουσιωθεί, σ’ αφήνει μ’ ένα χαμόγελο και μια απορία. Μα πώς έγινε και ευθυγραμμίστηκε ξαφνικά το σύμπαν;