Μέσα μου παλεύουν δυό θηρία, η λογική και ο άνθρωπος.Και λέω άνθρωπος γιατί δεν είναι μόνο το συναίσθημα.
Είναι πολλά παραπάνω.
Η λογική είναι όλα εκείνα τα τέλεια τετραγωνισμένα κουτάκια που μέσα τους κρύβουν γεγονότα, αλήθειες και αντιλήψεις περί λάθους και σωστού.
Ο άνθρωπος είναι το συναίσθημα, η ψυχή, η αφή μου, η όραση μου, η ακοή μου, η όσφρηση μου, η ανάγκη μου.
Η ανάγκη μου να αγαπάω με το όποιο κόστος.
Ξέρω μεγάλωσα για να πιστεύω σε έρωτες και αγάπες ιδανικές.
Όπως στις ταινίες με το “happy end” και το “Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”.
Ξέρεις κάτι όμως;
Ποτέ δεν γούσταρα αυτό το “Ζήσαν αυτοί καλά”. Πάντα μου άρεσαν τα διαφορετικά τέλη. Αυτά που για κάποιον λόγο οι έρωτες μένουν ανεκπλήρωτοι, οι αγάπες μισοτελειωμένες, οι πρωταγωνιστές χώρια.
Αυτά που σε κάνουν να βουρκώνεις και ταυτόχρονα να χαίρεσαι που διάλεξες να δεις αυτή την ταινία που τελειώνει έτσι, κάπως ανατρεπτικά.
Χωρίς αγκαλιές, φιλιά και άλλη μια σκηνή ολοκληρωμένης φαινομενικά αγάπης.
Ίσως γιατί πάντα γούσταρα το ασυμβίβαστο, το διαφορετικό.
Το έξω από κουτάκια τέλος.
Με την αγάπη να μένει δυνατή έτσι και αλλιώς.
Μέσα μου πεθαίνουν δυο θηρία.
Ψυχορραγούν. Αιμορραγούν από την χρόνια αυτήν τους μάχη.
Πρέπει να διαλέξω ένα από τα δυο να κερδίσει.
Δεν γίνεται αλλιώς.
Τόσα χρόνια η ζυγαριά έγερνε προς τον άνθρωπο.
Του είχα μια παραπάνω αδυναμία.
Αυτή την φορά όμως είπα να αλλάξω.
Δεν γίνεται αλλιώς. Αν θέλω να προχωρήσω, δεν έχει αλλιώς!
Θα μπω στα κουτάκια εκείνα. Ίσως τα βάψω πολύχρωμα για να έχω κάτι να θυμάμαι από τον άνθρωπο.
Και έτσι θα αλλάζω. Μέρα με την ημέρα.
Θα υπάρχω σε μια χειροπιαστή πραγματικότητα, χωρίς πολλές πολλές ονειροπολήσεις.
Και έτσι θα αλλάζω.
Θα χάνω τον άνθρωπο από μέσα μου.
Αλλά έτσι πρέπει να γίνει.
Μπας και γραφτεί μια φορά στους τίτλους τέλους μου αυτό το βαρετό “Και ζήσαν αυτοί καλά…”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου