Οι άνθρωποι ως φυσικά όντα γεννήθηκαν με το σεξ, μαθαίνουν να ικανοποιούν τις ηδονές τους με αυτό. Στα πλαίσια αυτά δημιουργούν φαντασιώσεις. Είναι αναγκαίες ή μεμπτές τελικά;
Δεν είναι ούτε αναγκαίες ούτε μεμπτές. Αναγκαίες δεν είναι οι φαντασιώσεις, γιατί φυσικά και μπορούν να λείπουν. Μεμπτές δεν είναι γιατί ο ψυχαναλυτής δεν είναι κριτής. Και, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, ο ψυχαναλυτής δεν έχει μια εικόνα του "φυσιολογικού" που θα λειτουργούσε κάπου ως 11η εντολή, ως ηθική επιταγή για το πώς πρέπει να ζούμε. Αυτό πάντως που θα μπορούσα να πω είναι ότι εκεί που στην διάρκεια του σεξ έρχεται, ή προκαλείται, μια φαντασίωση, κανείς βρίσκεται μισός στον ερωτικό του σύντροφο και μισός σ' εκείνον/εκείνη που φαντασιώνει. (Ισχύει και για την προβολή ενός πορνό που ντοπάρει τους συντρόφους για να "ανάψουν") Τότε ο ένας δεν δίνεται στον άλλο. Μένει, σε άλλοτε άλλον βαθμό, κλεισμένος στον εαυτό του. Η ερωτική πράξη γίνεται αυτοερωτική και καταντά αμοιβαίος αυνανισμός.
Λένε πως το σεξ δεν είναι για πάντα. Σε ποια ηλικία πεθαίνει λοιπόν ο έρωτας;
Αυτό ποικίλλει πολύ και δεν μπορεί να δοθεί απάντηση που να ισχύει για όλους. Σημασία έχει το πώς κανείς θα δεχτεί αυτό το τέλος. Πολλές φορές δεν το δέχεται. Υπάρχει μια βουλιμία του "κι άλλο!", και έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη βιομηχανία που αποσκοπεί στο να την ικανοποιήσει, όπου το viagra είναι από τα πιο αθώα εργαλεία στο οπλοστάσιο. Οφείλεται στο ότι κανείς δεν ξέρει πια να γερνάει, να βλέπει την ζωή του να φθίνει. Θα το πολεμήσει μέχρι τέλους. Και όταν έρθει το τέλος, και κάποτε θα έρθει αφού "οἱ Μῆδοι ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε" (Καβάφης, Θερμοπύλες), τούτο βιώνεται ως η ολική καταστροφή.
Όσο περισσότερο απελευθερωνόμαστε από τα ταμπού ως κοινωνία, τόσο πιο πολύ φυλακιζόμαστε στα "πρέπει" της σεξουαλικής μας ζωής και γινόμαστε αυτόματα παρατηρητές της και όχι πρωταγωνιστές. Συμφωνείτε;
Στα "πρέπει" της σεξουαλικής μας ζωής ανήκει ότι η στύση του άντρα αποκτά τον χαρακτήρα επίδοσης και ο οργασμός της γυναίκας χαρακτήρα ολοκλήρωσης. Όποιος/όποια δεν ικανοποιεί αυτά τα κριτήρια είναι loser. Έτσι κανείς εξολισθαίνει σε μια κατάσταση όπου αναλαμβάνει να μανατζάρει τη σεξουαλικότητά του ο ίδιος. Έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη φιλολογία και παραφιλολογία για τεχνικές καλής στύσης και καλού οργασμού. Η ηδονή παύει να είναι δώρο. Γίνεται επίτευγμα. Μια παρωδία της υπόθεσης υπάρχει σε μια σκηνή από το Bananas (1971) του Woody Allen: Οι νεόνυμφοι ετοιμάζονται για την πρώτη νύχτα του γάμου που θα συμβεί εμπρός σε κοινό και τηλεόραση εν είδει αθλητικού αγώνα, όπου ο γαμπρός μπαίνει στο δωμάτιο σαν μπoξέρ και στην συνέντευξη που ακολουθεί λέει: "l've been training very hard for this."
Η ψυχανάλυση είναι απελευθερωτική ή θεραπευτική διαδικασία; Το θεραπευτικό της ψυχανάλυσης συνίσταται ακριβώς σε μια απελευθέρωση! Αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, ανάλογα με την περίσταση. Μπορεί να είναι μεταξύ άλλων: - Ανακάλυψη και πραγμάτωση δυνατοτήτων που ήταν άγνωστες - Λύσιμο από αμφιθυμίες, διλήμματα, αδιέξοδα - Άνοιγμα μιας ζωής συρρικνωμένης από φοβίες, άγχη, κατάθλιψη Σε αντίθεση με ψυχοθεραπείες υποστηρικτικού-συμβουλευτικού τύπου, η απελευθέρωση της ψυχανάλυσης συμβαίνει μέσα από μια αλλαγή που δεν είναι μόνο αλλαγή της συμπεριφοράς, αλλά καταρχήν απελευθέρωση της ίδιας της ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου