Πικρές αλήθειες

Μερικές φορές τα άρθρα γίνονται «προσωπικά» ή πάντα...

Αφού το παρόν blog χρησιμεύει μόνο για να εντοπίζει την αλήθεια μας, να ψάχνει την ουσία, να βοηθάει τον Ανθρωπισμό μας να εκδηλώνεται, όπως και όπου μπορεί.

Είναι μια προσωπική «δουλειά», που δεν έχει αφέντες, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και κανέναν πέρα από την Αλήθεια και την ατομική έκφραση του συνειδητού Ανθρώπου.

Συχνά, κόντρα στο κατεστημένο και τις περισσότερες φορές απρόβλεπτο και ενοχλητικό, συνεχίζει την πορεία του, όπως ορίζει η Καρδιά κάθε φορά, χωρίς στρατηγικές και κρυμμένες προθέσεις. Απλά, αληθινά και συχνά τολμηρά!

Τελευταία φαίνεται να δυσαρεστείται αρκετός κόσμος και αυτό μπορεί να είναι μόνο θετικό, όταν συνοδεύεται από συνεχή επαγρύπνηση, που δεν αφήνει τον εγωισμό να φουντώνει και νέα (ψεύτικα) λάβαρα να υψώνονται, πάνω από τον Άνθρωπο.

Το «δια ζώσης» παραμένει μια «επικίνδυνη» παγίδα - μεταξύ άλλων -  που συνεχίζουμε να υπηρετούμε χωρίς να κατανοούμε τις διεργασίες που συνεχίζονται στα παρασκήνια του νου μας. Μπερδεύουμε ακόμα την κοινωνική persona μας με τον Άνθρωπο που δεν κλείνεται σε καμία persona, δεν περιορίζεται και δεν ορίζεται από οτιδήποτε που μπορούν οι αισθήσεις να συλλάβουν.

«Αν φανερώσεις το όνομά σου, τότε είσαι κάποιος». Το ανώνυμο τρομάζει. Τι αλήθεια λέει το όνομα για τον Άνθρωπο που το δηλώνει, αφού δεν είναι μοναδικό, αυθεντικό ή επιλεγμένο συνειδητά; Ποιος αλήθεια μπορεί να ορίσει τη συνειδητότητα που περιβάλλει τον Άνθρωπο και συνεχώς μετατοπίζεται, διευρύνεται, δημιουργεί;

«Όταν μπορώ να σε δω, τότε είσαι υπαρκτός». Τότε μπορώ να δώσω τροφή στις πεποιθήσεις μου, να σε κρίνουν σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα και τότε εύκολα να σε κατατάξω, εκεί που μπορώ να σε ελέγξω… χωρίς να αναγνωρίζω πως έτσι υποδουλώνω τον εαυτό μου, που δεν εμπιστεύομαι, δεν γνωρίζω και δεν αφήνω ελεύθερο να εντοπίσει την ανώτερη, εσωτερική καθοδήγηση, που δεν χρειάζεται εξωτερικές, ψεύτικες αποδείξεις ή υποδείξεις.

«Αν μπορώ να σε ακούσω, τότε μπορούμε να συζητήσουμε». Γιατί φοβάμαι τον γραπτό λόγο και δεν μπορώ να βλέπω την αλήθεια μου γραμμένη να με κοιτάει κατάματα στα μάτια. Τα λόγια μπορώ να τα ξεχάσω, να τα παραποιήσω, όπως και τον γραπτό λόγο, μα είναι πιο δύσκολο χωρίς γόμα, tipp-ex και delete.

«Δεν χρειάζεται να συμμετέχω ισότιμα, φτάνει να διαβάζω, να ακούω, να υπάρχω αθέατος». Έτσι μπορώ ελεύθερα να βρίσκομαι στην ασφάλεια των σκέψεών μου, των συμπερασμάτων που μού πλασάρει ο νους μου, στις απόψεις που μου προσφέρουν την φτιαχτή ελευθερία μου, την ασφάλεια της διατήρησης της άθικτης προσωπικότητάς μου. Η φανέρωση του εαυτού μου με τρομάζει, καθώς κάθε δήλωση, απορία και αμφισβήτηση μου φανερώνει Εμένα, αυτό που ΕΙΜΑΙ πραγματικά, πέρα από κάθε ωραιοποιημένη ιδέα θέλω να διατηρώ.

«Υιοθετώντας σκέψεις σοφών, αξίζω», αφού ανταποκρίνομαι στη σύγχρονη ιδέα του «μορφωμένου», του γνώστη και του διαβασμένου, που έχω ανάγκη να διατηρώ (πέρα από ό,τι δηλώνω). Ακόμα και η εύρεση δικών μου λέξεων και φράσεων, στην ουσία επαναλαμβάνουν το παρελθόν, που δεν τολμώ να επανεξετάσω, στο δια ταύτα της καθημερινής μου ζωής: στις σχέσεις μου, στον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μου, στις κοινωνικές μου παρουσιάσεις, στη δράση μου.

Η αντίθετη πλευρά υπάρχει πάντα. Μα όταν φοβικά επιλέγουμε να βλέπουμε μόνο τη μια, την οποιαδήποτε μια, παγιδευόμαστε μόνοι μας σε φτιαχτές εικονικές πραγματικότητες που εμποδίζουν εμάς, και δημιουργούν το συλλογικό κατεστημένο, που τόσο συχνά κατηγορούμε.