ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ II [ΗΡΑΚΛΗΣ Ή ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ ΕΙΣ ΔΕΛΦΟΥΣ]
. . .]ιου . ιο . . . ἐπεὶ [στρ.]
ὁλκ]άδ᾽ ἔπεμψε̣ν ἐμοὶ χρυσέαν
Πιερ]ίαθεν ἐ[ΰθ]ρονος [Ο]ὐρανία,
πολυφ]άτων γέμουσαν ὕμνων
5 . . . . .]νειτις ἐπ᾽ ἀνθεμόεντι Ἕβρῳ
. . . . . ἀ]γάλλεται ἢ δολιχαύχενι κύ[κνῳ
. . . . .]δεϊαν φρένα τερπόμενος
. . . . . .]δ᾽ ἵκῃ παιηόνων
ἄνθεα πεδοιχνεῖν,
10 Πύθι᾽ Ἄπολλον,
τόσα χοροὶ Δελφῶν
σὸν κελάδησαν παρ᾽ ἀγακλέα ναόν,
πρίν γε κλέομεν λιπεῖν [αντ.]
Οἰχαλίαν πυρὶ δαπτομέναν
15 Ἀμφιτρυωνιάδαν θρασυμηδέα φῶ-
θ᾽, ἵκετο δ᾽ ἀμφικύμον᾽ ἀκτάν·
ἔνθ᾽ ἀπὸ λαΐδος εὐρυνεφεῖ Κηναίῳ
Ζηνὶ θύεν βαρυαχέας ἐννέα ταύρους
δύο τ᾽ ὀρσιάλῳ δαμασίχθονι μέ[λ-
20λε κόρᾳ τ᾽ ὀβριμοδερκεῖ ἄζυγα
παρθένῳ Ἀθάνᾳ
ὑψικέραν βοῦν.
τότ᾽ ἄμαχος δαίμων
Δαϊανείρᾳ πολύδακρυν ὕφα[νε
25 μῆτιν ἐπίφρον᾽ ἐπεὶ [επωδ.]
πύθετ᾽ ἀγγελίαν ταλαπενθέα,
Ἰόλαν ὅτι λευκώλενον
Διὸς υἱὸς ἀταρβομάχας
ἄλοχον λιπαρὸ[ν] ποτὶ δόμον πέμ[π]οι.
30 ἆ δύσμορος, ἆ τάλ[αι]ν᾽, οἷον ἐμήσατ[ο·
φθόνος εὐρυβίας νιν ἀπώλεσεν,
δνόφεόν τε κάλυμμα τῶν
ὕστερον ἐχομένων,
ὅτ᾽ ἐπὶ ῥοδόεντι Λυκόρμᾳ
35 δέξατο Νέσσου πάρα δαιμόνιον τέρ[ας.
***
ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ II ΗΡΑΚΛΗΣ, ΙΟΛΗ ΚΑΙ ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ
Κι αν η ομορφόθρονη Μούσα Ουρανία [στρ.]απ᾽ την Πιερία χρυσόένα πλεούμενο μου ᾽στειλε τώραέξοχους ύμνους γεμάτο,όμως για σένανε, Πύθιε Απόλλωνα,ύμνο δεν πρέπει να πω, δεν είν᾽ ώρα· γιατίή τη χαρά θα σου δίνει, θεέ, το κυνήγι αγριμιώνπέρα στα μέρη που ο Έβροςρέει ο πολύανθος ή ίσως του κύκνου,του μακρολαίμη του κύκνου, η λαλιά, η όλη γλύκα, σ᾽ ευφραίνει.10Ώσπου λοιπόν να ξανάρθεις, Απόλλωνα, εδώαναζητώντας λουλούδια παιάνων
— πόσους παιάνες για σε τραγουδούνε [αντ.]οι χορωδίες των Δελφώνστον κοσμοξάκουστο δίπλα ναό σου!—,ένα τραγούδι θα πούμεγια του Αμφιτρύωνα το γιο τον ατρόμητο:Την Οιχαλία μες στις φλόγες παράτησε αυτόςκαι στ᾽ ακρογιάλι κατέβηκε, ταύρους βαρύηχους εννιάγια να προσφέρει απ᾽ το κούρσοςστον πυκνοσύννεφο Δία τον Κηναίο,δυο στο θεό που δαμάζει τη γη και το πέλαο ταράζει,20και στην παρθέν᾽ Αθηνά, που ᾽χει αψιές τις ματιές,άζευτη ακόμα ορθοκέρα δαμάλα.
Τότε μια ακαταμάχητη [επωδ.]θεότητα ύφανε βουλή,βαθιά βουλή, δακρύων πηγή,μες της Δηιάνειρας το νου,σαν έμαθε το θλιβερόμαντάτο πως του Δία ο γιος, ο ατρόμητος στη μάχη,την Ιόλη τη χιονόκορφηγια ταίρι του μες στο λαμπρό θα ᾽στελνε σπίτι. Οϊμένα,τέτοια βουλή μέσα στο νου30της άμοιρης, της δύστυχης!Ζήλεια βαριά την έφαγε, και το σκουτίπου τα μελλούμενα έκρυβε μες στο σκοτάδι, απ᾽ τη στιγμήπου ολέθριο δώρο μαγικόαπό το Νέσσο δέχτηκεπλάι στου Λυκόρμα τα νερά, που είναι ζωσμένος ρόδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου