Το κυνήγι του ουράνιου τόξου ήταν ένα από τα παιχνίδια που προσέλκυε τα παιδιά ώστε να κινηθούν και, μόλις φτάσουν στην άκρη του, να βρουν το δοχείο με το χρυσό που φρουρούσε το μικρό ξωτικό. Η εξερεύνηση για την αποκάλυψη του θησαυρού συνοδευόταν από γέλιο, ιδρώτα και κούραση. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην τους έδειχνε το ξωτικό – που ήθελαν να το δουν περισσότερο απ' το ίδιο το χρυσάφι, αλλά τα είχε βάλει στη διαδικασία να κινηθούν και να περάσουν καλά οργανώνοντας την επόμενη εξερεύνηση.Κάτι ανάλογο είναι και το κυνήγι μιας ευκαιρίας. Μια περιπέτεια που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ώστε να μας κινήσει απ' την ασφάλεια της σιγουριάς. Αν το σκεφτείτε λίγο, σε νεότερες εκδοχές μας, μας άρεσαν οι περιπέτειες και δεν χάναμε ευκαιρία για να ζήσουμε ακόμα μία. Έτσι, μπαίναμε στη διαδικασία να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας. Οι περιπέτειες αυτές δεν είχαν κάτι το εξωπραγματικό, απλώς μας έδειχναν πράγματα, τα οποία θέλαμε να κάνουμε και καμιά φορά τα ξεχνούσαμε.
Οι ευκαιρίες μας κρατούν σε εγρήγορση. Είναι σαν μια μορφή γυμναστικής για το μυαλό μας και, κατά συνέπεια, για τη ζωή μας. Είναι οι δυνατότητες που μας χτυπούν στον ώμο, σαν παλιοί φίλοι, για να μας πουν ότι ήρθε η ώρα για κάτι καινούριο. Κάποιοι θεωρούν, όπως το παρουσιάζει και το ίδιο το νόημα της λέξης, πως εμφανίζονται για λίγο, ίσως για μια μόνο στιγμή. Έτσι, κινούνται βιαστικά για να τις αρπάξουν. Δεν είναι εύκολο όμως, χρειάζεται κόπο και υπομονή, αρχικά για να τις αναγνωρίσεις και στη συνέχεια για να τις πιάσεις και να τις αξιοποιήσεις. Θα μου πείτε, γιατί να μπεις στον κόπο, αφού ήδη έχεις ασφάλεια και σιγουριά στη ζωή σου;
Πολλοί έχουμε αναρωτηθεί το ίδιο. Σίγουρα είναι δύο συνθήκες τις οποίες αποζητά, αν όχι ο κάθε άνθρωπος, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις όπου μπερδεύουμε την ασφάλεια με τη στασιμότητα και, όπως και να το κάνουμε, η δεύτερη δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Βλέπετε, η στασιμότητα έχει την ικανότητα, λες και την κοιτάμε μέσα από ένα καλειδοσκόπιο, να μεταμορφώνεται μέσα απ' τα χρώματα και να μας παρουσιάζεται σε αυτό που νομίζουμε ότι έχουμε. Είτε στη δουλειά, είτε στη σχέση, είτε στις φιλίες μας. Και, σιγά σιγά, όταν αρχίζουν να ξεθωριάζουν τα χρώματά της, το καταλαβαίνουμε και βλέπουμε την αλήθεια. Και τις ελλείψεις μας.
Οι ευκαιρίες, πάλι, σηματοδοτούν ξεκινήματα. Μας προσκαλούν να βγούμε απ' τις «ασφαλείς» συνθήκες και να αρχίσουμε το κυνήγι. Καμιά φορά τις χάνουμε, γιατί φοβόμαστε το τέλος και όσα αφήνουμε πίσω. Είναι δύσκολο να βγάλεις κάποιον απ' τον κύκλο του και να του πεις ότι ήρθε η ώρα να αναζητήσει κάτι καινούριο, ειδικά όταν έχει ξεχάσει πόσο του άρεσαν κάποτε οι περιπέτειες. Όμως, όσο κι αν ακούγεται χιλιοειπωμένο, κάθε τέλος έχει και την ώρα του, τη στιγμή του. Για να μας παρουσιάζεται η ευκαιρία και να την αναγνωρίζουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι να ξεκινήσουμε, σημαίνει πως ήδη ξέραμε ότι είχε έρθει η στιγμή της εκκίνησης.
Όσο κουραστικές κι αν είναι λοιπόν, άλλο τόσο όμορφες είναι οι περιπέτειες που συνοδεύουν τις ευκαιρίες για νέες συνθήκες. Όπως πολλοί παραδέχτηκαν και, ίσως, το καταλάβαμε και οι ίδιοι, καλύτερα να τις κυνηγάμε, να τις αρπάζουμε ή, έστω, ακόμα και να τις χάνουμε. Τουλάχιστον έτσι, θα έχουμε να πούμε ότι προσπαθήσαμε, παρά ότι τις είδαμε να περνούν πίσω από τζάμια ασφαλείας. Γιατί πίσω από αυτά, μόνο εμείς θα έχουμε καταφέρει να αδικήσουμε τον εαυτό μας και να του στερούμε όσα μπορούσε να βρει. Και μόνο εμείς θα μετανιώσουμε για όσα αφήσαμε να φύγουν. Μην ξεχνάτε ότι, όπως έρχονται στη ζώη μας, έτσι και φεύγουν. Θα μας χτυπήσουν πάλι στον ώμο, αυτή τη φορά όμως, για να μας αποχαιρετήσουν.
Φυσικά και δεν πιστεύω πως η ευκαιρία είναι μόνο μία και αν τη χάσουμε, χάθηκε. Ούτε είναι σαν το μικρό ξωτικό στο ουράνιο τόξο, που εξαφανίζεται κάθε φορά που το πλησιάζουμε και γελάει μαζί μας. Εν αντιθέσει, εκείνες είναι πολλές, θέλουν να τις πιάσουμε και η πρώτη θα μας φέρει την επόμενη. Το συναίσθημα που βιώνουμε όταν τις κερδίζουμε μοιάζει με την αντίδραση ενός παιδιού το οποίο πιάνει στα χέρια του για πρώτη φορά μια μικρή μπάμπουσκα. Έκπληξη και χαρά μπροστά στις άλλες που κρύβει μέσα της. Αρκεί να άνοιξει την πρώτη. Για σκεφτείτε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου