Αυτές οι εξωτερικές πηγές ασφάλειας, αγάπης, ικανοποίησης και ομορφιάς είναι επίπλαστες, προσωρινές και πολύ εύθραυστες.
Δεν μπορεί κανείς να βασιστεί σ’ αυτές. Ένα μικρό καπρίτσιο της τύχης και η περιουσία μας ή οι αγαπημένοι μας ή ακόμη και το ίδιο μας το σώμα μπορούν να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Πού βρίσκεται λοιπόν η ασφάλεια; Αν η αγάπη που έχουν οι άλλοι για μένα βασίζεται στο ότι εγώ ζω ένα ψέμα, όπου δεν μπορώ να είμαι αυτός που πραγματικά είμαι, τότε ποιον αγαπούν; Εμένα ή το ψέμα;
Τι συμβαίνει όταν έχω ό,τι θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχής και όμως δεν είμαι; Τι θα γίνει η ομορφιά μου όταν αρχίσουν να εμφανίζονται ρυτίδες στο πρόσωπό μου και τα μαλλιά μου αρχίσουν ν’ ασπρίζουν ή να πέφτουν; Θα εξακολουθήσω να καλύπτω τον αληθινό μου εαυτό, τον φυσικά όμορφο εαυτό μου με μπογιές στα μαλλιά και κρέμες στο πρόσωπο για να σκεπάσω τις ρυτίδες μου;
Τι επιπολαιότητα. Τι προσβολή στον Δημιουργό του σύμπαντος που έχει αποδείξει ότι είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, όπως έχουμε δει σε χιλιάδες λουλούδια, δύσεις και ανατολές ήλιου που η ομορφιά τους μας έκοψε την ανάσα. Γιατί μας επηρεάζει τόσο πολύ η ομορφιά της φύσης; Γιατί αισθανόμαστε τόση ειρήνη, τόση συγκίνηση, αγάπη, χαρά, τέτοια ανάγκη να μείνουμε να τ’ απολαύσουμε, να γίνουμε ένα μ’ αυτό που βλέπουμε, να το μοιραστούμε με κάποιον άλλον, να έχουμε μιαν ερωτική επαφή μαζί του; ΓΙΑΤΙ; Γιατί μας ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ. Μας θυμίζει τον εαυτό μας.
Τα σώματά μας έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο δημιουργό. Στην πραγματικότητα σε κάποιο ανώτερο επίπεδο της ύπαρξής μας, είμαστε ένα μ’ αυτή τη δημιουργική δύναμη. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στην απόλυτη ομορφιά και γι’ αυτό μας τραβάει. Αλλά έχουμε θάψει τον πραγματικό εαυτό μας, την εσώτερη ομορφιά μας, κάτω από πολλά στρώματα προστατευτικών μηχανισμών του εγώ που αποτυπώνονται στο σώμα και στο πρόσωπό μας. Και τότε χρειάζεται να καλύψουμε αυτούς τους προστατευτικούς μηχανισμούς με τεχνητούς τρόπους για να ξαναδημιουργήσουμε την εντύπωση της αγνότητας.
Δεν μπορεί κανείς να βασιστεί σ’ αυτές. Ένα μικρό καπρίτσιο της τύχης και η περιουσία μας ή οι αγαπημένοι μας ή ακόμη και το ίδιο μας το σώμα μπορούν να εξαφανιστούν από το πρόσωπο της γης. Πού βρίσκεται λοιπόν η ασφάλεια; Αν η αγάπη που έχουν οι άλλοι για μένα βασίζεται στο ότι εγώ ζω ένα ψέμα, όπου δεν μπορώ να είμαι αυτός που πραγματικά είμαι, τότε ποιον αγαπούν; Εμένα ή το ψέμα;
Τι συμβαίνει όταν έχω ό,τι θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχής και όμως δεν είμαι; Τι θα γίνει η ομορφιά μου όταν αρχίσουν να εμφανίζονται ρυτίδες στο πρόσωπό μου και τα μαλλιά μου αρχίσουν ν’ ασπρίζουν ή να πέφτουν; Θα εξακολουθήσω να καλύπτω τον αληθινό μου εαυτό, τον φυσικά όμορφο εαυτό μου με μπογιές στα μαλλιά και κρέμες στο πρόσωπο για να σκεπάσω τις ρυτίδες μου;
Τι επιπολαιότητα. Τι προσβολή στον Δημιουργό του σύμπαντος που έχει αποδείξει ότι είναι ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ, όπως έχουμε δει σε χιλιάδες λουλούδια, δύσεις και ανατολές ήλιου που η ομορφιά τους μας έκοψε την ανάσα. Γιατί μας επηρεάζει τόσο πολύ η ομορφιά της φύσης; Γιατί αισθανόμαστε τόση ειρήνη, τόση συγκίνηση, αγάπη, χαρά, τέτοια ανάγκη να μείνουμε να τ’ απολαύσουμε, να γίνουμε ένα μ’ αυτό που βλέπουμε, να το μοιραστούμε με κάποιον άλλον, να έχουμε μιαν ερωτική επαφή μαζί του; ΓΙΑΤΙ; Γιατί μας ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ. Μας θυμίζει τον εαυτό μας.
Τα σώματά μας έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο δημιουργό. Στην πραγματικότητα σε κάποιο ανώτερο επίπεδο της ύπαρξής μας, είμαστε ένα μ’ αυτή τη δημιουργική δύναμη. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στην απόλυτη ομορφιά και γι’ αυτό μας τραβάει. Αλλά έχουμε θάψει τον πραγματικό εαυτό μας, την εσώτερη ομορφιά μας, κάτω από πολλά στρώματα προστατευτικών μηχανισμών του εγώ που αποτυπώνονται στο σώμα και στο πρόσωπό μας. Και τότε χρειάζεται να καλύψουμε αυτούς τους προστατευτικούς μηχανισμούς με τεχνητούς τρόπους για να ξαναδημιουργήσουμε την εντύπωση της αγνότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου