Για την ψυχολογία μας η συγχώρεση είναι ένα απαραίτητο βήμα προκειμένου να πάμε παρακάτω τη ζωή μας.
Και είναι απολύτως απαραίτητο καθώς όσο διατηρούμε εγωιστικές κόντρες, νεύρα και θυμό απέναντι σε κάποια άτομα, τόσο τα αρνητικά συναισθήματα είναι αυτά που μας γεμίζουν την ψυχή και δεν μας αφήνουν να συνεχίσουμε σε πολλούς τομείς δίχως βαρίδια που μας κρατούν πίσω.
Η άρνηση να συγχωρέσουμε τον «θύτη» είναι ένας τρόπος να του θυμίσουμε πόσο μας πλήγωσε, να του δείξουμε τι νιώθουμε όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε ανοιχτά. Όσο διατηρούμε, όμως, αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, στερούμε από τον εαυτό μας τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την ενέργειά του με πιο εποικοδομητικό τρόπο για εμάς και τη σχέση μας αυτή. Μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, δεν εξελισσόμαστε και τελικά φθειρόμαστε.
Και σε μια τέτοια κοινωνία που οι άνθρωποι λειτουργούν έτσι έχει νόημα η συγχώρεση, γιατί ο ένας πληγώνει τον άλλον, όταν δεν πληγώνει τον εαυτό του. Γι’ αυτό και η συγχώρεση πρέπει να έρθει από μέσα, πρέπει να προκύψει από τον εαυτό για τον ίδιο τον εαυτό πρώτα. Και όταν ο καθένας μας καταφέρει να συγχωρεί τον εαυτό του, τότε θα είναι εύκολο να συγχωρεί και τον διπλανό του.
Πολλές φορές μέσα σε μία σχέση η εκτίμηση για το άλλο άτομο χάνεται λόγω κακής συμπεριφοράς ή έλλειψης επικοινωνίας. Στην περίπτωση που ένας άνθρωπος νιώθει αδικημένος, πληγωμένος και πικραμένος αλλά για λόγους όπως η αγάπη, η συνήθεια ακόμα και η σκέψη για εκδίκηση τον κρατούν μέσα στη σχέση, η συγχώρεση ίσως να αποτελεί τη μόνη διέξοδο προς την κάθαρση και τη λύτρωση από τα αρνητικά συναισθήματα του ανθρώπου.
Το αντίθετο της έννοιας της συγχώρεσης είναι η «μνησικακία». Επομένως, η διαδικασία του «συγχωρώ» είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους τέτοιες μνήμες. Η ανάμνηση του κακού διαταράσσει την ψυχική υγεία και γαλήνη του ατόμου, ενδυναμώνει το μίσος, καλλιεργεί σκέψεις εκδίκησης, συντηρεί το φόβο, τροφοδοτεί το άγχος, προκαλεί κατάθλιψη, κάνει απόμακρη την αγάπη, κι ανυπόφορη τη συνύπαρξη. Όταν αλλάζει η οπτική και το νόημα της συγχώρεσης, τότε φαίνεται πιο εύκολο να βρεθεί λίγος χώρος μέσα μας για να χωρέσουν και εκείνοι που μας απογοήτευσαν.
Τέλος, η συγχώρεση είναι κάτι που κάνουμε για το εαυτό μας κι όχι για τον άλλο. Το κάνεις για να αφήσεις πίσω σου τον πόνο, για να αφήσεις πίσω το βάρος των άσχημων συναισθημάτων, του θυμού και της οργής, της λύπης και της θλίψης. Όταν συγχωρείς και σταματάς να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους, τότε και μόνο τότε αποκτάς τον έλεγχο της ζωής σου.
Δεν έχεις ελπίδες να ελέγξεις τους άλλους.
Στο μόνο πράγμα που έχεις έλεγχο είναι στον ίδιο σου τον εαυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου