Δε λειτουργούν με «κουμπιά» οι ανθρώπινες σχέσεις! Δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων. Απαιτητικές. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό κι αν δεν προλάβει αυτός να μεταμορφωθεί σε έρωτα, αλλά ξεφουσκώσει σαν σκάρτο μπαλόνι, αναζητούμε αφορμές και προφάσεις για να αποτραβηχτούμε. Αναζητούμε όμως, μια ασφαλή οπισθοχώρηση, ώστε να μην χρεωθούμε το γύρισμα της πλάτης. Αντίθετα, φροντίζουμε να το χρεώσουμε στον άλλον γιατί δεν μπόρεσε να μας καταλάβει, δεν κατάφερε να συγχρονιστεί μαζί μας.Η έκφραση που βρίσκει τη θέση της εδώ είναι εκείνη με τα κουμπιά που δεν βρέθηκαν ποτέ. «Δεν βρήκες τα κουμπιά του…», «Αν είχες βρει τα κουμπιά της…»,«Κάνε υπομονή, θα βρεις τα κουμπιά του σιγά σιγά…». Πολλές οι παραλλαγές της, οι οποίες όμως πάντα καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Δεν κατάφερες να βρεις την κατάλληλο δίοδο επικοινωνίας κι αυτό είναι δική σου ευθύνη.
Προσωπικά, έχω μια μεγάλη ένσταση γι’ αυτά τα κουμπιά των ενηλίκων. Ας αφήσουμε απ’ έξω τις περιπτώσεις εκείνες που η χημεία είναι αμοιβαία, ας αφήσουμε απ’ έξω αυτές που οι κόκκινες γραμμές αναβοσβήνουν προειδοποιητικά από χιλιόμετρα μακριά και ας σταθούμε στις άλλες. Στις πιο μεσοβέζικες, αν μου επιτρέπετε να τις πω έτσι. Αυτό που βρίσκω κάπως παράλογο είναι η αξίωση να περιμένεις να μαντέψει αυτά τα έρμα τα κουμπιά αυτός που έρχεται ως ξένος στη ζωή σου.
Δεν είναι έτσι όμως. Τουλάχιστον, δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Δε γίνεται να λειτουργούν με κουμπιά οι ανθρώπινες σχέσεις. Για να πετύχουν ή για να έχουν μια δίκαιη, έστω, ευκαιρία επιτυχίας, θα πρέπει να ξεκλειδώσεις τα κουμπιά σου. Και όταν λέμε να ξεκλειδωθείς, δεν εννοούμε να σκορπιστείς, όχι. Να ξεδιπλωθείς, όμως, τόσο όσο χρειάζεται για να μπορέσει ο άλλος να σε πλησιάσει. Αν σε ενδιαφέρει αυτός ο άλλος, βασική προϋπόθεση.
Ανθρώπους που τους θέλουμε δίπλα μας, τους διευκολύνουμε να παραμείνουν. Τους αποκαλύπτουμε μερικά από τα κουμπιά μας, τους καθοδηγούμε το χέρι να βρουν κάποια άλλα και κάποια τα ανοίγουμε από μόνοι μας. Το παραμύθι των ανεύρετων κουμπιών όμως το χρησιμοποιούμε για τους άλλους. Αυτούς που μας αφήνουν σχετικά αδιάφορους. Εκεί βάζουμε διπλό κωδικό ασφαλείας και περιμένουμε από τον άλλον να τον σπάσει. Και αν δεν τα καταφέρει – που δεν θα τα καταφέρει - του το χρεώνουμε ως ανεπάρκειά του στο να συγχρονιστεί μαζί μας. Γιατί είναι πιο εύκολο να του χρεώσουμε την αποτυχία που φροντίσαμε από πριν να του εξασφαλίσουμε, από το να παραδεχτούμε ότι παίξαμε με αυθαίρετους τους όρους του παιχνιδιού.
Ε ναι, μπορούμε να γίνουμε πολύ άδικοι και χειριστικοί με τους ανθρώπους μερικές φορές. Επειδή όμως με τις μνημονιακές πολιτικές θα κατεβεί το προσδόκιμο ζωής, καλό είναι να απλοποιήσουμε τα πράγματα στη ζωή μας. Τους ανθρώπους που τους θέλουμε μέσα της, ας παλέψουμε να τους κρατήσουμε. Τους άλλους που «δεν», ας μην τους ταλαιπωρούμε άδικα. Και μάλιστα συνειδητά. Το μαξιλάρι λένε γίνεται πιο μαλακό όταν ακουμπάει πάνω του καθαρή η συνείδησή μας. Ή μήπως όχι;
