Γεννιόμαστε επειδή πρέπει να γεννηθούμε. Τρώμε επειδή πρέπει να ζήσουμε.
Περπατάμε επειδή πρέπει να προχωρήσουμε. Τόσα πρέπει και τόσα θέλω. Τόσοι
κανόνες και τόσες εξαιρέσεις. Πόσες φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε προβλήματα
που σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο πιθανόν να ήμαστε πιο χαλαροί και πιο ψύχραιμοι
ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης τους; Πόσες φορές πνίξαμε αυτό το θέλω για ένα
πρέπει; Και όχι απαραίτητα ένα δικό μας πρέπει, μα σίγουρα ένα δικό μας θέλω.Ένα πρέπει της οικογένειας, ένα πρέπει των φίλων, ένα πρέπει της κοινωνίας. Ένα απλό παράδειγμα οι επισκέψεις σε οικογενειακούς φίλους όταν τα παιδιά δεν είναι πλέον παιδιά αλλά έφηβοι. Έφηβοι που αρνούνται να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε μια κοινωνική υποχρέωση. Έφηβοι που θα ακολουθήσουν τους γονείς όσο κι αν δυσανασχετούν και αντιμετωπίζουν το γεγονός ως φορτικό, αλλά θα το κρατήσουν μέσα τους και θα βγάλουν απωθημένα χρόνων όταν ενηλικιωθούν -με τη νομική έννοια της ενηλικίωσης όμως. Έφηβοι που έχουν δεχθεί πλήρως τις απόψεις των γονέων και δέχονται αμέσως και χωρίς αντιρρήσεις τα θέλω τους θεωρώντας πως αφού το λένε οι μεγαλύτεροι κάτι θα ξέρουν καλύτερα.
Ζούμε στον κοινωνικό κομφορμισμό. Και δε μπήκαμε τώρα σε αυτή την εποχή. Απλά τώρα φαίνεται πιο δυσβάσταχτο. Πιο δυσβάσταχτο γιατί παλιά οι μικροί επαναστάτες ήταν λίγοι και η κοινωνία φρόντιζε να τους κατευνάσει. Πλέον όμως η επανάσταση παίρνει μεγάλες και ποικίλες διαστάσεις. Επανάσταση μπορεί να γίνει στο σχολείο, μπορεί να γίνει μέσω του διαδικτύου και κυρίως μέσω του αγαπημένου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, του Facebook, μπορεί να γίνει μέσα σε μια παρέα. Όπου κι αν γίνει, ο ένας θα επηρεάσει τον άλλο.
Ο άλλος όμως θα επηρεαστεί και πάνω που θα επαναστατήσει και θα φύγει από το ένα πρέπει, θα πάει στο άλλο; Θα πει κανείς βέβαια πως έτσι οργανώθηκαν οι κοινωνίες. Συνδυασμός του γεγονότος ότι ο άνθρωπος είναι φύση πολιτικό ον με το γεγονός ότι έπρεπε να επιβιώσει από τα άγρια θηρία και αυτό θα το κατάφερνε μόνο μέσα σε μια ομάδα. Μέσα σε μια ομάδα που ο καθένας έχει το δικό του θέλω, άρα το θέλω θα τιθασευτεί από το πρέπει έτσι ώστε η ομάδα αυτή να επιβιώσει γιατί αν ο καθένας κάνει το δικό του, τότε η ζωή της ομάδας αυτής θα μικρύνει κατά πολύ.
Και η αλήθεια για την αιώνια σύγκρουση μεταξύ ''πρέπει vs θέλω'' είναι κάπου στη μέση. Χωρίς τα πρέπει, τα θέλω δε θα είχαν ούτε αξία ούτε την ίδια αίσθηση χαράς και ικανοποίησης όταν κάνουμε αυτό που θέλουμε. Και από την άλλη χωρίς τα θέλω, τα πρέπει θα μας μετέτρεπαν σε μικρά ρομποτάκια που απλώς υπάρχουν αλλά δε ζουν. Η ισορροπία έρχεται, όπως υποστηρίζει και ο Sigmund Freud, όταν έχεις βρει τους δύο θεμέλιους λίθους της ευτυχίας, την αγάπη και τη δουλειά. Αγάπη γιατί θες να αγαπήσεις και να αγαπηθείς και δουλειά γιατί πρέπει να επιβιώσεις και να εξελιχθείς.
