Μπερδεύουμε τον ορθολογισμό με τη λογική, υποθέτοντας ότι κατέχουμε τον ρεαλισμό. Παράλληλα, διακατεχόμαστε από συναισθηματική προσκόλληση, που μετατρέπει το φανταστικό σε πραγματικό. Χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική, και σε κάποια σημεία της αντιστραμμένη παιδεία, για να είμαστε ικανοί να χρησιμοποιούμε τη λογική, που είναι ανώτερη λειτουργία.
Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πρακτικά και βιωματικά ότι δεν υπάρχει πουθενά στη ζωή μας αυτό που ονομάζουμε λογική (διότι αγνοούμε την ουσιαστική έννοια και σημασία της), αλλά παρακινούμαστε από τον παραλογισμό και την αχαλίνωτη φαντασία, σε ένα εντελώς ασυνείδητο επίπεδο σκέψης και ύπαρξης, τότε αρχίζουμε να κατανοούμε το μέγεθος της αυτό-επιβεβλημένης πλάνης μας.
Ο φόβος της μετακίνησης, της εγκατάλειψης, της απώλειας και της ασημαντότητάς μας, στερεοποιεί την πλάνη και διαιωνίζει την επανάληψη.
Ουδείς απαλλαγμένος από αυτήν την πραγματικότητα/παρακμή, ενώ η κατάκτηση της ελευθερίας του ανθρώπου χρειάζεται να γίνεται ατομικά (εννοώντας με ατομική ευθύνη, όχι «μόνος» όπως διατυμπανίζεται στη σύγχρονη «πολιτισμένη» κοινωνία), με πειθαρχία, συνέπεια και αφοσίωση, αδιάκοπα.
Όλες οι πλάνες συνωμοτούν για να κάνουν αυτό το κατόρθωμα αδύνατον να επιτευχθεί, με δική μας φυσικά στήριξη και συναίνεση. Η αλαζονεία της άγνοιας παραμένει ισχυρό, αποδεκτό εργαλείο, μιας παρακμάζουσας κοινωνίας που αδυνατεί να δει καθαρά τον εαυτό της.
Η ουσιαστική συνειδητοποίηση, απαιτεί πάντα ανάλογη, ορθή δράση.
Η εργασία αυτή μοιάζει κάτι παραπάνω από τρομακτική εκτόξευση στα έγκατα της αβύσσου και όποιος επιχειρεί το «ακατόρθωτο» μόνος, απλά αναπηδά πίσω, ηττημένος και εξίσου πλανεμένος, πιστεύοντας ότι έχει βρει την «έξοδο» και έχει απαλλαγεί από τα πλοκάμια της πλάνης και του εικονικού παραλογισμού. Κάθε φορά, η ανώτερη λειτουργία της λογικής, μετατρέπεται σε παράλογη ανάλυση, επιχειρηματολογία, που πείθει αναγκαστικά τους εξίσου και ηθελημένα πλανεμένους.
Λείπει η προθυμία, η ταπεινότητα, η αφοσίωση, τα οποία έχουν μετατραπεί σε προσκόλληση, θυματοποίηση και δέσμευση… λέξεις που έγιναν πραγματικότητες, τις οποίες το απαίδευτο εγώ δεν αντιλαμβάνεται.
Πώς το ξέρεις ότι είσαι μέσα στην πλάνη πιστεύοντας ότι ζεις; Πώς το ξέρεις ότι δεν χρησιμοποιείς ούτε ξέρεις τι είναι η λογική; Πώς ξέρεις ότι είσαι δέσμιος, θύμα και χειρίσημο γρανάζι ενός καλά σχεδιασμένου (από σένα) μάτριξ;
Εξακολουθείς να έχεις φοβίες που μετατρέπονται σε εφιάλτες, ενοχές τις οποίες δικαιολογείς ως δίκαιες, εκλογικεύεις τα συναισθήματά σου, αμφισβητείς (κρυφά από τους ρόλους σου) τις αντικρουόμενες θέσεις σου, έχεις προσκολλήσεις είτε σε άτομα είτε σε καταστάσεις, αισθάνεσαι εσωτερικό κενό παρόλες τις προσπάθειες εύρεσης ουσίας και νοήματος, κατηγορείς θέσεις/άλλους/αόριστα και γενικά, τρομάζεις στο αναπάντεχο που σε βρίσκει απροετοίμαστο, φοβάσαι τις αρρώστιες/τον πόνο/τον θάνατο/το άγνωστο, προσπαθείς να ελέγξεις τη ζωή/τον εαυτό σου/τους άλλους, αναγνωρίζεις «σύνδρομα» και πιστεύεις πως υπάρχουν ως θέσφατες πραγματικότητες… είναι μόνο μερικές από τις ενδείξεις ότι χρειάζεται να ανακαλύψεις εκ νέου, τη ζωή και τον εαυτό σου.
Αλλά και πάλι...
Έστω κι αν το αναγνωρίσεις όλο αυτό, έστω κι αν το παραδεχτείς, δεν έχεις τη δυνατότητα να βγεις μόνος! Είμαστε όλοι εκεί... χρειάζεσαι να φανερωθείς, να τολμήσεις να απλώσεις το χέρι, να βγούμε μαζί… ο καθένας στηριζόμενος ΜΟΝΟ στον Εαυτό του!
Αυτό, το πιο πάνω, να ξέρεις, έχει ήδη κατακρεουργηθεί και κομματιαστεί από τον δυαδικό/παράλογο τρόπο σκέψης σου, που έχει ήδη ερμηνεύσει, πείθοντάς σε ότι κατανοείς... και διαφωνείς ή γνωρίζεις. Η παράλογη εκλογίκευση του εγωισμού που ονομάστηκε ατομικότητα, δεν σου επιτρέπει ν' αντιληφθείς.
Ναι, έχεις ευθύνη, την οποία φοβάσαι επειδή δεν κατανοείς και έχεις ερμηνεύσει ήδη μέσα από το σύστημα σκέψης που σε διακατέχει...
