Ο Γάλλος εσωτεριστής Dr. Gerard Encausse, γνωστός ως Papus, στο βιβλίο του «Πραγματεία για τον Αποκρυφισμό » παραθέτει ένα σχέδιο της αρχαίας Αιγυπτιακής Μύησης βασισμένο κυρίως στον Λούκιο Απουλιο.Παρατίθεται το κείμενο αυτούσιο :
Θα θυμίσουμε σε συντομία ότι ήταν γύρω στην ΧV Δυναστεία της Αιγύπτου, κατά τη διάρκεια της εισβολής των ποιμένων, που τα μεγάλα μυστήρια καθιερώθηκαν από τους σοφούς της Αιγύπτου, για να κρύψουν την ερμητική επιστήμη από τους βέβηλους και να διαφυλάξουν τη μύηση γι' αυτούς που είχαν κριθεί άξιοι.
Όμως, ας σωπάσουμε πάνω σ' αυτό κι ας ξαναγυρίσουμε στις εργασίες εκείνες, που επέτρεπαν στον υπό μύηση να γίνει ένας μύστης κι ύστερα ένας ιππότης, γήινα ονόματα των στρατιωτών της καλής θεάς για τους μυημένους στα μυστήρια της Ίσιδας, των στρατιωτών του Θεού για τους μυημένους στα μυστήρια του Όσιρη ή του Μίθρα.
Στη συνέχεια, ο κάθε ναός της Ίσιδας είχε τις κρύπτες του για μυήσεις ή για τελετουργίες που διεξάγονταν για όλους τους μυημένους.
Μπορούμε να διαιρέσουμε τη μύηση σε τέσσερα μέρη:
1. -Τη βάπτιση.
2. -Το θάνατο και την κόλαση.
3. -Την κάθοδο στην κόλαση.
4. -Τη μεταμόρφωση σε ήλιο.
Αυτές οι φάσεις μύησης, όπως θα δούμε, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα γι' αυτόν που δεν ξέρει τα μυστήρια του αστρικού επιπέδου, αλλά έχουν, αντίθετα, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γι' αυτούς πού είχαν εισχωρήσει στις στοές της αναδίπλωσης και της πνευματικής ζωής.
Ο Απούλιος μάς λέει ότι της κάθε μύησης έπρεπε να προηγηθεί μια δοκιμασία και μια περίοδος νηστείας και διαλογισμού.
Ο μελλοντικός μυημένος νοίκιαζε στο παράρτημα του ναού ένα κελί και δεν μπορούσε να βγει απ' αυτό τον εθελοντικό εγκλεισμό του, παρά μόνο αφού αποκτούσε την εμπειρία του πρώτου οράματος του. Ο ιερέας ήταν ανίκανος να προσφέρει μύηση αν το αόρατο δεν είχε σφραγιστεί μ' ένα όραμα, φανερώνοντας ότι ο υποψήφιος για μύηση μπορούσε πραγματικά να συμμετάσχει στα μυστήρια (να γιατί οι δόκιμοι περίμεναν καμιά φορά 10 ή 12 χρόνια την αποκάλυψη του αόρατου επίπεδου).
Ο μεγάλος ιερέας είπε στον Απούλιο:
'Ή θεά θα σε πληροφορήσει η ίδια για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Στο χέρι της υπάρχουν τα κλειδιά της κόλασης κι η σιγουριά της σωτηρίας. Η μύηση είναι σαν ένας εθελοντικός θάνατος, που ακολουθείται από μια πιθανή σωτηρία και μια αναγέννηση. Όσο έντονη κι αν είναι η έκκληση του δόκιμου, πρέπει να περιμένει την επίσημη γνώμη της θεάς".
Αυτό το σύστημα άμεσης επιλογής των στρατιωτών του από το αόρατο, δεν άλλαξε ποτέ με το πέρασμα των αιώνων και στις μέρες μας ακόμη, κάθε μύηση που δεν ελέγχεται από μια αστρική τελετουργία, είναι ματαιοδοξία και υπερηφάνεια.
Κάτω απ' την επίδραση της προσευχής, της νηστείας που περιοριζόταν σε μια ειδική διατροφή, ο Λούκιος βλέπει τη θεά να του εμφανίζεται αναγγέλλοντάς του ότι η στιγμή έχει έρθει. Θα πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κάποια μυστική σχέση ανάμεσα στην εμφάνιση και στο μεγάλο ιερέα, αφού, χωρίς να χρειαστεί ο μελλοντικός μυημένος να μιλήσει, από τη στιγμή που θα παρουσιαστεί το πρωί στη λειτουργία, ο μεγάλος ιερέας τον παίρνει κατά μέρος και του διαβάζει ορισμένα κείμενα γραμμένα με ιερατικούς χαρακτήρες.
Ο δόκιμος μπορεί τότε να γίνει μέλος του αγίου ποιμνίου. Οδηγείται από το μεγάλο ιερέα, περιτριγυρισμένος από τους μυημένους, προς τον χείμαρρο που κυλά μέσα στην κρύπτη του ναού, όπου θα υποβληθεί στην τελετή του βαπτίσματος, δηλαδή στο συμβολικό εξαγνισμό του φυσικού του σώματος με το νερό που θα προηγηθεί του εξαγνισμού του αστρικού του. Γίνεται έτσι ένας νέος άνθρωπος, κι είναι εκείνη την ίδια ημέρα που αρχίζει η πραγματική του ζωή πάνω στη γη. Μέχρι τότε δεν ήταν παρά ένας βέβηλος, ανακατεμένος μέσα στο κοπάδι των βέβηλων. Μετά τον φυσικό εξαγνισμό απ' αυτή τη βάπτιση, ο Λούκιος οδηγήθηκε πάλι στο ναό, όπου γονάτισε μπροστά στη θεά.
Του ανακοινώνουν τις συνθηματικές λέξεις του πρώτου βαθμού μύησης, με την άποψη ότι το σύνθημα αυτό ανοίγει τις πόρτες του αόρατου και του ορατού ναού. Βλέπουμε αργότερα, ανάμεσα στους Γνωστικούς, ν' αποκαλύπτονται αυτά τα μυστήρια μ' εκκλήσεις των μυστικών λειτουργιών μέσα στο αστρικό, στους άρχοντες και στους Αιώνες.
Μετά τη βάπτιση, ο μυημένος έπρεπε, επί δέκα μέρες, να μην τρώει τίποτα που είχε ζωή και να μη χρησιμοποιεί τίποτα το διεγερτικό. Ξαναβρίσκουμε σ' αυτό την αρχαία σοφία που κατέφευγε στη χορτοφαγία κατά περιόδους που δεν ξεπερνούν ποτέ τις σαράντα μέρες, και που επιφύλασσε αυτή την πρακτική στις επικοινωνίες ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Όταν περνούσαν οι δέκα μέρες της νηστείας, άρχιζε η δεύτερη φάση των μυστηρίων, η πιο σημαντική απ' όλες, αυτή που αναφέρεται στη γέννηση και στο θάνατο.
Η Περσεφόνη είναι, πραγματικά, η ελληνική προσωποποίηση της Ίσιδας, αποκαλυπτήρια των μυστηρίων του αόρατου επίπεδου κι άλλων πληροφοριών που μας επιτρέπουν να επιβεβαιώσουμε με σχεδόν σιγουριά ότι ο μυημένος, τοποθετημένος μέσα σ' ένα φέρετρο ή μια σαρκοφάγο και παίζοντας το ρόλο της μούμιας, αναδιπλωνόταν με τη χρησιμοποίηση του μαγνητισμού και μεταφερόταν κάτω απ' την καθοδήγηση αόρατων οδηγών στη δεύτερη κατάσταση, όπου ερχόταν σε επικοινωνία με τους νεκρούς και τους θεούς των νεκρών.
Αυτοί που θα ήθελαν να μελετήσουν το βαθμό του Ροδόσταυρου του Ερεντόμ , θα δουν ότι ο 2ος θάλαμος μύησης είναι η αναπαράσταση αστρικών πινάκων. Η είσοδος κι η έξοδος αυτού του θαλάμου, που λέγεται κολάσιμος, είναι σφραγισμένες με ένα σκελετό, πράγμα που υποδεικνύει, γι' αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν, ότι πρέπει να περάσουν τις πόρτες του θανάτου πριν εισέλθουν σ' αυτήν αίθουσα κι ότι έπρεπε να ξαναπεράσουν αυτές τις μυστηριώδεις πόρτες πριν ξαναγυρίσουν από την αίθουσα αυτή στο γήινο επίπεδο.
Όταν ο μύστης -γιατί αυτό ήταν το όνομα που έπαιρνε ο δόκιμος μετά απ' αυτή την αστρική την αναδίπλωση- είχε διακρίνει αυτό το μεγάλο μυστήριο των σχέσεων με το αόρατο, παρουσιαζόταν στο λαό μέσ' από μεγάλο ενθουσιασμό και γινόταν ένας ήλιος που ζούσε πάνω στη γη.
Ήταν τότε που άρχιζε το δεύτερο μέρος της διδασκαλίας, στη διάρκεια του οποίου ο μυημένος εκπαιδευόταν σιγά-σιγά στο να προκαλεί με τρόπο δραστήριο κι εθελοντικό την αστρική αναδίπλωση, που είχε προκαλέσει με παθητικό τρόπο κατά το πρώτο μέρος της μύησής του.Ο Φαραώ υποβαλλόταν, κι αυτός ακόμη, στις δοκιμασίες της μύησης και γινόταν ένας ζωντανός Όσιρης, αφού είχε υποστεί μες στις κρύπτες του ναού και μέσα στους θαλάμους του μυστηρίου την αστρική αναδίπλωση, που τον καθιστούσε συμμέτοχο της διπλής φύσης, ανθρώπινης και θείας.
Αυτό είναι το φάρμακο που προσφέρει την αθανασία, όπως το επινόησε η Ίσις. Και τότε καταλαβαίνουμε την παρατήρηση του Μορέ: "ότι απ' αυτή τη δοκιμασία ο μύστης έβγαινε όμοιος με τον Όσιρη. Κι όπως είναι αλήθεια ότι αυτός ο Θεός ζούσε για πάντα, το ίδιο αληθινό είναι κι ότι η μυημένος θα ζήσει μετά το θάνατο. Και το ίδιο καθώς στην Αίγυπτο, ο νεκρός, καθαγιασμένος από τελετές, φέρνει το όνομα κι αναλαμβάνει το ρόλο του Όσιρη, έτσι κι η μυημένος στα μυστήρια της Ίσιδας παρουσιαζόταν με το κοστούμι και τα εμβλήματα του Σέραπη'" Αποτραβηγμένος στο κελί του αρχίζει να προσεύχεται κι η θεά του ουρανού του εμφανίζεται λέγοντας:
"Θα ζήσεις ευτυχισμένος, θα ζήσεις δοξασμένος κάτω από την προστασία μου κι όταν στο προδιαγεγραμμένο τέλος θα κατέβεις στον άλλο κόσμο κι εκεί επίσης, σ' αυτό το υπόγειο ημισφαίριο θα με δεις ν' αστράφτω μέσα στα σκοτάδια του Αχέροντα, κυβερνώντας το καταφύγιο της Στυγός κι όταν θα κατοικήσεις στα Ηλύσια πεδία, εκεί θα με λατρέψεις σαν μια αγαπημένη σου θεότητα". "Μάθε άλλωστε πως αν αξίζεις την προστασία μας, με την παθιασμένη σου λατρεία, με την ολοκληρωτική σου αφοσίωση, με την απαραβίαστη αγνότητά σου, έχω το δικαίωμα να παρατείνω τη ζωή σου πέρα απ' το όριο που έχει ορίσει το πεπρωμένο''. (Απούλιος)
Ο Πλούταρχος είναι αυτός που μας έδωσε τις πιο βαθύτερες πληροφορίες πάνω στα μυστήρια της Ίσιδας. Αν ο Απούλιος μας αποκαλύπτει όλη την εξωτερική πλευρά των μυστηρίων, τηρώντας τον όρκο του και μη λέγοντας τίποτα για τα εσωτερικά μυστήρια. Ο Πλούταρχος υπήρξε πιο λεπτομερειακός κι επεξηγηματικός κι είναι άπειρη η ευγνωμοσύνη μας για όλ' αυτά που μας αποκάλυψε σχετικά με το θέμα.
Στη διατριβή του για την Ίσιδα και τον Όσιρη, μας λέει :
" Η Ίσις μεταδίδει την ιερή θεωρία της σ' αυτούς που, με την επιμονή τους σε μια συνετή ζωή, συγκροτημένη κι απομακρυσμένη από την ηδονή των αισθήσεων, αποβλέπουν σε μια συμμετοχή με τη θεία φύση· σ' αυτούς που ασκούνται επίμονα μέσα στους ναούς, σ' αυτές τις αυστηρές πρακτικές, σ' αυτές τις σκληρές αποχές, των οποίων το τέλος είναι η γνώση του πρώτου ηγεμόνα Διδασκάλου, που το πνεύμα μπορεί μόνο να κατανοήσει και που η θεά μας καλεί ν' αναζητήσουμε μέσα σ' αυτή την ίδια, όπως και μέσα στο ιερό όπου εκείνος εξάρχει".
Στο βιβλίο του "Μελέτη πάνω στην αθανασία της ψυχής", μας λέει ακόμη:
"Τότε, ο άνθρωπος, από την στιγμή αυτή τέλειος και μυημένος, γίνεται ελεύθερος και κυκλοφορεί χωρίς εμπόδια, δοξάζοντας τα μυστήρια μ' ένα στεφάνι στο κεφάλι. Ζει με τους αγνούς ανθρώπους και τους αγίους, βλέπει πάνω στη γη το πλήθος όλων εκείνων που δεν είναι μυημένοι κι εξαγνισμένοι να βυθίζονται και να συντρίβονται μέσα στο βόρβορο και στα σκότη κι από φόβο για το θάνατο, να παραμένουν δυστυχισμένοι και στα βάσανα επειδή δυσπιστούν την πέρα από δω ευτυχία".
