Η καθημερινότητα της ζωής μας άγεται και διέπεται από συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς, είναι μια δράση που αυτοπεριορίζεται από συναισθήματα και την συνήθεια της επανάληψης. Στο στίβο της ζωής η καθημερινή μας δράση, στην πλειοψηφία των ανθρώπων, περιορίζει το σκοπό στη διεκπεραίωση των καθημερινών καταστάσεων και όχι στην ανάδειξη και την αξιοποίηση των εμπειριών που συνοδεύουν αυτές τις καθημερινές καταστάσεις.Αντί να δούμε τη δράση μας κάθε μέρα ως ένα σύνολο στιγμών με πολλές και διαφορετικές εμπειρίες για αυτοπραγμάτωση, αντί να δούμε τη δράση της κάθε ημέρας και την ίδια τη ζωή ως ένα σχολείο με εμάς ως μαθητές και τις εμπειρίες ως διδάγματα, περιοριζόμαστε στην αντίληψη αυτών που συμβαίνουν μέσω των αισθήσεων.Περιοριζόμαστε δηλαδή στο «ζην» και όχι στο «ευ ζην».
Ο κόσμος των αισθήσεων, τα αρνητικά συναισθήματα και κυρίως το καθημερινό στρες αλλά και η ψευδαίσθηση των προσδοκιών με τις οποίες φορτώνουμε την καθημερινή μας δράση, υπονομεύουν και μας στερούν τη δυνατότητα να γευτούμε την αληθινή και αυθεντική εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο παράγουμε μοτίβα συμπεριφοράς και ξοδεύουμε άσκοπα τη ζωτική μας ενέργεια, σε έναν αέναο κύκλο άσκοπης καθημερινότητας που μας εγκλωβίζει σε μια εικονική πραγματικότητα.
Για να μπορέσουμε να βιώσουμε τη ζωή μας ως μια γιορτή πλούσια σε εμπειρίες, που η κάθε εμπειρία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για στοχασμό, πρέπει να απεγκλωβιστούμε από το βάρος των άσκοπων προσδοκιών και να γίνουμε παρατηρητές του ίδιου μας του εαυτού στην καθημερινή του δράση.
Παρατηρητές και όχι κριτές με στόχο τη γνώση και όχι την κριτική. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά θα απαλλαγούμε από τα μοτίβα συμπεριφοράς που ως ξένα ρούχα έχουμε ντυθεί, θα γνωρίσουμε τη φορεσιά της αληθινής μας ψυχής και με αυτό το ένδυμα θα βαδίσουμε το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης.
Για το σοφό, η αταραξία είναι το μέσο
Για τον αρχάριο, η δράση είναι το μέσο
Bhagavad Gita
