Τι ψάχνουμε, πώς και πού;

Ότι συμβαίνει είναι για το καλό μου. 

Ποιος μπορεί να το κρίνει; Ποια είναι τα εργαλεία που έχει για να το κρίνει;

Σίγουρα ο νους που κατατάσσει και κατηγοριοποιεί δεν φαίνεται να κατανοεί ούτε ν’ αποδέχεται ό,τι απειλεί την ίδια την ύπαρξη.

Όσο περισσότερο προσπαθούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε την προσωπική μας ζωή (γιατί δεν υπάρχει άλλη), άλλο τόσο φαίνεται να μην τα καταφέρνουμε.

Αρχίζουμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας απαντήσεις, λύσεις, θεραπείες και τεχνικές, ώστε να γίνουμε «πιο ικανοί» να σταθούμε στο κέντρο της ζωής μας και να αισθανθούμε την αξία της ύπαρξής μας.

Αλλά αργά ή γρήγορα διαπιστώνουμε ότι όλ’ αυτά είναι προσωρινά και επιφανειακά. Τι μπορεί να έχει διάρκεια, να είναι διαχρονικό; Τι είναι αυτό που τόσο πηγαία μπορεί να μας ηρεμήσει, να μας προσφέρει αληθινές, ουσιαστικές απαντήσεις που να μην κλονίζονται από οτιδήποτε ή οποιαδήποτε περίσταση;

Κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ή ακούμε ότι «πρέπει να στραφούμε μέσα μας». Αλλά πού; Πώς; Τι ψάχνουμε; Πλέον, οι θεωρίες δεν φτάνουν, τα λόγια δεν πείθουν…

Και ενώ συνεχίζουμε να ψάχνουμε, να προσπαθούμε και να αλλάζουμε κατευθύνσεις, παρακολουθούμε τη ζωή μας να κατρακυλά και να χάνουμε αναπόφευκτα κάθε έλεγχο. Περιμένοντας οι άλλοι ν’ αλλάξουν ή η κοινωνία, φαίνεται εξ’ ίσου ανώφελο και παρανοϊκό.

Πολλοί απογοητεύονται, παραιτούνται, άλλοι συνεχίζουν να ψάχνουν και ν’ αμφισβητούν παράλληλα ό,τι βρίσκουν. Τα συμπτώματα πληθαίνουν, τα συναισθήματα παραμένουν ανεξέλεγκτα, έστω κι αν κρύβονται, η απορία παραμένει.

Κι όμως, η απάντηση βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας, μόνο που αδυνατούμε να τη δούμε ή να κατανοήσουμε.

Συνεχίζοντας να ψάχνουμε με τον ίδιο νου που δημιουργεί τη θέαση που έχουμε, συνεχίζουμε με μαθηματική ακρίβεια να έχουμε τις παραποιήσεις και τις διαστρεβλώσεις που έχουμε πεισθεί ότι είναι αληθινές, αντικειμενικές.

Και κάπου εδώ, αρχίζει η πραγματική έρευνά μας, η μοναδική πορεία προς την απελευθέρωσή μας…