Για να σε αγαπήσουν, πρέπει να προσφέρεις - το αν αξίζεις να αγαπηθείς έγκειται στο ποσοστό αγάπης που εσύ θα προσφέρεις, στον χρόνο που θα αφιερώσεις στον άλλον, και στο κατά πόσο ο άλλος θα θεωρήσει πως είσαι σωστός/καλός μαζί του.
Φαινομενικά, αυτός ο ορισμός θα θεωρηθεί ιδανικός από πολλούς εφόσον διακατέχεται έντονα από το στοιχείο της αυταπάρνησης και της δοτικότητας. Άλλωστε, έτσι μας έχει εκπαιδεύσει να σκεφτόμαστε η κοινωνία μας: Ο καλός άνθρωπος βάζει τις ανάγκες του σε δεύτερη μοίρα και τρέχει για να ικανοποιήσει τους άλλους. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από αυτό το πρότυπο θεωρείται εγωιστικό και εγωκεντρικό. Αυτό βεβαίως έρχεται σε αντίφαση με το δυτικό πρότυπο το οποίο ταυτοχρόνως υποστηρίζει την ατομικότητα η οποία καταλήγει πολλές φορές να μας οδηγεί κατευθείαν προς τον εγωκεντρισμό. Επομένως, όπως και να πράξει κάνεις, είναι λάθος! Λογική η έκβαση, λοιπόν, το να διακατέχεται κάποιος συνεχώς από τύψεις. Εάν θέλω να είμαι καλός άνθρωπος θα πρέπει να απαρνηθώ τις δικές μου ανάγκες, ενώ αν θέλω να είμαι επιτυχημένος, αυτομάτως είμαι κακός άνθρωπος γιατί κοιτάζω (και) τον εαυτό μου.
Η αποτυχία της κοινωνίας μας έγκειται στο ότι δε μας έχει, ή μάλλον επιλέγει να μην μας διδάξει πως υπάρχει μέση λύση. Η φροντίδα προς τον εαυτό δεν είναι συνώνυμο του εγωκεντρισμού. Συγχρόνως, η δοτικότητα δεν χρειάζεται να ισούται της αυταπάρνησης και ούτε μας κάνει αυτόματα αγίους.
Επιστρέφοντας στον ορισμό της αγάπης που έθεσε η κοπέλα στην συνεδρία μας, είναι κρίσιμο να παρατηρηθεί πως όλοι οι παράγοντες που, κατά την γνώμη της, ορίζουν το αν τελικά αξίζει να αγαπηθεί κανείς είναι εξωγενείς και, επομένως, εκτός του πεδίου ελέγχου μας. Με βάση τον προσδιορισμό της, δεν κατέχουμε καμιά επήρεια πάνω στην αξία του ίδιου μας του εαυτού! Είμαστε απολύτως υπόλογοι στις αντιδράσεις των άλλων απέναντί μας. Μία τέτοια αντίληψη, όμως, είναι ιδιαίτερα απλοϊκή και πολύ γρήγορα θα καταλήξει να μας καταδυναστεύει. Δε λαμβάνει υπόψη την διαφορετικότητα ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Το αν θα με συμπαθήσει κάποιος έχει να κάνει με διάφορους παράγοντες που επηρεάζονται από τον χαρακτήρα του άλλου καθώς και από το κατά πόσο είναι συμβατός με τον δικό μου. Σίγουρα θα υπάρξουν άτομα στην ζωή μου που, έστω και περιστασιακά, θα με αποδεχτούν μα πάντα θα υπάρχει και κάποιος που θα επιλέξει να μην επενδύσει πάνω μου παρά τις προσπάθειες μου. Λαμβάνοντας υπόψη την έμφυτη τάση που έχουμε οι περισσότεροι άνθρωποι να επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά (σκεπτόμενοι πως έτσι θα μπορέσουμε να τα διορθώσουμε), και με βάση τoν παραπάνω ορισμό που τέθηκε, αυτό είναι αρκετό για να ταρακουνηθεί η αυτοπεποίθησή μας και να αναρωτηθούμε για το κατά πόσο αξίζουμε και είμαστε αποδεκτοί. Γι' αυτόν τον λόγο είναι τόσο καταστροφικός αυτός ο φαινομενικά ιδανικός ορισμός...
Για να σπάσεις αυτόν το φαύλο κύκλο, παρατήρησε με ποιον τρόπο προσεγγίζεις τους άλλους και εξέτασε την δική σου αντίληψη σε σχέση με τους παράγοντες που συμβάλλουν στο αν αξίζει κανείς την αποδοχή των άλλων. Ένας υγιής ορισμός συμπεριλαμβάνει την προσφορά και την δοτικότητά μας προς τους άλλους αλλά, ταυτοχρόνως, εμπεριέχει και έναν σταθερό και θεμελιώδη εσωτερικό παράγοντα που δεν επηρεάζεται από εξωτερικές μεταβλητές: την δική μας πεποίθηση πως αξίζουμε να αγαπηθούμε άνευ όρων και ορίων!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου