ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Οι άνθρωποι είμαστε Ψυχές… και παρά ταύτα, η αθάνατη, ανώλεθρη και θεϊκή μας Ψυχή, ενώ δεν δέχεται εκ φύσεως κανένα «κακό» εντός της, όμως περιβάλλεται από αναρίθμητα «κακά», τα οποία κατά κάποιον τρόπο έχουν προσκολληθεί επάνω της, αλλοιώνοντας έτσι την φυσική της μορφή.

Το να γίνουμε κύριοι των επιθυμιών μας, να εκτελούμε τα καθήκοντά μας, να μάθουμε να σκεπτόμαστε καθαρά για τον εαυτό μας και για τις σχέσεις μας με την ευρύτερη ανθρώπινη κοινωνία….ίσως να είναι το ζητούμενο…αλλά όμως όλα αυτά γίνονται υπό τον έλεγχο μας, διαμορφώνοντας την αντίληψη (ιδέα), την επιλογή, την επιθυμία και την αποστροφή μας και όλα είναι έργα μας. Η πρόσληψη όλων αυτών των ιδεών, των ενεργειών και των πράξεων που βιώνουμε εις το γήινο επίπεδο…είναι κάτι που το κάνουμε καθημερινά….χωρίς όμως να γνωρίζουμε την αιτία αλλά και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται όλο αυτό…ενώ όμως συμμετέχουμε κανονικά σε όλο αυτό το θείο έργο….αλλά δεν αναρωτιόμαστε ποτέ… πως ακριβώς γίνεται αυτή η διαδικασία;

Εάν ζητήσουμε απλά από κάποιον άνθρωπο να κοιτάξει ένα συγκεκριμένο «πράγμα», διαπιστώνουμε ότι ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου μας…φωτίζονται περισσότερο. Τώρα εάν ο ίδιος ο άνθρωπος φανταστεί ακριβώς το ίδιο το «πράγμα» με κλειστά τα μάτια του….τότε και πάλι οι ίδιες ζώνες του εγκεφάλου φωτίζονται και πάλι. Αυτό τι σημαίνει; Αυτό σημαίνει ότι είναι σαν να κοιτάζουμε το «αντικείμενο-πράγμα» στην πραγματικότητα.

Και τελικά μπαίνει το ερώτημα: Ποιος βλέπει; Τα μάτια ή το μυαλό; Δηλαδή η πραγματικότητα μας είναι αυτά που βλέπουμε με το μυαλό ή με τα μάταια μας;

Η απάντηση είναι φίλοι και φίλες ….ότι ο εγκέφαλος μας δεν διακρίνει τη διαφορά, διότι ενεργοποιούνται τα ίδια ακριβώς νευρικά δίκτυα.

Οπότε μπαίνει το μεγάλο ερώτημα: Τι είναι η πραγματικότητα;

Ο άνθρωπος δέχεται «τεράστιες» ποσότητες πληροφοριών (πληροφορία σημαίνει πλήρης φορά) που τις επεξεργάζεται με τα αισθητήρια όργανά του. Όμως σε κάθε στάδιο επεξεργασίας διαγράφει κάποιες πληροφορίες και τελικά αυτό που καταλήγει ως τη Συνείδησή του είναι αυτό που του είναι πιο χρήσιμο και ωφέλιμο.

Με το μικροσκόπιο και με άλλα ισχυρά μηχανήματα μετρήσεων, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το «μυαλό» μας δεν είναι μια συμπαγής μάζα, αλλά αποτελείται από εκατομμύρια μικροσκοπικά κύτταρα. Με την ανάπτυξη λοιπόν των μηχανημάτων και των μικροσκοπίων ακόμη περισσότερο οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι κάθε εγκεφαλικό κύτταρο ομοιάζει μ’ ένα χταπόδι, όπου υπάρχει ο πυρήνας και γύρω ένας μεγάλος αριθμός από «πλοκάμια». Οι επιστήμονες βρήκαν ότι κάθε ένα από τα πλοκάμια είχε χιλιάδες μικρά εξογκώματα, όπως ακριβώς τις βεντούζες που έχουν τα χταπόδια, αλλά από όλες τις πλευρές κι όχι από τη μία πλευρά μόνο. Είχε ανακαλυφθεί τότε ότι ένα μέτριο μυαλό αποτελείται από ένα πολύ μεγάλο αριθμό μικροσκοπικών κυττάρων, περίπου 13,000,000,000.

Το μυαλό μας λοιπόν επεξεργάζεται 400 δις bits/second κι εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνον τα 200 από αυτά, όπου τα 200 bits είναι μόνον πληροφορίες για το περιβάλλον, για το σώμα μας και τον χρόνο…δηλαδή η «πραγματικότητα» μας είναι μέσα στο μυαλό μας συνέχεια και λαμβάνουμε συνεχώς πληροφορίες.

Τελικά…μήπως το μυαλό αποθηκεύει μόνον ότι μπορεί να δει;

Στο μυαλό μας η μόνη «ταινία» που προβάλλεται είναι αυτή που έχουμε την ικανότητα να δούμε. Βλέπουμε μόνον ότι θεωρούμε πιθανό…και συνδέουμε κάτι με κάτι ήδη γνωστό. Δηλαδή…δημιουργούμε μια «πραγματικότητα».

Με λίγα λόγια είμαστε «μηχανές» παραγωγής πραγματικότητας. Βλέπουμε κάτι αφού (πρώτα) κοιτάξουμε καλά στον «καθρέπτη» της μνήμης.

Πολλοί μπορούν να σκεφτούν ότι ο αριθμός αυτός είναι και το βασικό κριτήριο για το πόσο έξυπνος μπορεί να είναι κάποιος…αλλά όμως δεν είναι ο αριθμός των εγκεφαλικών κυττάρων που καθορίζει το πόσο έξυπνος είναι κάποιος άνθρωπος, αλλά τα μικροσκοπικά εξογκώματα, που βρίσκονται επάνω στα κύτταρα και οι διασυνδέσεις που τα εξογκώματα αυτά κάνουν με τα άλλα εγκεφαλικά κύτταρα.

Το ανθρώπινο μυαλό αποτελείται από ένα φανταστικό αριθμό διασυνδέσεων, που σχηματίζονται από τα χιλιάδες εξογκώματα, που βρίσκονται πάνω στα εκατομμύρια των εγκεφαλικών κυττάρων. Οι προσπάθειες καταμέτρησης των διασυνδέσεων που θα μπορούσε να κάνει το ανθρώπινο μυαλό μας είναι πραγματικά μεγάλος αριθμός: 1 το οποίο ακολουθείται από 10 εκατομμύρια χιλιόμετρα μηδενικά…ήτοι:

100000000000000000000000000000 ……….

Ο αριθμός φυσικά αυτός μας δείχνει και τις τεράστιες δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού μας και ταυτόχρονα μας αποδεικνύει ότι «κανένας» μας δεν έχει καταφέρει να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνατότητες που διαθέτει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Οπότε υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες χρησιμοποίησης του μυαλού μας.

Έτσι ο άνθρωπος οφείλει αντί για «πράγματα» να σκέφτεται πιθανότητες…διότι όλα είναι τελικώς πιθανότητες Συνείδησης. Εξάλλου η κβαντική φυσική υπολογίζει μόνον πιθανότητες…αλλά μπαίνει το θέμα ποιος ή τι επιλέγει τις πιθανότητες και δημιουργεί έτσι το «γεγονός»;

Μήπως η Συνείδηση παίζει κάποιο ρόλο; (Συν+Είδηση).

Εξάλλου δεν μπορούμε να αγνοήσουμε από το «Παιχνίδι της Ζωής» τον παρατηρητή. Στην ουσία δεν ξέρουμε ούτε ποιος ….ούτε τι είναι ο παρατηρητής. Έχουμε όμως την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι είμαστε παρατηρητές όλου του Κόσμου.

Το ερώτημα που μπαίνει είναι….εμείς οι ίδιοι επηρεάζουμε την πραγματικότητα που παρατηρούμε; Η απάντηση είναι : Ναι. Ο καθένας μας ξεχωριστά κι όλοι μαζί επηρεάζουμε αυτά που βλέπουμε…ακόμη κι εάν το αρνιόμαστε και παριστάνουμε ότι είμαστε τα θύματα.

Ποια είναι τελικά η κινητήρια δύναμη; Η Σκέψη ή η Πρόθεση;

Γνωρίζουμε πλέον ότι το νερό έχει μνήμη…και ότι η σκέψη επηρεάζει το νερό…οπότε αφού κι εμείς είμαστε κατά το μεγαλύτερο μέρος νερό….οι σκέψεις μας (θετικές-αρνητικές) έχουν άμεση επίδραση σε εμάς και στο γύρω μας περιβάλλον.

Οπότε μόνον με την σκέψη μας….μπορούμε να αλλάξουμε το ίδιο μας το σώμα. Οπότε είναι επιτακτική «ανάγκη» να σκεφτόμαστε με θετικό τρόπο σκέψης, για να έχουμε καλή ροή στη ζωή μας.

Τελικά όταν σκέπτεσαι «πράγματα»…η πραγματικότητα γίνεται πιο αληθινή από ότι είναι. Η πραγματικότητα είναι στην ουσία μία δυνατότητα Συνείδησης.

Όμως πως μπορούμε να τη αλλάξουμε; Πως μπορούμε να την βελτιώσουμε;

Η απάντηση είναι…εμπειρικά. Η εμπειρία…διατυπώνεται μέσα στην συνείδηση μας για να δημιουργήσουμε…τη «δική» μας πραγματικότητα. Αυτό χρειάζεται φυσικά να γίνει με πνευματική διαύγεια. Εάν ο κόσμος αποτελείται από πιθανές πραγματικότητες…έχουμε να κάνουμε επιλογή…διότι όλες οι πραγματικότητες λειτουργούν ταυτόχρονα. Ακόμη και τα όνειρα μας είναι κι αυτά πραγματικότητες σε άλλη διάσταση συχνοτήτων.

Οπότε από αύριο κιόλας …ξυπνήστε το πρωί και δώστε στη μέρα σας ότι σχήμα εσείς θέλετε….ότι χρώμα διαλέξετε και ότι «μεθυστικό» άρωμα σας αρέσει πιο πολύ. Απολαύστε την…σαν να είναι η τελευταία σας ημέρα. Αδράξτε το δευτερόλεπτο….

Επειδή ο ανθρώπινος παράγοντας στο γήινο επίπεδο λόγω της ύλης προσκολλάται…και εθίζεται εύκολα…διότι ακριβώς ο εθισμός δεν είναι παρά…η αίσθηση μιας χημικής ευφορίας που διατρέχει το κορμί μας, μέσα από αδένες και την σπονδυλική μας στήλη…το ενεργειακό μας πλέγμα. Όταν λοιπόν ο εγκέφαλος προβάλλει τις όποιες σκέψεις του…αυτές είναι σαν σύννεφα καταιγίδας…και η σχισμή της σύναψης είναι ο αέρας μεταξύ της γης και της καταιγίδας…και οπς το απειλητικό σύννεφο διαφαίνεται στον ουρανό…που ως ηλεκτρική ενέργεια διατρέχει τις φλέβες φωτός και ύστερα χτυπάει κάτω στο έδαφος. Έτσι και ο εγκέφαλος θυμίζει καταιγίδα…όταν ακριβώς παρουσιάζεται μια λογική σκέψη. Το ζήτημα είναι όμως ότι….ποτέ «κανείς» δεν έχει δει μια σκέψη…!!! Μμμμ…!!! Στην ουσία στη νευροφυσιολογία αυτό που βλέπουμε είναι μια καταιγίδα που ξεσπάει σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου. Όλο αυτό είναι ένα ολόγραμμα.

Διότι ο εγκέφαλος μας δεν διακρίνει μεταξύ αυτού που βλέπει και αυτού που θυμάται, διότι ενεργοποιούνται τα ίδια ακριβώς δίκτυα νευρώνων. Συγκεκριμένα στο σημείο επαφής των νευρώνων δημιουργείται μια σκέψη ή μια ανάμνηση. Η συνδυαστική μνήμη διέπει το σχηματισμό εννοιών π.χ. ιδέες, σκέψεις, αισθήματα…που συνδέονται σε αυτό το δίκτυο…κι όλα αυτά έχουν μια πιθανή σχέση αναμεταξύ τους π.χ. η έννοια και το αίσθημα του έρωτα είναι ακριβώς σε ένα σημείο…αλλά όμως η έννοια έρωτας δημιουργείται από διαφορετικές ιδέες.

Δηλαδή…κατά κάποιον τρόπο φτιάχνουμε (μοντέλα) για το πώς βλέπουμε τον κόσμο…κι όσο περισσότερη πληροφόρηση έχουμε…τόσο πιο λεπτομερές είναι και το «μοντέλο».

Εξάλλου ότι πληροφορία δεχόμαστε ή επεξεργαζόμαστε επηρεάζεται από την εμπειρία που ζήσαμε και τη συναισθηματική μας αντίδραση. Αλλά όμως ποιος είναι εκείνος που καθορίζει τη συναισθηματική μας αντίδραση;

Μα φυσικά τα νευρικά μας κύτταρα που ερεθίζονται ταυτόχρονα και συνεργάζονται…και με την επανάληψη, οι νευρώνες αποκτούν μια σχέση διαρκείας… π.χ. όταν θυμώνουμε καθημερινά κι εάν απογοητευόμαστε και κάθε μέρα υποφέρουμε ή νιώθουμε ταπεινωμένοι…τότε κάθε ημέρα τροφοδοτούμε το ίδιο μας το νευρικό δίκτυο. Κι αυτό το δίκτυο λοιπόν τότε αποκτάει…μια μακρόχρονη σχέση με όλα τα νευρικά κύτταρα που ονομάζεται…ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Οπότε τα νευρικά μας κύτταρα που δεν ερεθίζονται πλέον μαζί…δε συνεργάζονται πια…κι έτσι χάνουν την μακρόχρονη σχέση μεταξύ τους…διότι κάθε φορά που διακόπτεται η εγκεφαλική διαδικασία που προκαλεί χημικές αντιδράσεις στο σώμα μας…τα νευρικά κύτταρα που ενέχονται αρχίζουν να σπάνε τη σχέση.

Αν διακόψουμε την διαδικασία και παρατηρήσουμε το τι συμβαίνει….και εάν δεν αντιδράσουμε αυτόματα…αλλά παρατηρήσουμε το τι συμβαίνει…τότε δεν είμαστε ένα όν ευσυγκίνητο που αντιδρά στο γύρω περιβάλλον αυτόματα.

Η συγκίνηση (συν+κίνηση) μπορεί να είναι καλή ή κακή. Οι συγκινήσεις σκοπό έχουν να αποθηκεύσουν κάτι στη μακρόχρονη μνήμη με χημικό τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξης τους. Οι συγκινήσεις είναι ολογράμματα χημικών ουσιών και για κάθε συγκίνηση υπάρχει η αντίστοιχη χημική ουσία.

Τη στιγμή λοιπόν που βιώνουμε τη συγκίνηση στο σώμα μας ή στο μυαλό μας ο υποθάλαμος ελευθερώνει μέσα στο αίμα τα πεπτίδια που συγκεντρώνει…κι αμέσως οδηγούνται σε διάφορα σημεία του σώματος. Κάθε κύτταρο του σώματος έχει αυτούς τους δέκτες εξωτερικά. Με λίγα λόγια…ένα κύτταρο μπορεί να έχει χιλιάδες δέκτες που μελετούν…ας πούμε τον έξω κόσμο.

Έτσι λοιπόν όταν ένα πεπτίδιο φτάνει τελικώς στο κύτταρο…είναι σαν…το ΚΛΕΙΔΙ…στην ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ. Κάθεται στην επιφάνεια του δέκτη και τον κινεί…σαν να χτυπάει κουδούνι. Έτσι στέλνει σήμα στο κύτταρο.

Οι ενήλικες φυσικά που τους έτυχαν κάποια εμπόδια στη ζωή τους…κρατούν κάποια απόσταση από τις συγκινήσεις πολλές φορές.. ή λειτουργούν σαν το χτες να ήταν τώρα. Είτε λοιπόν κρατάς απόσταση…είτε είσαι ευσυγκίνητος λόγω αναδρομής στο παρελθόν…τα «άτομα» δεν συμπεριφέρονται σαν ενιαίο σύνολο. Κάθε κύτταρο είναι η μικρότερη μονάδα συνείδησης στο σώμα μας. Οπότε ο εθισμός…είναι κάτι που εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να σταματήσουμε…διότι δεν έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας. Έτσι εάν δεν μπορείς να ελέγξεις τη συναισθηματική σου φόρτιση…είσαι εθισμένος σ’ αυτή. Γι’ αυτό και λέμε ότι ερωτευμένος είναι κάποιος με τις συγκινήσεις που προσμένει και στις οποίες είναι εθισμένος.

Τελικά είμαστε οι συγκινήσεις και οι συγκινήσεις είμαστε εμείς.

Οι συγκινήσεις είναι ζωή…και δίνουν χρώμα στη ζωή μας.

Το πρόβλημα πάντα είναι η εξάρτηση μας. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι η εξάρτηση τους από τις συγκινήσεις δεν είναι μόνο ψυχολογική…αλλά και βιοχημική.

Οπότε μην κάθεσαι….κάνε προσπάθεια για κάτι καλύτερο στη ζωή σου….να συμμετέχεις στη δημιουργία του μέλλοντος…διότι εσύ νομίζεις ότι είσαι συνδεδεμένος με το περιβάλλον…αλλά αγνοείς ότι είσαι…Ο ΙΔΙΟΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Όχι κάτι ξεχωριστό. Είσαι συνδεδεμένος με όλα.

Ανέπτυξε τις επιδιώξεις σου τώρα και γίνε αποτελεσματικός και δημιουργικός.

Γέμισε το χώρο με ιδέες και φτιάξε οικοδομές σκέψης…διότι κβαντομηχανική είναι η φυσική των πιθανοτήτων….και σου φωνάζει…. πόσο μακριά θέλεις να πας…το ταξίδι της Ζωής;….