Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, έμεινα δίπλα σου κρατώντας σου το χέρι.

 Το σε αγαπώ σου ψιθύρισα και άνθισε το χαμόγελο στα χείλη σου.

Άνοιξες την αγκάλη σου για να με υποδεχτείς ρωτώντας με:
-Τι είσαι έτοιμος για μένα να θυσιάσεις;

Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, δεν σου απάντησα.

Γιατί για την αγάπη μου, είμαι έτοιμος να προσφέρω.

Και η προσφορά, δεν είναι θυσία.

Ούτε και όταν αγαπάς, απαιτείς θυσίες από τους άλλους.

Και την άλλη μέρα, με ρωτούσες:
-Αν με αγαπάς, θα…, και θα…, και θα…,

Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, κάθισα σιωπηλός απέναντί σου.

Γιατί για την αγάπη μου, θέλω να συμμετέχω.

Και η συμμετοχή, δεν είναι η απάντηση σε ένα εκβιασμό.

Αν δεν θέλω να συμμετέχω σε κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπώ.

Και σε λίγο καιρό, με ρώτησες:
-Θα με αγαπάς για πάντα;

Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, έμεινα δίπλα σου κρατώντας σου το χέρι.

Γιατί η αγάπη, είναι η συμπόρευση δυο χωριστών δρόμων.

Ευχή είναι να παραμείνουν οι διαδρομές αυτές κοινές, αλλά αν δεν μείνουν, δεν είναι αυτό κατάρα.

Ούτε και συνεπάγεται διάλυση της αγάπης.

Και ένα πρωινό, με ρώτησες και πάλι:
-Τι θα κάνεις για μένα;

Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, έκανα στην άκρη.

 Γιατί για την αγάπη μου, είμαι έτοιμος να τη διευκολύνω εκείνη να αναπτυχθεί, με το δικό της τρόπο, στο δικό μου χώρο, και κάνω ότι μπορώ για την ανάπτυξη αυτή.

Και πέρασε ο καιρός, και κοιτώντας με στα μάτια μου είπες:
-Δε λες πολλά, δεν με αγαπάς πια;

Μα εγώ, επειδή σε αγαπώ, ένωσα το βλέμμα μου με τα μάτια σου.

Γιατί η αγάπη μου, θρέφει την καρδιά και όχι τα αυτιά.

Δεν θα ηρεμήσει με λόγια γλυκά τις ανασφάλειες σου, αλλά θα ζεστάνει με τη θαλπωρή της την ύπαρξή σου.

Δεν έχει έρθει στη ζωή σου για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου, αλλά για να βιώσουμε δυο υπάρξεις μαζί το θαύμα της.

Και έτσι απλά, όπως την πρώτη ημέρα, σου ψιθυρίζω:
Σε αγαπώ.