“Τα όνειρα τους για εμένα”…

Ο τίτλος του άρθρου σχετίζεται με το αν η εξέλιξη μας ως άτομα οφείλεται στα όνειρα των γονέων μας ή στα δικά μας θέλω. Αλήθεια…πόσοι δε γαλουχήθηκαν με τις αυξημένες προσδοκίες των γονέων τους που τους ήθελαν ως παιδιά να λειτουργούν με βάση συγκεκριμένους κανόνες, να διαμορφώσουν την προσωπικότητα τους με βάση συγκεκριμένα πρότυπα και όχι με βάση τις δικές τους δυνατότητες και τη δική τους ιδιοσυγκρασία; Από την ενδομήτρια ζωή, οι γονείς μας κάνουν όνειρα για εμάς τα οποία φτάνουν μέχρι το τι επάγγελμα θα ακολουθήσουμε. Πόσο μας επηρεάζουν στο πώς θα διαμορφωθούμε σαν προσωπικότητες;

Αν οι γονείς μας απλά ακολουθούσαν τις ανάγκες μας και ΟΧΙ τις δικές τους και προσπαθούσαν να αναπτύξουν όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μας προς το καλύτερο, η εξέλιξη μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Από τη στιγμή που έμαθαν οι γονείς μας για τον ερχομό μας, άρχισαν να κάνουν σχέδια και όνειρα για εμάς βασισμένα στον δικό τους τρόπο σκέψης και τη δική τους ιδιοσυγκρασία. Μας γαλούχησαν με βάση αυτά τα όνειρα και οι περισσότεροι από τους γονείς δεν προσπάθησαν να διερευνήσουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητες του παιδιού τους με στόχο να δουν ποια από αυτά τα όνειρα που έκαναν οι ίδιοι ταιριάζουν στα παιδιά τους.

Μεγαλώνοντας και περνώντας από την παιδική στην εφηβική ηλικία, οι έφηβοι αρχίζουν να αναγνωρίζουν τα δικά τους θέλω και να εναντιώνονται στα πρέπειπου τους βάζουν οι γονείς τους. Τα διάφορα πρέπει που μπαίνουν σχετίζονται συνήθως με την κοινωνικο-οικονομική τάξη των γονέων, καθώς όσο πιο υψηλά στην κοινωνική κλίμακα, τόσο πιο αυξημένες οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες από τα παιδιά. Πόσο όμως μπορούν πραγματικά να κυνηγήσουν τα θέλω τους σε μια οικογένεια πιεστική και με άκαμπτη δομή; Το αποτέλεσμα είναι ως ενήλικες να μην είναι ποτέ ευχαριστημένοι στην επαγγελματική τους ζωή, καθώς ακολούθησαν ένα δρόμο που δεν ήθελαν, να μην έχουν μάθει να παλεύουν για τα όνειρα τους κάτι που κατ΄επέκταση μπορεί να περιλαμβάνει και λάθος επιλογές συντρόφων στην προσωπική τους ζωή. Σε μια πιθανή δημοσκόπηση, θα διαπιστώναμε ότι οι περισσότεροι ενήλικες αν είχαν τη δυνατότητα να γυρίσουν τον χρόνο πίσω θα έκαναν πολύ διαφορετικές επιλογές.

Καθώς όμως δεν υπάρχει μια μηχανή του χρόνου, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην επαναλάβουμε τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας στα δικά μας τα παιδιά. Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και να δώσουμε προτεραιότητα στα θέλω και τις ανάγκες των παιδιών μας, ας ανακαλύψουμε τις δυνατότητες της ιδιοσυγκρασίας τους για να μεγαλώσουμε ισορροπημένους ενήλικες που θα είναι ευτυχισμένοι με τις επιλογές τις δικές τους!!