"Τυλίχτηκα στο μαντύα μου και ξάπλωσα με τις αρβύλες μου, με το τουφέκι και τα φυσεκλίκια, μαζί με τους άλλους φαντάρους, τη νύχτα, κι έκλεισα τα μάτια. Μα που να με πάρει ύπνος! Έχει δίκιο ο λοχαγός, συλλογίζουμουν, όλο το μυστικό είναι ετούτο: να μπορέσεις να βρεις μιαν ιδέα, να τη θρονιάσεις απάνω από τον εαυτό σου, να βάλεις πια σκοπό σου να ζεις και να πεθάνεις γι' αυτή. Έτσι η πράξη παίρνει ευγένεια κι η ζωή σου ενότητα. Κι ο θάνατος σου γίνεται στα μάτια σου αθανασία, γιατί σμίγεις, είσαι βέβαιος, με μιαν πνοή αθάνατη. Μπορείς να ονοματίσεις την ιδέα αυτή Πατρίδα, μπορείς να την ονοματίσεις Θεό ή Ποίηση ή Λευτεριά η Δικαιοσύνη.
Ένα έχει σημασία: να την πιστέψεις και να μπεις στη δούλεψή της.
Αυτό δεν είπε ο Σολωμός; "Κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα -ή ό,τι άλλο-και θα αισθανθείς να λαχταρίζει μέσα σου κάθε είδος μεγαλείου". Αυτό το "ό,τι άλλο" που πρόσθεσε δείχνει πόσο ο νους του μεγάλου ποιητή μας ξεπερνούσε την εποχή του.
Αγαπημένη μου, δεν μπόρεσα εγώ ακόμα να βρω για ποιαν ιδέα να δώσω κι εγώ την ασήμαντη ζωή μου. Παραδέρνω εδώ κι εκεί, πότε η ποίηση με μαυλίζει, πότε η επιστήμη, πότε η πατρίδα...Ίσως γιατί 'μαι ακόμα πολύ νέος κι αμέστωτος. Ίσως και δε θα βρω ποτέ μου. Τότε είμαι χαμένος.
Τίποτα γενναίο δεν μπορεί ο άνθρωπος να κάμει στον κόσμο αν δεν υποτάξει τη ζωή του σ' ένα Αφέντη ανώτερό του".
Αδερφοφάδες - Νίκος Καζαντζάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου