Όταν ήσουνα παιδί ανέβαινες στα δέντρα

Όταν ήσουνα παιδί ανέβαινες στα δέντρα.
Το Θυμάσαι?
Θυμάσαι που αγνάντευες από ψηλά και χαμογελούσες στο άπειρο?
Θυμάσαι που χάζευες με βλέφαρα γαλήνια τα λιβάδια των σωθικών σου?
Θυμάσαι που έγνεφες στα όνειρα σου και τους φώναζες:
Έρχομαι να σας συναντήσω?
Βρίσκομαι πάνω σ’ ένα από αυτά τα δέντρα και θέλω να σου θυμίσω κείνες τις στιγμές..
Εκείνες τις στιγμές που τίποτα δε θόλωνε το βλέμμα σου.
Εκείνες τις στιγμές που σε έλουζε με ζεστασιά και φως ο ήλιος.

Τότε που η ψυχή σου έπλεε ανέμελη στα νερά του ορίζοντα.
Του ορίζοντα σου.
Ενός ορίζοντα ορισμένου από τις δικές σου ανάγκες και θέλω.
Ενός ορίζοντα καμωμένου από την πάστα της ψυχής σου.
Στέκω εδώ, στο πιο γερό κλαδί του δέντρου της καρδιάς σου για σε προστατέψω από την λήθη της ψευδαίσθησης.
Για να σε αγκαλιάσω με την ασπίδα των ονείρων σου και να μη ξεχάσεις ποτέ τον λόγο που ανασαίνεις.
Τον λόγο που γλίστρησες από την κοιλιά της μητέρας σου.
Να ζήσεις!
Να ζήσεις και να περπατήσεις στον κόσμο που εσύ λαχταράς και να τον πλάσεις όπως μόνο εσύ γνωρίζεις.
Να ζήσεις αρμονικά στην δική σου πεπατημένη, ισορροπώντας τέλεια στον κόσμο των ονείρων σου και της αλήθειας.

Μιας αλήθειας που μονάχα η σοφή σου ψυχή ξέρει να βρίσκει ανάμεσα στις φυλλωσιές τούτου του κόσμου.
Κρατώντας τα μάτια σου ανοιχτά και την καρδιά σου διάπλατη, στην αγάπη και στην χαρά της φύσης σου.
Κρατώντας τα βλέφαρα ερμητικά κλειστά σε ό,τι θαμπώνει και αλλοιώνει το καθάριο σου είναι.
Και όταν ζυγώνει το μπουρίνι, θα είμαι κοντά σου να σε κρατώ για να μην πέσεις από το κλαδί σου.
Να μην ξεριζωθείς ποτέ από το κέντρο σου.
Να μένεις στην εστία της καρδιάς σου.

Να ΖΕΙΣ!