Γιατί τα δύσκολα είναι τα αγαπημένα ;

Εμείς τα ανθρώπινα όντα τι αλλόκοτα και θαυμάσια πλάσματα! Τα υπέροχα πράγματα που συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή, τα ίδια πρόσωπα τα μετατρέπουν σε δυστυχία και άλλοτε σε ευτυχία. Εν τω μεταξύ, ο χρόνος περνάει και εμείς αλλάζουμε αλλά ταυτόχρονα εξακολουθούμε να φοράμε τα παλαιότερα οικεία προσωπεία μας κατά καιρούς.

Ξάφνου στη διαδρομή αυτή, λοιπόν, αναρωτιόμαστε ποιος θα μας ακολουθήσει, ποιος θα παραμείνει ή θα φύγει, τι θα οδηγήσει στην ελευθερία και στην εξέλιξη; Και τα ερωτήματα ατελείωτα ρητορικά, μα μοιάζουν σαν μια ανιδιοτελή προσωπική εξομολόγηση με σκοπό την κάθαρση. Ολάκερη η ανθρώπινη φύση έχει βιώσει τι σημαίνει βράδια αξημέρωτα με συντροφιά σκέψεις που καίνε τα σωθικά προς τιμήν των σπουδαίων εραστών. Εκείνων που αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια, που χάνονται αλλά καθοδηγούν σαν τους δείκτες μια πυξίδας, είναι οι αληθινοί εξ ορισμού μάγοι.

Το επίπονο, όμως, είναι όταν αισθανθούμε την απουσία τους από τη ζωή μας: το πόσο μας λείπουν, γνωρίζοντας ότι δεν γίνεται να βρίσκονται μέσα στη διαδρομή της ζωής μας. Μήπως γιατί αυτό που επιζητά ο καθένας δεν συγκλίνει πια; Μένοντας πίσω εκείνος που η επιθυμία του να μάθει και να μιλήσει μεγαλώνει και αναρωτιέται το γιατί. Και τότε κατακλύζουν τον νου αναρίθμητοι, συγκεχυμένοι ακατανόητοι συνειρμοί: «Άνθρωποι που τους χειρίζεσαι εύκολα και άλλοτε δύσκολα και ύστερα συνυπάρξεις ανθρώπων φευγαλέες ή μακροχρόνιες με φαιά ουσία».

Όμως, σχεδόν πάντοτε οι απαντήσεις είναι γνώριμες και απλές για κάθε αλήθεια. Ακόμη και σε περίπτωση που ο άνθρωπος παρεκκλίνει, μαγεμένος από το παραμύθι λόγω του ότι σε αυτό τον χώρο γαλουχήθηκε να ζει από μικρός ή επειδή του αρνήθηκαν να ζει από παιδί, τότε επιλέγει την μοναδική και κοινή οδό. Το όνομα της φαντασίας και το υποκοριστικό της ακόμη «ψεματάκι».

Γιατί; Τα δύσκολα είναι τα αγαπημένα
Παρόλα αυτά υπάρχουν στιγμές «θεϊκής φώτισης», που εμείς ως όντα επιλέγουμε την αλήθεια, έχοντας κατανοήσει ότι οι άνθρωποι που μας λείπουν δεν θα είναι πια κοντά μας.

Σαν ερωτάς το γιατί, ξέρεις ότι δεν θα' ναι. Τότε τα λόγια παίρνουν σχήμα και μορφή καρδιάς και καταγράφουν την ομορφιά του πόνου, τη μελωδία του ίσως και κάποια στιχάκια προς τιμήν του.

Και ο πόνος μεγαλώνει
μα και μικραίνει
και ο πόνος μηδενίζεται
μα και εξαφανίζεται
και ο πόνος έκανε πληγή
μα η πληγή έγινε σημάδι
Το σημάδι που θυμίζει τον πόνο
μα και εσένα.
Εσένα που υπήρξες για μια στιγμή, για το παρόν.