Μία φράση που συνήθως την χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για αντικείμενά τους, που ύστερα από την χρήση τους αυτά παθαίνουν μία ζημιά.Όμως πόσο «έτσι ξαφνικά» είναι ? Πόσο «από μόνο του» είναι ? Είναι δυνατόν να χαλάσει κάτι έτσι ξαφνικά ? Όχι φυσικά κάπως και με κάποιο τρόπο προκαλέσαμε εμείς με τη χρήση την όποια φθορά στο αντικείμενο.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις μας αλλά και με το σώμα μας. Έτσι ξαφνικά λέμε, «μου είπε να χωρίσουμε», «έτσι ξαφνικά έπαθα αυτό ή εκείνο».
Μα πόσο ξαφνικά μπορεί να είναι όλα αυτά ?
Μήπως για κάποιο λόγο θέλουμε εμείς να βγάλουμε τους εαυτούς μας έξω από την ευθύνη ? Μήπως έχουμε μάθει να ρίχνουμε την ευθύνη όπου αλλού, εκτός από εμάς ?
Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό και πως ?
Γιατί ο καθένας από μας το μόνο που κάνει με «επιτυχία», είναι να τα βλέπει όλα μόνο από τη θέση του και μόνο από τη δική του οπτική γωνία. Δεν θα πάει ποτέ στην θέση του άλλου, αλλά θα μείνει «βιδωμένος» στη θέση του.
Κάθε συμβάν «ξαφνικό» που έρχεται στη ζωή μας, που μόνο ξαφνικό δεν μπορούμε να το πούμε, το οποίο έρχεται για να ταράξει την γαλήνη της λίμνης μας ( ζωής μας ), είναι για να μας διδάξει και να μας δείξει, ένα κομμάτι του εγωισμού μας. Για να μας δείξει ότι με κάποιο τρόπο μέσα από την συμπεριφορά μας δημιουργήσαμε τις προϋποθέσεις για να μας συμβεί το ξαφνικό συμβάν αυτό.
Μα γιατί εμείς όμως δεν μπορούμε να δούμε καθαρά ? Πώς γίνεται όταν ακούμε μία ιστορία αλλουνού, να βλέπουμε καθαρότερα και ορθότερα ? Γιατί είμαστε καλύτεροι στο να δίνουμε συμβουλές από το να αναλάβουμε κι εμάς ? Πώς γίνεται το «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις» ( παροιμία) τελικά να είναι σωστότερο ?
Όλο αυτό λοιπόν είναι ως ένα σημείο σωστότερο, γιατί όταν είμαστε έξω από το όποιο πρόβλημα, έχουμε άλλη οπτική γωνία. Που σημαίνει ότι όταν προσπαθούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα ενός άλλου ανθρώπου, εμείς τότε ως ένα σημείο αποκτάμε μία σοφία. Όλο αυτό γίνεται γιατί ως προς τον άλλον, δεν είμαστε μέσα στην συναισθηματική φόρτιση που βιώνει ο άλλος και μέσα στις σκέψεις του άλλου.
Δηλαδή για κάθε μας πρόβλημα, θα δούμε ότι οι σκέψεις που κάνουμε είναι ίδιες και ίδιες. Όπως επίσης τα συναισθήματα είναι ίδια και έχουν σαν ρίζα τους την ανασφάλεια και την χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μέσα από την προσπάθειά μας να λύσουμε το πρόβλημα, πάμε τόσο κοντά στο πρόβλημα, που είναι σαν να έχουμε κολλήσει το πρόσωπό μας με το πρόβλημα. Οπότε δεν υπάρχει έτσι καμία οπτική γωνία. Αν δοκιμάσουμε να δούμε κάτι από πολύ κοντά θα παρατηρήσουμε ότι δεν θα το βλέπουμε σωστά. Το τόσο κοντά λοιπόν και η μη σωστή ορατότητα δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά τίποτε και γι αυτό δημιουργείται το έτσι ξαφνικά.
Οπότε καλό είναι να καταλάβουμε ότι τίποτε δεν έρχεται έτσι ξαφνικά, τίποτε δεν χαλάει έτσι ξαφνικά.
Κάπως εμείς το προετοιμάσαμε, όπως ακριβώς θα κάναμε με έναν κουμπαρά. Μέσα στον κουμπαρά θα βρούμε, ακριβώς όλα όσα θα μαζεύουμε εμείς εκεί. Ο κουμπαράς θα έχει ακριβώς όλα όσα μαζέψαμε. Κουμπαράς λοιπόν είναι όλα όσα συλλέγουμε, ως προς το συμβάν που μοιάζει «έτσι ξαφνικά». Αναζητώ λοιπόν όλον τον δρόμο προς τα πίσω να αναζητήσω τι είναι αυτό ή αυτά που τόσα χρόνια «μάζευα» για να καταφέρω να ενεργοποιήσω το συμβάν. Έτσι αφού βρω και αναγνωρίσω τον τρόπο που μάζευα και τι .. εκεί δίπλα ακριβώς είναι και η λύση, εκεί δίπλα θα εμφανιστεί και ο σωστός δρόμος. Το τοπίο θα καθαρίσει και η ζωή μας θα αλλάξει απόλυτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου